Ik kan niet zonder...

Er zijn dingen in mijn leven waar ik echt niet zonder kan. Neem nou de kruimeldief. Die staat op een houder in een hoek van de keuken, een beetje verstopt, onopvallend. Je hoort en ziet hem verder niet. Maar als er na de maaltijd toch ongemerkt wat kruimels op de grond zijn gevallen dan komt hij in actie. En dan maakt hij me heel blij. Hij is licht in gewicht en je pakt hem zo op. Hij kan gewoon even snel zijn werk doen en klaar is het weer. En daar geeft hij mij instant plezier mee.

Ik kan me ook geen leven voorstellen zonder pen en papier. Voor boodschappenlijstjes, notities over een leuke website of een uitspraak die ik niet wil vergeten. Stukjes en columns schrijf ik in schriftjes, maar toch blijf ik dol op kleine losse papiertjes. Niet altijd even gemakkelijk, want waar bewaar je ze: los in een volle la of in een doosje, maar wat voor doosje dan... Ik doe ze als alternatief maar in het schriftje waarin ik schrijf. Die wordt daardoor dik en de papiertjes kunnen er natuurlijk gemakkelijk uitvallen. Maar ik weet zo wel precies waar die losse papiertjes zijn en neem eventuele rommel op de koop toe.
Ook kan ik niet zonder boeken. Ik lees niet altijd even veel en ik lees ook niet alle literaire of populaire titels. Maar toch kan ik niet zonder boeken. Dat moment: een lekker dik spannend boek in mijn handen vasthouden, het van buiten bekijken, de eerste bladzijde opzoeken en dan verwachtingsvol beginnen met lezen. Een spannend moment: pakt het verhaal me, is het wat ik ervan verwacht? Als het antwoord 'ja' is dan zit ik helemaal midden in het verhaal en kan ik bijna niet stoppen met lezen. De klok houdt me bij de les: het is tijd om te gaan koken, de kinderen van school te halen of wat aan het huishouden te gaan doen. Maar goed ook, want als een boek me pakt dan kan ik bijna niet stoppen.

Er is één ding waar we het vaak zonder moeten doen: de zon. En dat vind ik heel jammer. Ik zou elke dag de zon willen zien. Maar dan moet ik waarschijnlijk emigreren, denk ik. Maar dat vind ik net een stap te ver.

Kerst in aantocht

Pakjesavond is nog niet eens geweest of de reclame gaat al over kerst. Wat ga je eten of drinken met kerst, waar ga je naar toe met de kerstdagen en welke cadeaus ga je kopen. Kerstbomen, ballen en lampjes, minihuisjes en kerststerren zijn al overal verkrijgbaar. Bouwmarkten en tuincentra hebben direct na de zomer een hele afdeling ingericht als een kerstdorp met alles wat je nodig hebt om de kerstdagen mee aan te kleden. In mijn mailbox lijkt het ook al kerst. Reclame over kerstcadeaus, kerstdiners en uitstapjes voor eind december komt binnen. Allemaal glitters en lichtjes en luxe artikelen.

En niet te vergeten de feestkleding. De ene modezaak kiest voor rood, de meerderheid kiest voor zwart. Het lijkt wel of lange blote jurken of korte minigevalletjes met glanzende zwarte panty's en pumps met hele hoge hakken een must zijn. Wie denken de modewinkels die deze jurken gaan kopen? Hoeveel vrouwen moeten een feestjurk aanschaffen en naar wat voor feest gaan ze dan? Het zijn prachtige jurken, maar wat mij betreft is het teveel glamour. Meer het soort outfit dat een beroemde filmster draagt naar een gala of première. Het lijkt niet geschikt voor mij. Ik ben er te burgerlijk en te degelijk voor. Bij een mouwloze jurk denk ik meteen: 'daar moet een jasje overheen, want anders heb ik het koud'en bij hoge hakken denk ik: 'daar kan ik toch geen lange wandelingen op maken'. Ja, praktisch ben ik ook nog eens!

Ook alle supermarkten komen met een kerst-glossy op de proppen. Ze hebben allemaal dezelfde rubrieken: allerlei gerechten voor een lang kerstdiner, tafelversiering, drankjes, ontbijt, buffet voor oudejaarsavond en cadeautjes voor onder de kerstboom. Eén super maakte het wel heel erg bont. 'Familie Feest' was de kop van het stuk en eronder stond letterlijk: 'Kerst zoals kerst bedoeld is: samen met geliefden lekker eten'. Pardon. Is kerst zo bedoeld? Volgens mij is de geboorte van Jezus de oorsprong van dit feest!!

