Een lantaarn en een piratenboot

Bij het grof vuil stond eens een grote houten lantaarn. Wat zou ik die graag willen hebben, maar pakken durf ik hem niet, dat lijkt in mijn ogen op stelen. Want stel je voor dat de mensen die de lantaarn buiten hebben gezet, er nog spijt van krijgen en hem terug willen halen. Mijn man durft dat wel en hij zou de lantaarn zo in onze tuin gezet hebben.

De lantaarn is groot, van hout en er kan een grote kaars of meerdere kleine kaarsen in branden. Ik kan het hout nog verven en dan is 'ie weer als nieuw. Wat zal dat een mooi gezicht zijn op een zwoele zomeravond of op een mooie avond in de vroege herfst als het al wat eerder donker is.
Lantaarn, je kunt mij bijlichten op mijn levenspad. Ik zie zelf nog niet zo goed welke kant de weg opgaat. Moet ik na deze bocht links of rechtsaf? En wat komt er na die bocht? Dat boezemt me best wel wat angst in en ik wordt er licht zenuwachtig van. Maar onderweg maak ik ook leuke dingen mee en daar geniet ik van. Een gedichtenbundel, een weblog, een cursus, vrijwilligerswerk in een museum en ik kook veel. Allemaal leuke dingen doe ik. Daarnaast is mijn gezin belangrijk. Dit is dus best een gelukkige fase.

Ik wens mijzelf een gelukkig en ontspannen leven toe waarin dagelijkse gewone dingen belangrijk zijn. Een rustig voortkabbelend beekje met af en toe een stroomversnelling, want anders wordt het snel wat saai. Maar toch ook niet teveel deining of afgronden, want daar kan ik niet tegen, daar word ik te onrustig van. Ik durf bijvoorbeeld niet in de achtbaan, maar gelukkig gaat mijn man met mijn kinderen mee. Zij durven alle drie wel. Ik maak dan wel een foto van ze, dat vind ik wild genoeg.

Toch deed ik kort geleden, toen we in Euro Disney Parijs waren, nietsvermoedend mee aan een wilde actie. We stonden in de rij en ik was nog lacherig, wist echt niet wat er ging komen of wat voor attractie het was. Ik wist alleen dat we een tochtje gingen maken in een piratenboot. Toen we bijna aan het einde van de wachtrij waren en we echt niet meer terug konden, werd er omgeroepen dat we kans liepen om nat te worden. We konden niet meer terug en stapten in. Al snel na vertrek ging het bootje omhoog. En ja, zoals mijn man toen meteen lachend tegen mij zei: "Als 'ie omhoog gaat, moet 'ie ook weer naar beneden!" Gelukkig ging het bootje in twee keer naar beneden en werden we niet nat, dus het viel allemaal best mee. Toch durfde ik wel in de autootjes van Cars waarin je naar alle kanten in het rond wordt geslingerd en daarbij de andere autootjes nét niet raakt. Uit die attractie kwam mijn man nogal bleekjes tevoorschijn...

Bij de piratenboot liet ik het allemaal op me afkomen, had geen enkele verwachting of angst. Ik moet dus gewoon wat meer vertrouwen hebben en niet van te voren allerlei doemscenario's hebben. Gedachten zoals: 'Het gaat toch niet lukken.' Nee, denken in de trant van: 'Ik wil het, dus ga ik het doen.' Gewoon proberen en kijken waar het piratenschip strandt. De tocht zal vast wel meevallen en als je iets hebt overwonnen is de waardering achteraf ook groter. Je kunt altijd nog je ogen stijf dicht houden of je vingers in je oren stoppen, zoals mijn kinderen doen. Dan lijkt het allemaal wat minder eng of het geluid wat minder hard. Dus: minder uitgaan van mogelijke rampen. Niet proberen te voorspellen wat er gaat gebeuren, want - net als het weer - komt een voorspelling vaak niet uit!

