Opgesloten

Deze week sluit ik mezelf op in mijn huis en ben ik onbereikbaar. Ik stort me op de leerstof die ik in mijn hoofd moet gaan stampen. En het is zoveel! De ene dag gaat het geweldig en weet ik bijna alles. De volgende dag doe ik alles fout en lijkt het wel of ik alles weer kwijt ben. Hoe krijg ik het er allemaal in? Ik ben bezig met een opleiding medisch secretaresse en dit blok is anatomie en medische terminologie. Ik voel me weer als een middelbare scholier die het vak biologie krijgt. Sommige dingen herken ik nog wel uit die tijd,  maar niet alles is blijven hangen. Heel veel dingen lijken toch onbekend en ik moet er heel veel tijd in steken om het in mijn hoofd te krijgen.

Ik merk echt dat het niet meer zo snel gaat dan vroeger. Ik krijg sommige rijtjes of woorden er maar niet in, hoe ik ook mijn best doe. Soms worden mijn gedachten ook afgeleid door allerlei bijzaken: een was draaien, een boodschappenlijstje maken, even mijn mail checken op de I-pad, nog een kopje koffie inschenken. Tussendoor komen de kinderen thuis om te lunchen. Voor ik het weet is mijn tijd om te leren voorbij gevlogen.

Ik heb nu wel wat meer overzicht dan vroeger, meer levenservaring en wat meer inzicht. Ik heb al vaker moeten leren en heb al meer ervaring met het maken van een toets of examen. Als ik naar mijn zoon kijk dan is hij door de Cito-toetsen ook al wat gewend, maar toch vindt hij het stampen en reproduceren een makkie. Bij hem lijkt het wel of hij een fotografisch geheugen heeft: hij leest een tekst of opdracht een of twee keer door en dan weet hij het. Topografie hoeft hij ook maar even door te nemen en dan weet hij het! Hij heeft wat meer moeite met meerkeuzevragen of indirecte vragen. Hij moet nog leren wat er met een vraag bedoeld wordt, welke kant ze op willen.

Als ik op zondagmiddag, de laatste zondag voordat ik mijn examen heb, verstek laat gaan bij een gezinsuitje vraagt mijn zoon zichhardop af: "Mama, hoe lang ben jij hier eigenlijk al mee aan het leren?" Tja, het is wel duidelijk, het kost moeders gewoon wat langer, zoon!!

Vol verwachting

Het is alweer half november en dat betekent dat de sinterklaastijd weer volop bezig is. Elke avond kijken mijn kinderen naar het sinterklaasjournaal. Ook al gelooft de oudste niet meer in Sinterklaas, toch kijkt hij ook mee. De jongste gelooft nog wel en zij vindt de gebeurtenissen heel spannend en ook wel een beetje eng. Vaak kijk ik als moeder met een scheef oog ook een beetje mee. Ik vind de verhaallijnen erg leuk, de typetjes grappig en de verstopte grapjes die alleen volwassenen opvallen, erg geinig.

Dit jaar ga ik er echt voor zitten om te kijken, want Sinterklaas is aangekomen in Groningen, mijn oude stad! Ik vind het erg leuk om wat glimpen op te vangen van de stad waar ik lang gewoond heb. Stiekem ben ik best wel een beetje trots op de stad die zo mooi is. Erg leuk dat heel Nederland dat nu gaat zien!

Het eerste schoencadeautje van de oudste valt meteen goed in de smaak. Het is een kwartetspel met voorwerpen die met Sint en Piet te maken hebben. Mijn kinderen hebben het in twee dagen tijd al drie keer gespeeld. De jongste, die nu leert lezen, is er erg goed in. Als zij wint is de oudste uit zijn humeur, als de oudste wint is de jongste verdrietig. De oudste wordt dan boos omdat "zij niet tegen haar verlies kan" en daardoor eindigde het derde spelletje in een ruzie... En het is nog lang geen pakjesavond...

Nu moet Sint nog meer cadeautjes gaan bedenken, ook voor pakjesavond. Het is net of dat elk jaar een beetje moeilijker wordt, want ze hebben al zoveel speelgoed. Ze krijgen namelijk met zeer grote regelmaat een speeltje of stripboek van een lieve oom. Het is niet altijd nieuw of duur, het komt vaak van de Winkel van Sinkel. Daardoor hebben ze wel een groot assortiment speelgoed. Maar de Sint kennende is hij creatief genoeg om wel iets te kunnen verzinnen.

Het leuke van het sinterklaasfeest is toch om de magie, de spanning vooraf en dat je iets verwacht maar niet weet wat het zal zijn. Je weet dat je af en toe wat in je schoen krijgt en dat je op pakjesavond ook wel iets zult krijgen, maar wat dat zal zijn weet je niet. en door de magie en  het verhaal, de geheimzinnigheid er omheen, is het spannender dan zelfs je eigen verjaardag. De Sinterklaasliedjes vergeet je nooit meer, ze zitten voor altijd ergens in je geheugen verstopt. De sfeer vergeet je ook nooit meer. En, als je ouder wordt, is het ook heel  leuk om iets voor een ander te kopen en er een surprise van maken. De voorpret van het maken van zo'n surprise is minstens zo leuk dan het uitpakken. De magie van het hele gebeuren verschuift naar het geven aan een ander en toch blijft het leuk. En daar staat de kleur van zwarte Piet helemaal buiten!