Het is me wel duidelijk: eigenlijk pas ik niet in het plaatje van de commercie. Ik ga niet naar een feest waar ik een jurk voor moet aanschaffen. Ik hoef geen vijfgangendiner voor een grote groep te koken. Ik doe niet aan cadeautjes onder kerstboom. Het liefst vier ik kerst met mijn gezin, maar verder blijft het rustig. Die glitterjurken blijven dus een droom. Maar ik vind dat helemaal niet erg. Ik geniet het meest in kleine kring. Lekker kneuterig zonder veel glitters.

De jumpsuit

Ik doe niet erg mee met de mode. Er zijn mensen die voorop lopen: bij elke nieuwe trend steken ze zich in het nieuw en dan zijn ze van top tot teen helemaal hip. Ze zien eruit als een plaatje, zoals je ziet in een tijdschrift of glossy folder. Alles past perfect bij elkaar, alles is in stijl. Ik kijk ernaar en denk: dat wil ik ook! Maar soms lijkt het op een verkleedpartij. Is het de vrouw of is het de outfit die zo hip is? Ik moet bij een nieuw seizoen of bij een nieuwe trend eerst heel erg wennen aan alleen het idee al van de nieuwe mode. Is de broek dit seizoen wijd of nauw, de rok wijd of kort, is een colbert of een vest hip en welke kleuren domineren het modebeeld?
Per seizoen beslis ik of ik meedoe aan de nieuwe trend, of het model of de kleur me zal staan en of ik de kleuren mooi vind of niet. En ik steek me dan niet helemaal van top tot teen in een nieuwe set, maar ik schaf vaak maar een of twee items aan. Een t-shirt en een vest of alleen een colbert met mooie accenten of een mooi model broek. Ik denk meestal dat ik thuis in de kast wel iets heb hangen of liggen dat er bij past en koop dan niet de hele set. Meestal kan ik me niet alles uit mijn kast voor de geest halen, vaak bijna in paniek besluit ik dan (zuinig als ik ben) dat het vast wel gaat lukken. Soms is het antwoord bij thuiskomst ja, maar soms ook nee. Nou ja, denk ik dan, dan zoek ik er een volgende keer nog wel iets bij. Heb ik meteen weer een smoes om nog eens de stad in te gaan.

Nu zie ik tot mijn schrik jumpsuits in allerlei variaties in de winkel hangen. Ze zijn verkrijgbaar als pyjama voor kinderen, als kleding voor dames in dunne stof met kleurige prints of van soepel denim. Afgelopen weekend keek ik met mijn zoon naar zo'n pyjama en vroeg hem of dat iets voor hem was. Bijna lachend riep hij uit: "Echt niet!" Zo denk ik er ook over. Als kind had ik al eens zo'n pyjama en ook een voor overdag, een grijze met bordeauxrode rits erin en een bijpassend bordeauxrood t-shirt. Leuk, maar verschrikkelijk onhandig bij een bezoek aan het toilet. Want wil je als meisje naar de wc dan moet je dat kledingstuk toch half uit doen. Zie dat maar eens snel te doen als je hoge nood hebt. En bovendien krijg je het dan ook heel erg koud, vooral in de winter!

Nee, het is soms beter om niet met de mode mee te doen!

Een leuk weekend

Soms heb je in een weekend meerdere activiteiten waar je heel blij van wordt. Neem nou het afgelopen weekend.
Op zaterdag ging ik met mijn dochter naar het winkelcentrum bij ons in de wijk om Sinterklaas te zien. Nou, nee, eigenlijk ging dochterlief er alleen maar naar toe om de uitslag te horen van de kleurplatenwedstrijd. We kwamen daar een klasgenootje en moeder tegen wat de nodige gezelligheid tijdens het wachten gaf. Mijn dochter was er thuis vanuit gegaan dat ze een prijs zou winnen, want haar kleurplaat was heel mooi en vast de beste. Helaas viel ze niet in de prijzen. Ze heeft er verder met geen woord over gerept. We zijn gewoon naar huis gegaan.