Kunst

Sommige
schilderijen hebben
kleuren, vrolijk, helder.
Sprekende gezichten alsof ze
leven.



Schilderijen
zien en
bekijken, blijven zoeken.
Wat zie je erin?
Kijken!



Kunst
kijken, zien
en het verhaal
dat erin verstopt zit,
beleven.

Zomer

Zomer,
zon, warmte.
Blote jurk aan.
Wat kan ik ervan
genieten!



Zomerse
extreme temperaturen,
het kwik stijgt.
En ik wil een
ijsje!



Zomer
even bijtanken.
Lekker buiten zitten,
drinken en eten, of
zonnebaden.

Mijn orchidee

Op de keukentafel staat mijn orchidee. Toen ik 'm kocht had hij twee stelen vol met witte bloemen. Zo mooi, dat ze wel op kunstbloemen leken, maar ze waren echt. Een beetje lichtroze in het midden. Prachtig. Bij elke maaltijd keken we naar de orchidee op tafel en verwonderden ons dat 'ie zo'n lange tijd bloeide én we bewonderden de prachtige bloemen. Deze orchidee had de prijs van een bos bloemen, maar hij was het geld meer dan waard. Hij heeft bijna driekwart jaar staan bloeien op tafel.

Veel verzorging heeft 'ie niet nodig: een keer per week een beetje water, dat is alles. Gelukkig voor mij, want ik vergeet nogal gauw om een bloem of plant water te geven. Een bos bloemen in een aardewerken vaas overleefd het bij mij niet. Ik denk al snel: 'wat is deze bos snel uitgebloeid', maar de bloemen schreeuwen dan gewoon om water, en ik heb dat niet door. En dan is het al te laat. Tegenwoordig zet ik bossen bloemen dus alleen nog maar in glazen vazen, dan heb ik er nog een beetje zicht op of het water al opgedronken is.

Na die lange periode dat hij bloeide mocht hij van mij genieten van een dikverdiende rustperiode, even op een rustige plek bijkomen van al dat gebloei. En wat gebeurde er na zo'n zeven maanden van rust? Mijn orchidee kreeg er weer zin in: hij wilde weer bloeien!! In januari van dit jaar was één van de twee takken uitgebot. Voorzichtig kwam er aan de nieuwe frisgroene steel iets nieuws uit, twee kleine 'bolletjes' al. Eerst vermoedde ik dat het blaadjes zouden worden, maar o wonder, het waren nieuwe bloemen die zich aan het vormen waren. Eerst waren de bolletjes nog heel klein, in knop en nog lichtgroen. Na een tijdje gingen ze langzaam open en kwam er een nieuwe witte bloem tevoorschijn. Wit en betoverend mooi.

Nu is het juni en inmiddels zijn er drie bloemen aan het bloeien. Het is een wonder dat die er zomaar opeens aan zijn gekomen. Een vierde knopje is zich alweer aan het vormen, een vierde bloem. Het duurt mij wel iets te lang, wachten duurt altijd lang. Maar gisteren zag ik ineens wat de reden is dat het zo lang duurt: ergens onderin de plant komt een nieuwe steel naar boven! Hij is al ongeveer 6 centimeter lang en ik zie hem nu pas!

Nu ben ik nog meer verwonderd over de natuur en over mijn orchidee. En ik ben toch zo benieuwd hoeveel bloemen ik uiteindelijk aan deze plant ga tellen. Afwachten maar...

Vakantie

Vakantie
zonder manlief
valt niet mee.
Wat ga ik hem
missen.



Bergen
heb je
niet in Nederland.
Op vakantie zijn ze
prachtig.



Vakantie
is soms
best hard werken.
Yoga, schrijven, eten en
ontspannen.



Tijd
in overvloed
tijdens de vakantie.
Yoga, schrijven en intens
genieten.



Licht
schijnt voorzichtig
door een kier
van het gordijn. Ochtend.
Opstaan!

