Een weekje weg om te schrijven, dat bleef mijn grootste wens na een schrijfweek op Texel. En ik heb het gedaan! Omdat het kon, want ik had nog dagen teveel over, en omdat het kon wat het thuisfront betreft.
Een week was zo gepland: begin november 2022 zou ik gaan. En waar ik naar toe wilde wist ik ook meteen, want een huisje op het strand of dichtbij de zee stond ook al tijden bovenaan mijn wensenlijstje.
Ik zocht op google naar strandhuisjes aan de Noordzeekust en ik kwam steeds hetzelfde huisje tegen.
De foto van het huisje dat omgeven was door zandstrand liet mij niet meer los. Daar wilde ik gewoon naar toe. Ik checkte de beschikbaarheid en boekte het huisje meteen. Het dagdromen kon beginnen.
En het was inderdaad een droomhuisje! Helemaal voor mezelf. Met een hangmat voor de deur (al was het in november geen weer om erin te liggen, toch had het wel wat) en dichtbij de zee. In een woord geweldig. Het huisje was voor mij alleen best ruim en het was heel gezellig ingericht.
Ik was alleen op schrijfvakantie en ik heb veel geschreven aan mijn tweede thriller. Thuis had ik al veel voorwerk gedaan en kleine stukjes geschreven, maar deze week aan zee kon ik veel tijd achter elkaar aan het schrijven besteden. En dat was heerlijk! In de ochtend en aan het einde van de middag ging ik wandelen over het strand. Erg leuk, want elke dag is het weer anders aan zee. De ene dag staat er veel wind of juist niet veel, na een regenbui is het zand nog nat, maar na een droge dag waaien duizenden kleine zandkorreltjes over het strand en in je gezicht. De zee is de ene dag onstuimig met hoge golven en de volgende dag veel kalmer en ook de kleur verschilt van dag tot dag.
En ik zag op een avond rond vijven een prachtige zonsondergang, zo eentje uit een boek. Het was een plaatje en ik stond letterlijk perplex zo mooi was het. Ik pakte mijn mobiel, maar helaas, helaas was de batterij net leeg en ik kon geen foto maken. Tijd om terug naar het huisje te gaan om hem op te laden had geen zin, want zo'n moment duurt niet lang. Gelukkig heb ik deze herinnering zonder foto ook nog wel.
Ik had nog twee avonden om het opnieuw te gaan proberen (de 2 foto's hierboven bijvoorbeeld), maar zo mooi oranje als die ene keer heb ik het niet meer gezien.
Ik heb ontzettend genoten van mijn schrijf/vakantieweek en ik heb nu nog maar een wens: ik wil nog een keer!
Heel misschien kan dat als ik aan een derde thriller ga schrijven.
Dan moet ik eerst nummer twee gaan uitbrengen.
