Facebook

Toen ze hem voor het eerst ontmoette keek hij haar met donkere doordringende ogen aan. Ze praatte even met hem, maar ze durfde hem niet zo goed aan te kijken. Hij had iets mysterieus, iets geheimzinnigs en ongrijpbaars. Zijn ogen waren onpeilbare diepten. Ze hielp hem bij de kassa van de supermarkt. Ze had hem nog nooit eerder hier gezien, terwijl ze dit werk al meer dan een jaar deed. Toen ze hem het kassabonnetje gaf samen met de spaarzegeltjes raakten hun handen elkaar even. Ze voelde een warme tinteling door zich heen trekken. Het was druk in de winkel, dus ze moest snel verder. Tijd voor een praatje was er niet.
's Avonds thuis, in haar slaapkamer, dacht ze nog even aan hem. Jammer dat ze hem niet gesproken had. En ze had ook zijn naam of zo niet.

Drie weken later was ze pas weer terug in de winkel om te werken. Ze had het heel druk met examens gehad, maar nu werkte ze weer en ging ze vanavond eindelijk weer uit met een vriendin. Eerst een film en daarna nog wat drinken in de stad. Er was pas geleden een nieuw café geopend en daar zouden ze naar toe gaan.

Die avond ging de tijd razendsnel. De film was spannend en had ook grappige momenten en een goed, verrassend plot. Veel te snel was de film afgelopen. Ze liep met haar vriendin naar het café, druk pratend over de film. In het café was het druk en ze moesten zich een weg banen naar de bar om iets te bestellen. Ze ving de blik van een jongen: donkere doordringende ogen die haar aankeken. In twee passen stond hij naast haar en zei: "Hé, wat leuk dat ik je weer zie. Gezellig!" Er schoten allerlei dingen door haar hoofd. 'Kende ze hem? Waar kende ze hem van? Wanneer had ze hem ontmoet? Hoe heette hij?" Meteen daarna zei hij: "Ik zag je pas in de supermarkt en je hebt me super geholpen!" En toen wist ze het weer: hij was langs haar kassa gekomen. Toen vertelde hij haar dat hij al eerder in dit café was geweest en vroeg wat ze wilde drinken. Het werd een leuke avond. De vriendinnen dronken nog wat, kletsten wat met bekenden en voor ze het wisten was het tijd om naar huis te gaan. Vlakbij de garderobe zag ze hem weer staan. Voordat ze het wist stonden ze weer naast elkaar. Bijna op hetzelfde moment begonnen ze allebei te praten en stopten ze allebei. "Zeg jij het maar eerst," zei hij lachend. "Zit je op Facebook?" vroeg ze ademloos. "Ja,", zei hij en noemde zijn naam. Zij noemde ook haar naam. En toen moest ze weg. "Wie was dat?" vroeg haar vriendin en ze vertelde wat ze van hem wist. Toen ze thuiskwam was het laat en was ze te moe om nog op Facebook in te loggen. 'Dat doe ik morgenochtend wel,' dacht ze nog slaperig.

De volgende ochtend sliep ze lang uit, doodmoe voelde ze zich na gisteravond. Nadat ze wakker werd dacht ze meteen weer aan hem. Ze pakte haar i-pad en logde in op Facebook. Ze had één nieuw bericht, een vriendschapsverzoek: van hem!! Hij was haar vóór geweest. Ze accepteerde glimlachend. Toen ze wat beter keek zag ze tot haar grote verbazing dat hij al meer dan 200 vrienden had... Een beetje teleurgesteld en ontgoocheld zuchtte ze. Ze was een van zijn vele vrienden op Facebook.

Hoezo was dit een prille romance..??

Achtuurjournaal en senseo met opgeklopte melk

Wij kijken elke avond naar het achtuurjournaal. Al jaren is dat vaste prik. Van huis uit was ik dat al gewend. Mijn moeder had om twee minuten voor acht de koffie klaar en schonk het in de kopjes en dan zaten we daarna precies op tijd voor de buis om niets te hoeven missen. Al het nieuws dat we te zien kregen, leuk of erg, kwam tegelijk met de geurige koffie binnen. Daardoor was het kijken naar het journaal best gezellig.

Mijn man en ik drinken geen koffie 's avonds maar thee en om acht uur startklaar zitten voor het journaal lukt ons ook bijna nooit. Wij kijken het achtuurjournaal meestal via de optie 'uitgesteld kijken'. Even voor achten zetten wij het televisiebeeld stil op het net waar het journaal wordt uitgezonden. Dan hebben we zo'n anderhalf uur de tijd om alsnog het stil-gezette beeld af te gaan kijken, want anders is het geheugen vol en gaat de televisie over op de normale uitzending van dat moment en dan is het hele geheugen leeg, inclusief het journaal. In de tijd dat het televisiebeeld stilstaat en wacht totdat wij gaan kijken zijn wij druk met van alles en nog wat: opruimen, vaatwasser inruimen en met de kinderen. Als we dan later op de avond klaar zijn met alle activiteiten dan gaan we puffend zitten om het nieuws te bekijken.