Op reis

Ik ben een aantal dagen op reis geweest naar Malaga, Zuid-Spanje, http://www.ranchodelingles.com/. In het vorige stukje schreef ik verwachtingsvol over het op ontdekkingsreis gaan. En dat was het inderdaad!

Ik ging met zeven andere vrouwen yoga doen en schrijven. Beide onderdelen werden gegeven door twee enthousiaste vrouwen  http://www.schrijvenopjeyogamatje.nl/. We verbleven op een terrein met een wit Spaans huis en bijgebouwen. De tuin was prachtig aangelegd. Er waren allerlei hoekjes, hoogteverschillen en veel verschillende struiken, bloemen en bomen met sinaasappels en citroenen. Verse citroenen werden dagelijks verwerkt in gerechten. En we aten ook veel verse avocado's, ook zo van de boom op het bord.
Mijn favoriete terras zag ik meteen bij aankomst al: eenvoudig lichtrode tegels, bruine houten pilaren met een strooien dak en omrand met open gemetselde platte stenen in kruisvorm. Het terras was open met een prachtig uitzicht op het nabijgelegen dorp en erachter de bergen. Door het dak en de pilaren was het beschut en veilig. De loungebanken en -stoelen waren heerlijk om in te relaxen. Tijdens een bewust gepland stiltemoment - niemand van de groep zei iets gedurende een uur - trok ik me hier terug om stil te zijn en om te kijken. Alleen maar kijken in de verte.

Door de yoga-oefeningen ben je met mijn lichaam bezig, zowel inspannend als ontspannend. Met schrijven ben je meer met je hoofd bezig, met je herinneringen en wat je nu bezighoudt. Dit klinkt als een rustige vakantie, maar eigenlijk is het hard werken, werken met jezelf en aan jezelf. Ik wil niet zweverig klinken, daar houd ik helemaal niet van. Maar tijdens deze reis ging er bij mij ergens een luikje open waardoor er verdriet en woede uitkwam. Normaal schuif ik dat soort zaken gewoon opzij: 'nu is het klaar, aan de kant zetten en doorgaan'. Toch is het goed om het te doorleven en er dan echt klaar mee te zijn. Ik vond dat altijd erg moeilijk. Als ik als kind moest huilen dan voelde ik me zo klein worden en ook schaamde ik mij dan een beetje voor mijn zwakheid. Dus zette ik dingen gewoon opzij, maar dan dacht ik er toch vaak aan terug. Maar nu weet ik dat het erbij hoort en dat de aandacht die je dan van anderen krijgt, je kunnen sterken, je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Anderen zien je menselijke kant en dat schept een band.

Ik zat niet alleen te snotteren, het leek op die tweede middag wel alsof de hele groep moest huilen! We voelden ons vertrouwd met elkaar, er werd niet geoordeeld en we troosten elkaar. Knuffels werden gegeven en we voelden ons als zussen! Door ervaringen en herinneringen na het opschrijven hardop voor te lezen in de groep zonder dat iemand er positief of negatief op reageert, voel je je verbonden met de ander. Zoiets.

Tijdens het schrijven doe je dan allerlei ontdekkingen. Een vorige schrijfcursus gaf de ontdekking van te moeten loslaten. Nu kwam inspiratie in beeld en daarna vooral verlichting. Wat ik hierboven al noemde: je hoeft het niet alleen te doen, uit en deel je emoties, dan kun je daarna beginnen aan je reis.

Tussen yoga en schrijven door was er ook nog tijd om naar het strand te gaan, te zwemmen in het zwembad of een bergwandeling te maken. Toch ook een beetje vakantie.

Nu ben ik weer terug en blij dat ik weer thuis ben. Maar ik zal deze reis nooit vergeten. Het zal altijd een symbool blijven van het bewust afsluiten van een nare periode en het begin van een nieuwe periode. Ik ga verder met mijn reis en onderweg ga ik genieten van de dingen die ik dan tegenkom. Vrijuit genieten omdat ik oud verdriet en woede heb afgeschud. Toch op ontdekkingsreis dus!