woensdag 31 juli 2013

Voorlezen

Toen ik ongeveer vijf of zes jaar oud was las de juf regelmatig voor uit een dik verhalenboek. Het was altijd een spannend moment als ze het boek opensloeg bij de bladwijzer. Welk verhaal zou er nu weer komen? Zou het een leuk verhaal zijn, vrolijk of spannend? Vol verwachting keek ik naar de juf.

Eén verhaal is me altijd bijgebleven. Ik weet nog dat het diepe indruk op mij maakte. Het verhaal ging over een meisje dat nog moest leren schrijven. Ze schreef met een kroontjespen en inkt. Voor mij was dat als kind al ouderwets, maar ik kon me er wel wat bij voorstellen. Het lukte het meisje in het verhaal maar niet om netjes te schrijven met de inkt. De bladzijden in haar schrift zaten vol inktvlekken. Ze deed heel erg haar best, het puntje van haar tong stak uit haar mond en ze kreeg het er warm van. Maar het hielp allemaal niet. Op een nacht droomde het meisje over een enorm grote inktpot en dat ze heel erg haar best deed om netjes te schrijven, maar de letters en vlekken werden reuze groot en vlogen de inktpot uit. In het boek stond ook een illustratie in zwart-wit van een inktpot met daarboven vliegende letters en vlekken.

Ik weet niet of ze straf kreeg van de juf of een standje van haar moeder. Ik weet ook niet meer hoe het verhaal afliep (vast wel goed), maar het magische van die zwevende letters is bij mij altijd blijven hangen. Het sprak me aan en ik zag letterlijk vóór me hoe alles de inktpot uitvloog. Waarschijnlijk omdat ik zelf netjes ben, van schrijven en lezen houd én zelf gelukkig niet met inkt en een kroontjespen hoefde te schrijven. En het magische, de fantasie in het verhaal. Dat er iets gebeurde dat eigenlijk niet kan. Je weet dat het niet kan, maar je wordt er toch door gegrepen en je wilt verder lezen en weten hoe het verhaal afloopt.

Eigenlijk wil ik dat nog steeds: een spannend boek lezen, helemaal meegevoerd worden door een verhaal, het boek niet weg kunnen leggen en het het liefst in één keer uit willen lezen. En als het boek dan bijna uit is het heel jammer vinden dat het einde in zicht is. Eigenlijk wil ik dat moment zo lang mogelijk uitstellen, maar tegelijkertijd wil ik ook wel weten hoe het afloopt. Heel dubbel eigenlijk. En bij elk boek gaat het steeds weer zo. Verwachtingsvol beginnen, worden gegrepen door het verhaal, meegesleept worden en het boek daarna stiekem niet uit willen hebben.

Mijn zoon heb ik heel veel voorgelezen. Hij kende voordat hij zelf leerde lezen, hele boeken uit zijn hoofd. Hij bleef na het voorlezen met het boekje op schoot zitten en 'las' daarna zelf uit het boek voor. Ik vind het heel leuk om verschillende stemmetjes te doen en mooi op toon voor te lezen. Een verhaal gaat dan echt leven. Net als de inktpot met zwevende letters en vlekken.

vrijdag 26 juli 2013

Hittegolf

Tropisch
Nederlands zomerweer,
lekker naar buiten.
Speeltoestel met laken wordt
speelhut.



Speeltoestellen,                                                              Puffend
een laken                                                                       en zwetend
en een plaid.                                                                   in een achtertuin
Een 'geheime hut' is                                                         in Nederland is best
gemaakt.                                                                        lekker.



Buiten                                                                              Buiten
willen kinderen                                                                 zitten zonder
hetzelfde doen als                                                             kippenvel lukt mij
binnen: memory, poppen en                                              niet zo vaak in
vadertje-moedertje.                                                           Nederland!