Het enige minpuntje aan dit uitgesteld kijken is dat ons tv-avondje laat begint en daardoor ook maar kort duurt. Wekelijkse series ofzo kijken we dus bijna niet. Als ik een serie wil volgen ga ik de delen opnemen via de recorder en op een later moment ga ik ze bekijken. Laatst miste ik tot mijn grote verdriet zomaar een aflevering van dokter Tinus, terwijl ik deze wel had opgenomen. Wat bleek: mijn zoon had ook iets op de recorder gezet en mijn programma werd daardoor overschreven of verwijderd, want ik was het ineens kwijt. Soms gaat er dus ook weleens iets fout!

Wij drinken dan geen koffie tijdens het journaal, maar meer overdag. In het weekend of op een vrije dag verwennen wij ons vaak aan het eind van de middag met een senseo met opgeklopte melk. Ik maak de senseo en mijn man klopt de melk in een glazen kan, met de hand. Even opwarmen in de magnetron en dan bovenop de koffie. Het opdrinken is altijd weer een speciaal moment en het opkloppen altijd een spannend moment. Want de ene keer is de melk goed opgeklopt en de andere keer is er nog een deel van de melk geen schuim geworden. Na maandenlang het opkloppen te oefenen heeft mijn man ontdekt wat het geheim is om echt goede opgeschuimde melk te krijgen: de melk moet heel koud zijn als je begint met opkloppen!! Niet het aantal keren dat je handmatig de klopper op een neer beweegt of hoe krachtig je op de klopper aanvalt is belangrijk. Nee, de temperatuur van de melk is het geheim. Nu drinken wij met nog meer genoegen ons eigen Italiaanse bakkie. Daar gaan we echt even voor zitten en genieten we enorm. We kijken echt uit naar ons eigen koffiemoment!

Nu we deze mijlpaal van melkkloppen hebben bereikt en het geheim van het opkloppen hebben ontdekt, is mijn man alweer op zoek naar een nieuwe uitdaging. "Zeg, een latte macchiato, hoe maak je die eigenlijk?" vroeg hij zich ineens hardop af. "Ach, schat," zeg ik dan, "ik ben heel erg blij en gelukkig met onze senseo met opgeklopte melk. Ik wil niets anders."

Mannen met baarden

Wat is dat toch de laatste tijd met die mannen die ineens hun baard laten staan? Nieuwslezers, politici, het is ineens helemaal hip om een baard te hebben. Ik las het eerst in de krant en zag foto's van verschillende mannen die hun baard hadden laten staan. Ik kon het bijna niet geloven. Maar een tijdje later zag ik het ook op tv, het was dus echt waar. Ineens lijkt het weer te kunnen, een baard.

Bij het woord 'baard' moet ik altijd meteen denken aan een kinderliedje:

Al wie willen te kaap gaan varen
moeten mannen met baarden zijn.
Jan, Piet, Joris en Corneel,
die hebben baarden, die hebben baarden,
Jan, Piet, Joris en Corneel,
die hebben baarden, zij varen mee.

Passen baarden bij dappere, stoere mannen die het aandurven om met een schip op een gevaarlijke en onzekere ontdekkingsreis te gaan naar een ver land dat misschien nog ontdekt moet worden? Stralen ze met hun baard uit dat ze stoer, woest, sterk zijn? Je kunt je afvragen of een nieuwslezer of een politicus iets kan met een stoere baard. Komt hij daardoor zekerder of krachtiger of geloofwaardiger over?

Jarenlang droeg een van mijn ooms een baard, ik kende hem bijna niet zonder. Ik was gewend om hem met een baard te zien en het leek compleet bij hem te passen. Maar toen hij ineens zijn baard had afgeschoren omdat hij daar zin in had, moest ik er eerst echt even aan wennen. Het leek zo vreemd hem te zien zonder een baard. Het had iets kaals, er mistte iets. Maar na een tijdje ben je weer gewend aan dat andere, nieuwe gezicht dat je die baard van vroeger ook niet meer mist. En dan heb je ook nog de mannen van de popgroep ZZ-top of andere opvallende (Amerikaanse) mannen die wel heel extreem lange baarden dragen. Het oogt dan bijna als een slabbetje zo lang is die baard en de haren zijn dan ook vlassig en de baard oogt dun. Waarom laten zij ze zo lang groeien? Willen ze een bepaald statement maken, willen ze anders zijn? Of zijn ze gewoon een beetje lui, lekker makkelijk zo om je niet te hoeven scheren.