Je ogen twinkelen ondeugend

Mijn man heeft soms dat zijn ogen een beetje ondeugend twinkelen. En dan samen met een klein scheef lachje. Ik denk dan: 'O jee, wat heeft hij nu weer bedacht..' Meestal oppert hij het dan hardop en kunnen we eerst overleggen. Eigenlijk is het dan vaak een kwestie van: ik rem hem af. Ik heb namelijk meestal allerlei bezwaren waarom iets niet handig is. Dit weekend een vermoeiend familiebezoek en dito lange autorit? Is dat wel handig, want maandag heeft zoonlief zijn boekenbeurt... Naar een gigantisch groot pretpark vol uitdagingen waar we nog niet zijn geweest? Laten we het eerst nog maar rustig houden, het kan altijd nog als ze wat ouder zijn...

Soms voel ik me daardoor wel een soort spelbreker die altijd veel bezwaren heeft. Ik wil alles meer in de hand houden, wil het veilig houden. Het liefst heb ik ook rustige weekenden thuis of wil ik uitstapjes dichtbij huis. Ik geniet als ik omringd ben met mijn eigen spulletjes en een beetje kan rondscharrelen. Het liefst met een lekker zonnetje buiten zodat ik als een spinnende kat me kan oprollen en heerlijk loom kan genieten. Maar toegegeven, het verveelt me ook wel weer snel, dat rustig thuis blijven. Ik houd het wel even vol, maar al snel komen er allerlei ideeën in mijn hoofd op. Dingen die ik wil doen, die we als gezin kunnen doen. Uitstapjes die we kunnen maken of zo. Dan wil ik toch weer weg. En dan ben ik degene die met een ondeugende twinkeling in de ogen met een plan kom aanzetten. En dan kan mijn man met allerlei argumenten komen. Of in het ergste geval, als we er helemáál niet uitkomen, zwijgen we er allebei over en voeren we het niet uit. Dat hebben we na jaren samenzijn wel geleerd: het is in een relatie geven en nemen, en soms dingen gewoon even laten rusten.

Je begrijpt elkaar met minder woorden heel goed. Toen we elkaar nog niet zo lang kenden en mijn man vroeg of ik iets al had gedaan, wilde ik hem heel snel antwoorden. Ik zei heel snel: "Is al!" Eigenlijk bedoelde ik te zeggen iets in de trant van: Dat heb ik al gedaan, hoor schat, dus jij hoeft het niet meer te doen.
We gebruiken dat 'Is al!' nog regelmatig. En daarna lachen we altijd samen, beiden met een ondeugende twinkeling in onze ogen. Soms hebben we dat allebei op hetzelfde moment!!

De kleine dingen

In een dagboek schrijven vind ik altijd moeilijk om vol te houden. Als kind kon ik het al niet en nu nog steeds niet. Al snel wordt het dagboek bij mijn ingekort tot lijstjes met korte zinnen of woorden wat ik die dag heb gedaan. Het wordt een soort opsomming, vaak van dingen waar ik blij mee ben. Elke dag heeft namelijk wel een gouden randje. Dat is een oude tegeltjeswijsheid, maar het is elke dag weer waar. Elke dag is er zeker wel één heel klein lichtpuntje te noemen. Ik doe dat 's avonds net voor het slapengaan in bed, even terugdenken aan de dag die net is afgelopen. Even stilstaan en dankbaar zijn, even danken en bidden.
Vaak lig ik dan toch 's nachts weer wakker en maak ik me alweer druk over een afspraak die ik de volgende dag heb of kleine zorgen over bijvoorbeeld de kinderen of het leven in het algemeen.

Als ik zo terugkijk op mijn lijstjes dan zie ik daaraan dat ik lekker bezig ben met dingen die ik leuk vind. Dingen dichtbij  huis, in mijn eigen omgeving. Een zonnestraal, een leuk liedje op de radio, een leuke folder, mijn auto, een knuffel van mijn kind, een zoen van mijn lief. Normale rustige gewone dingen. Kleine alledaagse dingen waar je een beetje vrolijker van wordt. Je moet er wel oog voor hebben, want ze zijn soms maar klein.

Minder leuke dingen staan niet op mijn lijstje. Toch wil ik bijvoorbeeld wel leren hoe ik bepaalde opmerkingen van anderen niet teveel binnen laat komen. Want sommige opmerkingen van mensen om me heen kunnen aanvoelen als giftige pijlen. Pas veel later weet ik wat ik als reactie had moeten zeggen.

Heel soms ben ik wel gevat en knal ik er spontaan iets uit. Dan sta ik soms van mezelf te kijken. Dat ik dat zeg! Ik kan dat alleen maar als ik bij mensen ben die ik vertrouw, in een veilige omgeving. Mijn lichaam voelt zich dan waarschijnlijk ook heel veilig en onbewust laat ik dan de rem los en schiet er iets los.
Ik zou dat wel vaker willen hebben, iets spontaner in het leven staan. Maar vaak ga ik licht stotteren of struikel ik over mijn woorden. Ik doe dan misschien te krampachtig mijn best en dan komt het er niet goed uit. Loslaten is het advies. Net zo doen als een man: je de dingen niet zo aantrekken, maar het van je af laten glijden, je er niet over opwinden. Ik moet meer de complimenten verzamelen en bewaren en koesteren, maar de nare dingen weggooien, er niets mee doen.

Dus neem ik me steeds opnieuw weer voor om nare dingen af te laten glijden en de leuke dingen te koesteren. Er van blijven nagenieten. Toch maar door blijven gaan met de dankbaarheidslijstjes dus, want elke dag is er wel iets om dankbaar voor te zijn. Zoals die tegeltjeswijsheid, die zin van vroeger: Elke dag heeft wel een gouden randje. Geluksmomentjes, hoe klein ook, zijn er elke dag weer. Je moet er alleen wel oog voor hebben!!