Parijs

Een paar weken geleden is mijn zoon twee dagen  naar Parijs geweest. Hij zit in de tweede klas van de middelbare school en dan hoort dat er bij. Hij vond het spannend om te gaan. Ik weet nog goed dat ik vroeger ook twee dagen met de bus naar Parijs ging. Het was leuk, spannend om als kind te gaan en ik herinner het me nog steeds. Ik was toen nog nooit in Parijs geweest. Hij is er al twee of drie keer geweest. En toch was het voor hem deze keer anders: hij ging zonder zijn ouders en zusje. En het was vooral spannend voor mij als moeder. Gek ook, om aan de andere kant te staan, om als ouder je kind uit te zwaaien en te zien vertrekken. Nu voel ik wat mijn eigen moeder moet hebben gevoeld toen ik naar Parijs ging.

Ik heb niet staan huilen bij het afscheid, omdat hij met een klasgenootje mee kon rijden op die vroege maandagochtend en ook omdat mijn man die ochtend vroeg opstond en hem wakker maakte. Daardoor bleef ik er best cool onder. En toch, dacht ik cool te zijn, lag ik twee nachten heel lang wakker! Onbewust was ik er dus toch mee bezig. Gelukkig duren die twee dagen niet zo heel lang, maar twee dagen, wat is dat nou eigenlijk. En kon ik hem aan het eind van die twee dagen alweer omhelzen, want ik bleef natuurlijk die avond wel voor hem op. Op dat moment was ik alleen maar blij hem weer te zien en hem te horen vertellen over de reis.

Ik ben nu alleen maar blij dat er nog geen sprake is van een reis van, zeg maar, drie maanden naar Australië of zo. Ik hoop dat dat nog eventjes op zich laat wachten, want dat kan ik nu nog niet aan!

Schoentje zetten

Het is weer de tijd voor Sinterklaas, dus tijd om de schoen te zetten. De tijd vliegt. Dochter zet alweer een tijdje haar schoen. Daar was ik eerst wel verbaasd over: 9 jaar al, grote meid dacht ik en nu wil ze toch nog haar schoen zetten. En niet zoals we gewend waren om de paar dagen iets in de schoen, al is het maar een paar pepernoten. Voor haar is dat niet goed genoeg als er om de paar dagen iets in de schoen komt. Ja, ze heeft noten op haar zang, pepernoten.

In het geval van mijn zoon leek het indertijd anders. `hij zette trouw zijn schoen samen met zijn jongere zusje. toen had ik niet het idee dat hij nog graag zijn schoen wilde zetten, hij deed het meer omdat zijn zusje nog geloofde en speelde het spelletje mee. Nu is dat duidelijk anders.

Ik heb besloten om er nog gewoon even van te genieten, van de spanning van schoen zetten en 's ochtends kijken of en wat er in zit. En dan een glunderend gezicht. Misschien wil ze volgend jaar helemaal niet meer. Maar dan hebben we gelukkig nog wel het Sinterklaasjournaal!