Zelf houd ik niet zo van baarden. Ik houd meer van blote, open gezichten. Mijn man daarentegen wil zelf graag in de vakantie zijn baard laten staan. Gelukkig heeft hij niet zo'n snelle 'Ruud Lubbers baardgroei', zo'n donkere snelgroeiende baard die een man wel heel vaak moet scheren. Nee, mijn man is blond en zijn gezichtsharen groeien niet zo snel en die hoeft hij niet per se elke dag te scheren. Voor hem is het niet-scheren van zijn gezichtshaar een ultiem vakantiegevoel. Een vrij gevoel zonder al te veel verplichtingen. Kan hij lekker snel uit zijn bed springen, zijn korte broek en t-shirt aantrekken en dan de dag beginnen. Echt vakantie. Je kunt dus aan zijn gezicht zien of hij vakantie heeft! En ik voel het dan ook altijd, want de stoppels van die beginnende vakantiebaard prikken zo!!

Werkloosheid

Dertig jaar geleden, in de jaren '80, was de werkloosheid dramatisch hoog. Recordhoogte. In die jaren was ik schoolverlater, jong, geschoold, maar zonder ervaring. Net als vele anderen op zoek naar een baan. Ik had toen nog niet zo heel duidelijk voor ogen wat ik precies wilde gaan doen. Eigenlijk wilde ik "iets met kinderen", maar mijn opleiding was nog te algemeen. Kinderdagverblijven en bso's bestonden toen nog niet en ik zag mezelf nog niet in een kindertehuis aan de slag gaan. Daar was ik veel te naïef voor en te beschermd opgevoed. Ik schoolde me om naar secretaresse en vond een secretaressebaan en deed jarenlange ervaring op.

Plotseling ben ik 30 jaar ouder, heb ik ervaring en nu is het weer crisis en is de werkloosheid tot recordhoogte gestegen. En net als al die jaren terug zoek ik een nieuwe baan. Ik ben uitgekeken op het secretaressewerk en ik wil wel iets anders, maar wat dan? Het roer drastisch omgooien zit niet in mijn aard, dus moet het toch zoiets worden. Iets in de zorg, zoals medisch secretaresse. Helaas worden ervan vacatures altijd mensen met ervaring gevraagd en gaan interne kandidaten voor. Via een vriendin hoor ik dat een tandartsenpraktijk een balie-medewerkster zoekt, maar liever geen advertentie wil plaatsen omdat er anders teveel reacties binnen zullen komen. Ik stuur een open sollicitatie en motiveer waarom ik in de zorgsector aan de slag wil. En ik vermeld erbij dat ik met een cursus medisch secretaresse bezig ben. Ik wordt uitgenodigd en aangenomen!!
Het kriebelt in mijn buik van de opwinding en spanning. Ik ga met een nieuwe baan beginnen, een waar ik helemaal geen ervaring in heb. En daar zit 'm nou net de spanning. Ik voel me weer dat meisje van dertig jaar geleden dat zonder werkervaring de arbeidsmarkt betrad. Ook nu heb ik geen ervaring. Ik neem nu wel secretariële en levenservaring mee, dat scheelt dan weer wel. Toch voel ik me af en toe nog wel dat meisje van toen. Maar ik heb ook wel zin om met iets heel nieuws te beginnen. Nieuwe dingen te leren en met een nieuwe uitdaging te beginnen.

De laatste tijd heb ik trouwens wel vaker het gevoel dat dingen zich herhalen, maar dat het dan toch net even anders aanvoelt dan vroeger. Ik heb al eens een crisis meegemaakt, ingewerkt worden in een nieuwe baan en het schrijven vroeger en nu. Soms heb ik echt van die deja-vu gevoelens, het idee dat ik het al eens heb meegemaakt of dat ik iemand al eens heb ontmoet. Toch blijf ik vol verwondering naar de wereld om me heen kijken, nieuwe dingen ontdekken. Enthousiast blijven, leergierig en gedreven. Zodat ik snel ingewerkt zal zijn en me er thuis voel. Want dat heb ik geleerd in al die jaren: in een baan moet je groeien al denk je in het begin dat het niet gaat lukken. Dat houd ik de komende tijd in mijn achterhoofd!

Na een maand proeftijd blijkt het toch niet helemaal mijn plek te zijn daar. Ik heb veel geleerd en heb een goede inzet getoond, maar het is toch niet helemaal mijn plek. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, dat in de proeftijd blijkt dat de baan niet ideaal is. De geschiedenis herhaalt zich dus niet helemaal. Ik ben wel blij dat ik heb kunnen ruiken aan het werken in de zorgsector, een soort snuffelstage dus. Niet geschoten is altijd mis, dus het was wel de moeite waard. Een ervaring rijker ben ik dus wel.