Memory                                                                           Vakantie
op een                                                                              vrijheid, blijheid.
plaid of liggen                                                                   Niet voor dochterlief:
in een geheime hut:                                                            tweemaal gevallen en drie
zomervakantie.                                                                 wonden!






vrijdag 19 juli 2013

Duiken

Mijn dochter moest kort geleden afzwemmen voor het zwemdiploma A. Ze is zo'n stoere meid: ze heeft de basisbeginselen van het zwemmen geleerd tijdens een vijf-maandencursus. Dat betekende twee uur achter elkaar op woensdagmiddag les met tussendoor een korte pauze. Heel intensief, maar ze kon het aan. Er deed maar een kleine groep kinderen mee aan het afzwemmen. Het badpersoneel had daarom ter opleuking iets origineels bedacht: één van de ouders van elk kind mocht mee afzwemmen. In ons gezin was ik na enig overleg de gelukkige.

De kinderen en de vaders en moeders stonden die middag in zwemkleding met daarover heen een t-shirt met korte mouw en een korte broek klaar aan de rand van het zwembad. De ouders waren nog zenuwachtiger dan de kinderen. Aan het begin van het gebeuren werd er al gezegd dat de kinderen hun zwemdiploma vorige keer bij het proefzwemmen eigenlijk al hadden gehaald. Nu zou het de beurt aan de ouders zijn om te laten zien wat zij konden. Voor de grap werd tijdens het afzwemmen het 'gat' waar doorheen moest worden gezwommen, voor de ouders op zo'n 16 meter afstand van de kant in het water neergelegd. Enkele fanatieke vaders haalden dit, maar zij vlogen dan ook in een lange duikvlucht van enkele tientallen meters van het startblok in het water. En dat scheelt enorm.

Nou heb ik zelf het duiken nooit geleerd. Als kind kreeg ik wel zwemles en moest ik ook leren duiken, maar zelfs bijlessen hielpen niet. Hoe vaak ik het ook probeerde en bleef herhalen onder allerlei opmerkingen, adviezen en bevelen van badmeester Zwart (zo heette hij), ik blééf maar plat neerkomen op het water. En dat doet zeer. Hij zag gelukkig zelf ook dat ik het nooit zou leren en dus gaf zelfs hij het op. Eigenlijk voelde ik me best wel een kneusje, maar was ook blij dat ik het niet meer hoefde te oefenen. Dus heb ik het na het behalen van mijn A en B zwemdiploma nooit meer gedaan.

Jaren geleden heb ik wel een keer gedoken tijdens een vakantie, maar dan met een duikpak aan, een loodriem om (echt loodzwaar) en een zuurstoffles op de rug. Na wat oefenen ontdek je dat je rustig en diep moet inademen en dan krijg je zuurstof uit de zuurstoffles naar binnen. Toen ik doorkreeg hoe het moest gaf me dat op dat moment een enorme kick. Verder was het niet echt spectaculair. We waren van het strand enkele meters het water ingelopen en daar was het water nog maar zo'n twee meter diep. En er was geen plantje of visje te zien, alleen maar lichtgeel zand op de bodem. Maar ik heb wel een mooie onderwaterfoto van mezelf in een duikpak met bril en zuurstoffles. Ik lach en steek mijn duim in de lucht, want het was een te gekke ervaring. Lang daarna heb ik gedroomd van duiken op grote diepte, een zee met prachtige planten en duizenden vissen. Of het er ooit van zal komen weet ik niet. Maar het was een ervaring om nooit meer te vergeten.

En ach, duiken in een zwembad is minder interessant. Ik geniet van het zwemmen en ik geniet ervan dat mijn kinderen goed kunnen zwemmen en plezier hebben in het water. Ik hoef niet zo nodig de mooiste of hoogste zweefduik te maken of heel ver onder water kunnen zwemmen. Zo streberig ben ik niet. Want als ik duik en onder water zwem, dan loopt mijn mascara alleen maar uit!

En die dochter van mij haalt na nog eens drie zwemlessen meteen ook haar B-diploma! Helaas hoefden deze keer geen ouders mee te zwemmen bij het afzwemmen. Wat jammer voor mijn man!!

maandag 15 juli 2013

Zomer en buiten spelen

Zonneschijn
en warmte.
Heerlijk ervan genieten.
Maar: veel wind geeft
hooikoorts.



Eindelijk
is 'ie
gekomen: de zomer.
Ik wil naar buiten,
genieten!