Ze had natuurlijk een ander uitje om naar uit te kijken. In de middag en avond ging we zwemmen in De Eemhof en daarna eten in het buffetrestaurant. Daar keek ze erg naar uit. De tijd vloog voorbij en na het eten hadden we allemaal ronde buiken. Het viel ons op dat het in De Eemhof wel heel druk was, vooral het percentage vrouw lag heel hoog. De reden was het vriendinnenweekend van de Telegraaf Vrouw bijlage. Overal waar je keek zag je vlaggen en banners met het opschrift "Telegraaf Vrouw" en overal liepen opvallend veel groepjes vrouwen rond. Ik liep er met mijn gezin en wist niet van het bestaan van zo'n weekend af. Ik voelde me wel een beetje uitgesloten. Wat gingen ze allemaal doen en waarom wist ik niets van dit weekend af?
Toch pikten wij stiekem een heel klein graantje mee van dit evenement. Toen wij dichtbij onze geparkeerde auto waren stonden we in de buurt van de feesttent. De ingang van de tent stond open en wij konden naar binnen gluren. En toen zagen en hoorden wij Jeroen van de Boom opkomen die zijn eerste liedje van die avond zong. Weliswaar van grote afstand, maar het geluid stond hard genoeg aan.
In de auto deden we nog het spelletje "geen ja, geen nee" wat de nodige lachsalvo's gaf. Toen ik opmerkte dat ik heel erg vol zat van het eten voerden mijn man en zoon een heel gesprek over "geit'nkaas". 'Oh, hou op, ik zit vol!' lachte ik weer, maar ze gingen nog een tijd door.

Al met al was het een leuk en afwisselend weekend.

Regenachtige herfstdagen

Het is niet mijn favoriete seizoen, de herfst. En zeker niet als het dan waait, regent en koud is. Als het dan toch herfst is dan kies ik liever voor een rustige herfstdag zonder veel wind, maar met een lekker zonnetje die de gele, bruine, rode en oranje bladkleuren nog intenser doet lijken. Dat maakt het sprookjesachtig en schilderachtig mooi. Fotogeniek. Daar kan ik van genieten.

Maar helaas zijn niet alle dagen zo. Er zijn ook dagen dat het grijs en nat is. Nat kan de hele dag een beetje nat zijn door een gestage miezerige regen. Je staat dan steeds voor de keuze of je wel of geen regenkleding aan zult doen. Doe je wel regenkleding aan dan heb je het vaak te warm, maar doe je geen regenjas aan dan wordt je toch natter dan je had verwacht. Duurt het weer uren voordat je spijkerbroek is opgedroogd.

Er zijn mensen die proberen om de herfst een beetje leuker te maken. Zo zijn er mensen die hippe en comfortabele regenjassen maken. Van een naam wordt ik meteen al een beetje blij: HappyRainyDays, een Nederlands bedrijf. Hun jassen zijn zo mooi dat je ze gewoon elke dag kunt dragen. Daar kan ik heel blij van worden: mooie regenkleding. Ik heb namelijk niet zulke goede herinneringen aan regenkleding. In mijn jeugd was het van rubberachtig materiaal, heel dik en stug. Je ging er nogal in zweten. Was je na een fietstocht van buiten en van binnen nat! En de kleuren: saai donkergroen of het hele felgele wat ik als kind droeg. Geel wil ik dus echt nooit meer dragen! Het materiaal is in de loop der jaren wel dunner geworden, maar nog steeds zie je er in een regenpak niet sexy uit. Daarom spreekt een hippe regenjas van lekkere stof met een mooie print me wel aan. Alleen over de prijs zit ik nog te twijfelen.
Het lijkt me een leuk verjaardagscadeau. Maar te laat helaas, want ik ben net jarig geweest. Moet ik toch nog een jaar doen met mijn oude regenkleding.

Schrijven in de trein

Ik ging weer, na een hele lange tijd, een dagje met de trein. Dankzij een grote drogisterij was het treinkaartje extra voordelig. Het eerste stukje van de reis was me bekend. Een aantal jaren geleden deed ik deze route drie keer per week, omdat ik in die grote stad werkte. Maar deze keer was mijn eindbestemming een stuk verder. Na een overstap in Den Haag ging ik door naar Leiden en met de bus naar Leiderdorp. Zonder vertraging ging het, precies volgens het boekje.
Mijn bestemming was het gebouw van de LOI. Ik volg een schrijfcursus en ik kon meedoen aan de jaarlijkse schrijversdag. Natuurlijk zijn wij cursisten amateur schrijvers, maar we zijn heel leergierig. Dus hingen we in de ochtend aan de lippen van onze docenten. In de middag luisterden we naar de ingehuurde beroemde beroepsschrijver Ronald Giphart. We hoorden zijn met humor doorspekte verhaal, we zagen hem heen en weer lopen, weer gaan zitten, op het white board schrijven. We waren vooral blij dat we onze vragen op hem af konden vuren. Hij beantwoordde ze uitgebreid. Een aantal malen vroeg hij ietwat bezorgd of we het wel interessant vonden, zijn verhaal. Nou en of we dat vonden. We wilden alles leren van een beroepsschrijver. We hingen aan zijn lippen en waren er stil van. Maar vaker moesten we lachen om zijn humoristische uitleg. We hebben zelfs het manuscript (de derde versie) van zijn nieuwe boek gezien. Nou ja, op tafel zien liggen. Uit de verte. We mochten er natuurlijk niet in lezen.

