Mijn man en ik wandelen regelmatig een rondje door de wijk om even buiten te zijn en de benen te strekken. Ik kijk tijdens het lopen naar het trottoir waar ik loop en af en toe om me heen. Dat ik eigenlijk niet goed oplet merk ik pas als mijn man roept: 'Kijk, wat een paddenstoelen hier!' Ik denk: huh, paddenstoelen, niet gezien. Als ik dan echt ga speuren zie ik ze ook staan, zomaar in het gras links van ons. De wee grote zie ik meteen, die kan ik niet missen. Ze vallen door hun grootte en de rode kleur goed op.
En dan zie ik verderop toch nog een 'echte' paddenstoel staan. Een kleintje, maar mooi rood van kleur met witte stipjes. Zo'n paddenstoel uit de verhalen en liedjes, zoals een paddenstoel 'hoort te zijn'.
Wat zou ik graag een sprookje willen schrijven over een piepklein mensje dat in dat paddenstoeltje woont en over alle avonturen die het meemaakt. Hoe hij zich gaat verstoppen onder die grote bruine eikenbladeren, maar dan moeten er nog meer mensjes en kinderen in die andere paddenstoelen wonen. Een heel dorpje, dus. Wie weet ga ik dit idee nog weleens uitwerken. Als ik tijd heb. Maar misschien lukt dat pas de volgende herfst. Of die herfst daarna. Gelukkig gaan de seizoenen altijd door.