Zomer:
buiten eten,
de bbq aan,
wijntje erbij en dan
relaxen.



Dochterlief
wil buiten
spelen met poppen.
Een slee wordt de
gezinsauto...!



Kinderen
houden zich
niet aan seizoenen.
Sinterklaasliedjes kunnen het hele
jaar.

donderdag 11 juli 2013

Jeugdherinneringen (2)

Glaasjes van de kachel

Toen ik een keer van school thuiskwam en ik helemaal uit mijn humeur was omdat ik natgeregend was op de fiets, wilde ik mijn gymtas in de hoek van de keuken gooien. Maar ik gooide hem niet in de hoek, maar tegen de gaskachel aan. De gymtas raakte één van de kleine glaasjes aan de voorkant van de kachel, waardoor een glaasje brak. Het glaasje werd vervangen en mijn moeder werd gelukkig niet echt boos. Mijn boosheid was ook met die ene klap meteen over en ik nam mij toen heilig voor dat ik wel boos mocht worden of zijn, maar dat ik dan nooit meer iets kapot zou maken!

Drie cadeaus

Als ik aan de cadeaus uit mijn jeugd denk dan schieten mij er drie te binnen.

Selectadoos
Als kind kreeg ik een langwerpige doos van stevig glanzend en kleurrijk karton. Als je het deksel omhoog schoof en zo de doos openmaakte dan zag je de knutselspullen die erin zaten. De doos was van het merk Selecta en wij noemden het in ons gezin 'de selectadoos'. Het was mijn eigen schatkist, vol met knutselspullen, een dierbare schat voor een meisje dat van knutselen houdt!

Poppen
Mijn eerste pop heette Liesje. Toen haar hoofd bij de hals inscheurde en helemaal kapot ging, breidde mijn moeder nog een hoofd van grijze wol voor haar en borduurde er ogen, neus en mond op. Maar toch was het Liesje niet echt meer. Daarna kreeg ik Willemientje, de naam van een meisje uit een boek dat we op school lazen en die naam vond ik prachtig! toen was het tijd voor Liesje om te gaan. Ik zette haar zelf voorzichtig onder in de lege vuilnisemmer, zo'n ouderwetse afvalemmer voor buiten met een deksel en een hengsel. Ik zal dat moment dat ik afscheid van haar nam nooit meer vergeten. En Willemientje? Zij leeft nog. Mijn dochter van bijna zes speelt af en toe met haar!

Boeken
Het leukste cadeau vind ik boeken, vooral dikke en spannende. Een paar heb ik nog steeds! Ik droomde van een lange wand met boekenkasten die vol stonden met boeken. Het is uiteindelijk een smalle boekenkast geworden die niet helemaal gevuld is met boeken. Want de bibliotheek en internet is ook een uitkomst!

Achter in de auto

Wat was dat heerlijk vroeger: op de achterbank in de auto, mijn zusje links naast me en mijn ouders gedempt pratend voorin. Ik kon dan zo lekker naar buiten kijken, naar de natuur, de huizen en de tuinen. Heerlijk dagdromend de wereld aan je voorbij zien trekken, veilig achterin. Af en toe even de ogen dicht, lekker warm en even een uiltje knappen. Hé, jammer, we zijn er al. Wakker worden!

Opa en opoe

Ik had een opa en opoe van mijn vaders kant en zij verhuisden naar een bejaardentehuis in een dorp in de buurt. Als we er op visite gingen kwamen we in een andere wereld terecht. Het was er binnen heel erg warm. En ze hadden een roodbruin vosachtig hondje.



maandag 8 juli 2013

Fantasie, werkelijkheid of een luchtkasteel

Ik dacht altijd dat fantasie en werkelijkheid niet samengingen, maar naast elkaar bestonden. Iets is werkelijkheid of iets is een fantasie. In je fantasie zijn dingen of gebeurtenissen vaak mooier dan in werkelijkheid. Je weet in je fantasie ook rake grappige opmerkingen te maken en alles is mooi en aardig en romantisch. De werkelijkheid kan soms best tegenvallen. De werkelijkheid is vaak anders, mensen reageren vaak anders en er is geen ruimte voor jouw kleine persoontje.