Een treinreis is altijd boeiend. Er zijn mensen die op hun smartphone of laptop zitten te kijken en te tikken. Gezinnen gaan een dagje uit. Jongeren, ouderen. En altijd weer een groepje van drie of vier vrouwen die een dagje uit zijn en luid met elkaar praten. Meestal hoor je er een stem bovenuit. Die heeft het uitgebreid over haar werk of haar kinderen. En ze hebben hetzelfde Twentse, Friese of zuidelijke accent. Reizen per trein is lekker ontspannen als je op je plekje zit, naar buiten kijkt en wat leest of droomt. Als je je goed voorbereid dan ik het overstappen ook geen probleem.

Af en toe moet je improviseren. In mijn geval was er een bovenleiding kapot en reden er minder treinen (maar ik kreeg daardoor wel een gratis cappuccino!). En het hek van de onbemande maar met camera's bewaakte fietsenstalling ging niet open zodat ik niet naar buiten kon. Gelukkig was er wel een noodknop en kon ik met iemand praten die een ander hek voor mij kon openen. Ik wil de meneer die op het knopje drukte heel hartelijk bedanken. Hij bleef koel terwijl ik bijna in paniek was. Zo wordt het reizen wel spannend, want ik heb me de hele reis zitten afvragen of ik wel weer bij mijn fiets kon komen om naar huis te gaan!

Herfstvakantie

De herfstvakantie is achter de rug, de herfst is nu echt begonnen. De kinderen hebben een leuke vakantie gehad, zeiden ze. En we bleven nog wel gewoon thuis omdat vader aan het werk was. Dat vonden de kinderen jammer, want nu konden we niet ergens naar toe en overnachten. Maar er was gelukkig wel tijd om kleine uitstapjes te maken.

De eerste vrijdagmiddag van de vakantie bezochten wij de SpoorParade in Amersfoort. Op het terrein van de wagenwerkplaats en de beide hallen waren allerlei treinen en activiteiten en eer was een heus reuzenrad waar we twee keer in zijn geweest. Het was verrassend groot en leuk en het gebeuren werd goed bezocht. We sloten dit uitje af met een bezoekje aan de Burger King. Op zondag gingen we naar de bioscoop. Op maandag ging ik met de kinderen naar de bibliotheek. We waren duidelijk niet de enigen die op dit idee waren gekomen, want het was er heel druk met ouders en kinderen. Mijn kinderen mochten allebei twee speelfilms lenen en ze waren daar heel blij mee.
Op woensdag had mijn zoon een optreden van het kidskoor van de musicalschool. Mijn dochter speelde met buurkinderen. Op donderdag hebben we een bezoekje aan Ikea gebracht. We gingen alleen voor white board stiften naar binnen, maar dat werd natuurlijk weer meer. Het duurt wel even voordat je rond bent, zo groot is het. En mijn kinderen lopen graag rond met potlood en papier om allerlei leuks te noteren. Ze schrijven de namen op van een bank die lekker zit, een eetkamer stoel of een vaas. Of iets leuks voor hun kamer. Ze vermaken zich prima. Tussendoor deden we nog het restaurant aan. En op het eind wilde mijn dochter toch nog graag spelen in het kindergedeelte. Zo brachten wij in totaal vier uren in de Ikea door en dat voor niet eens zo heel veel geld!
Op zaterdag maakten we als gezin onze eerste rondvaart in Amersfoort. Heel speciaal om in je eigen stad rond te varen op een open boot. Je ziet de dingen vanuit een heel ander perspectief. Als besluit gingen we lunchen bij V&D.
Zondagmiddag haalden we een frisse neus in de Soesterduinen. Ik heb er heel veel foto's gemaakt, van de duinen, de bomen, mijn kinderen in de bomen, en van heel veel verschillende paddenstoelen. Kijk maar eens op Pinterest op het bord 'Herfst'.