Soms wordt een fantasie werkelijkheid. Je bent op een dag ontzettend grappig of hebt een diepgaand gesprek met iemand. In mijn geval werd mijn droom (het uitbrengen van een gedichtenbundel) werkelijkheid. Mijn gedichten werden ineens een manuscript en ik kreeg ineens een contract en was ineens auteur.
Mijn fantasie is dus werkelijkheid geworden, mijn fantasie is omgezet in iets tastbaars (een echte gedichtenbundel) dat ik ook kan delen met andere mensen! Leuk. Spannend. Leven in de brouwerij!

Een kleurrijk leven heb ik dus op dit moment. Als ik het woord 'kleurrijk' als letters onder elkaar zet en er associaties bij zet en er dus een soort gedicht van maak, dan denk ik aan:

Kleuren
Leven
Eigen kracht
Uit jezelf
Regenboog
Rijke schakeringen
IJverig
Kreatief

Fantasie is soms een luchtkasteel? Als ik denk aan 'luchtkasteel' dan denk ik aan:

Luchtkasteel
Uit jezelf
Creatief
Heel veel dromen
Terug op aarde komen
Kijk om je heen
Alles is mogelijk
Straks werkelijkheid
Te veel mogelijkheden
Echt alles kan
Even jezelf zijn
Laat je dromen maar komen!

Opgeteld leveren de beide woordgedichten een kleurrijk spektakel op. Ja, misschien is fantasie een luchtkasteel, maar is dat zo erg? Soms moet je even wegdromen in je fantasie om daarna weer verder te gaan met je eigen echte kleurrijke leven.

vrijdag 5 juli 2013

Pilaren, thuishaven en de wereld

Pilaren

Pilaren, ik houd er van. Ze stralen kracht uit voor mij en voelen prettig aan. Ze voelen als een rots in de branding, een steun en toeverlaat. Ik kan ze omhelzen, er tegenaan gaan staan of zitten, ze worden warm in de zon en onder het afdak dat ze dragen is schaduw en het is er heerlijk koel. Ze zijn er in verschillende vormen en kleuren, maar altijd stralen ze kracht en standvastigheid uit. Als ik onzeker ben en even wil leunen, dan staan ze daar. Het liefst zou ik tussen de pilaren hekwerk van metaal willen plaatsen. Hekjes gemaakt door een echte smid, met krullen en ronde vormen. Niet te barok of romantisch, meer moderne en stilistische vormen. Het mooie van metaal is dat het ook een krachtig materiaal is, maar als het verhit wordt dan is het zacht en te vormen. Kracht en zacht tegelijk, prachtig eigenlijk. Het liefst zou ik een heel mooi hek, een toegangspoort willen hebben bij mijn eigen landgoed, een toegangspoort die automatisch opengaat als ik aan kom rijden in mijn auto met chauffeur. En als ik over mijn oprijlaan rijdt gaat de poort dicht en ben ik veilig thuis in mijn eigen thuishaven! Een hek heb ik wel, een huis met tuin ook, maar geen landgoed met oprijlaan. Toch is mijn huidige huis een droomhuis met royale tuin waar ik nog lang wil blijven wonen met mijn man en kinderen. Bijna een volmaakte droom. Maar wel een droom die is uitgekomen, die echt is!

Ik ben veilig thuis in mijn eigen thuishaven

Ik ben graag thuis, af en toe ben ik echt een huismus. Dingen waar ik gelukkig van wordt zijn hele eenvoudige dingen: mijn man, mijn kinderen, mijn huis, mijn tuin, zitten in de zon, een boek lezen, schrijven, winkelen, breien, koken, cappuccino, een kindertekening, "mama, ik vind je lief", een schoon huis, uitje met het gezin, zumba, schone lakens, wakker worden naast mijn man. Eigenlijk is de hele lijst opgebouwd met alledaagse dingen, maar als je ze meemaakt en er even bij stilstaat en er even echt van geniet, ga je ze pas echt waarderen. En dan worden het kleine pareltjes van geluk. Als je eraan voorbijloopt dan zie je ze niet, omdat ze klein zijn. Maar als je er echt oog voor hebt en er aandacht aan besteedt dan worden ze groter en groeien ze. Ook kun je je eigen geluk een handje helpen, het zelf creëren. Toen ik mijn gedichtenbundel uitbracht kreeg ik allerlei complimenten en positieve woorden van mensen. Hoorde ik ze vroeger dan niet? Waarschijnlijk had ik niet de ruimte om ze te vragen, laat staan om ze te horen. Nu gaat er een wereld voor me open. Als je oog hebt voor de dingen en mensen om je heen dan heb je ook meer aandacht voor complimenten. Het doet me altijd denken aan een boemerang, je krijgt hem altijd weer terug.

Er gaat een wereld voor me open

Soms zie je heel duidelijk welke kant je op wilt in het leven. Soms ben je er niet meer zo zeker van. Maar als je een basis hebt die goed is (in mijn geval: gezin, gezondheid, geen geldgebrek en leuke bezigheden) dan kun je blijven genieten. Als je daar voldoening in vindt geeft dat ook weer energie. Ik ben weer gaan schrijven, heb een gedichtenbundel uitgebracht en ben begonnen met een weblog, en ik doe vrijwilligerswerk in een kunsthal. Ik ben eigen baas en kan echt leuke dingen doen die ik echt zelf wil.

Eigenlijk ben ik best gelukkig.


maandag 1 juli 2013

Jeugdherinneringen (1)

Couveuse

Ik werd twee maanden te vroeg geboren en moest toen twee maanden in een couveuse. Net voor Kerst kwam ik thuis. Al die tijd mochten mijn ouders mij niet aanraken, ik werd achter een ruit omhoog getild. Dit weet ik natuurlijk alleen maar uit de verhalen die mijn ouders mij vertelden, maar toch wordt ik er altijd een beetje verdrietig van.

De drie r-en

Ik werd opgevoed volgens de regels van de drie r-en: rust, regelmaat en reinheid. Zelf heb ik dat ook altijd volgehouden, leefde graag volgens regels. Ik at op vaste tijden en hing de was goed op en vouwde handdoeken tot mooie rechte stapels. Zelfs mijn moeder zei eens een keer: "Wat heb je toch mooie stapels gemaakt!" Met de jaren veranderen mijn regels, ze worden losser. Ik kan nu bijvoorbeeld uren achter elkaar winkelen zonder te pauzeren. Nu is mijn man vaker degene die vraagt of we eerst even wat zullen eten. Ik moet bekennen dat het op de lossere manier óók goed gaat!

Beschermd

Ik ben beschermd opgevoed in een veilig rustig dorpje in het noordoosten van Drenthe. Wij waren gereformeerd, maar wij waren al jaren 'Samen op Weg' met de hervormden. Dat lijkt heel modern, maar het was begonnen uit kostenoverweging. Het leven was duidelijk, overzichtelijk. Soms droomde ik wel van een andere wereld, een ander leven.

Blikken pannetje

Mijn ouders noemden mij vaak een 'blikken pannetje'. Ik was namelijk snel aangebrand. Als iemand iets zei wat ik stom of confronterend vond dan verzuchtte ik: "Ach, man!" en keek dan boos. Ook al bedoelde de ander het ongetwijfeld goed.

Niet rebels, maar anders

Als meisje was ik niet rebels en volgens mijn ouders was ik als puber niet zo opstandig, maar ik voelde van binnen erg veel onrust. Ik wilde weg, op reis, naar een andere omgeving. Net als mijn lievelingstante op kamers wonen en werken. Ik richtte 's nachts mijn eigen kamer al helemaal in en stelde me voor hoe het zou zijn uit huis te gaan. Ik wilde niet verloven en dacht nog niet aan trouwen of kinderen krijgen, maar ik wilde een carrière en een eigen stulpje. Ik droomde altijd en schreef al die gedachten op in gedichten en korte verhaaltjes.

Strips

Laatst vroeg mijn man aan mij: "Welke strips heb jij vroeger gelezen?" Nou, dat was er maar eentje: de Tina. Hij en zijn broers en zus hebben alle strips gelezen die er maar bestonden. Mijn zusje en ik allemaal niet. Hebben wij iets gemist??