Wat hebben we eigenlijk veel gedaan zie ik nu ik het opschrijf. En de kinderen hebben genoten van de activiteiten en van de rust tussendoor. Een dagje in pyjama kon ook nog. En ze hebben twee nachten in een 'tent' geslapen. Gewoon op hun eigen kamer. Gemaakt van twee lakens, het bureau op hun kamer en wat zware dingen om de lakens op het bureau mee vast te klemmen. Een creatieve en goedkope oplossing om ergens anders te overnachten. Hun vakantie kon toen helemaal niet meer stuk!

Fietstocht

In het kader van de boekenweek ging mijn zoon naar de hoofdbibliotheek in Amersfoort. Hij zit in groep 8 en met de parallelklas gingen ze er naar toe. Omdat deze bibliotheek in het centrum van de stad is gingen ze op de fiets. Gelukkig was het droog zonnig weer zonder veel wind. Het was een hele groep kinderen: de ene klas heeft 32 en de andere klas heeft 34 leerlingen. Plus twee juffen en zeven ouders, waaronder ik, als extra begeleiders. Dan kom je toch in de buurt van 75 personen met elk een fiets! Ik reed als een van de ouders mee en fietste achteraan met een vader. We zagen de lange sliert fietsers keurig twee aan twee voor ons uit fietsen. Werd er geremd of was er een paaltje dan gingen er meerdere handen de lucht in als waarschuwing en werd er geroepen "paaltje!" Onder het mom van: een gewaarschuwd mens ..."

Toch had de tocht wel enkele andere obstakels. Op de heenreis ging de ketting van D. los. Een handige vader loste dat probleem op. Op de terugweg ging de ketting van J. los en werd weer vastgelegd door een vader. Toen kreeg D. (van de ketting van de heenreis) ook nog een lekke band! Weer werd er een beroep op de vader gedaan: hij fietste met de jongensfiets aan zijn hand en nam zo de fiets mee naar school. En toen we vlakbij school terug waren reed een andere D. net tegen een paaltje aan en verloor een stukje van zijn plastic kettingkast. Even dachten we dat hij een auto had geraakt, maar dat was gelukkig niet het geval.

Alle kinderen fietsten heel gemakkelijk de acht kilometer naar de stad, dat was een feit. Verder was dit alvast een wintercheck voor de fietsen wat betreft kettingen en banden. De verlichting hebben we niet kunnen checken. Na deze fietstocht blijkt het meeste materiaal in orde. en de kinderen hebben alvast even kunnen oefenen voor de frequentere fietstochten die ze vanaf volgend jaar naar de middelbare school moeten ondernemen. De conclusie is: ze kunnen het aan, de kinderen!

Dokter Tinus

Wat ben ik blij dat deze serie weer op tv is! Elke week neem ik het programma op, want het komt net op mijn sportavond. In de loop van de week kies ik dan zelf een moment dat het mij uitkomt om te kijken en dan ga ik er echt even voor zitten. Ik wordt dan liever niet gestoord door mijn huisgenoten. Alleen als er een noodgeval is mogen de kinderen mij iets vragen en dan zet ik de recorder even stil. Maar liever kijk ik helemaal ongestoord. Ik leef me dan helemaal in en hoor of zie amper iets anders.

In de jaren '80 keek ik al met net zoveel plezier naar Thom Hofmann, toen in de serie het Wassende Water. Toen waren we veel jonger natuurlijk. Stiekem was ik toen een beetje verliefd op Thom. Ik wilde hem zoveel mogelijk in  beeld zien en wachtte er steeds op totdat hij weer in beeld kwam. Nog niet zo heel lang geleden kwam deze serie opnieuw op tv. Natuurlijk keek ik weer. Niet met zoveel verliefde gevoelens als toen. Nu lette ik meer op het verhaal, de set en de dialogen. En ik was ook wel een beetje benieuwd of de serie er net zo uitzag als ik in mijn herinnering had. De serie had zoveel jaren later veel minder impact dan toentertijd. Thom en ik zijn allebei ouder geworden en bij mij is er geen sprake meer van kalverliefde.

Als je tv-programma's uit je jeugd terugziet dan ziet het er toch heel anders uit dan je je herinnert. De tijd is verder gegaan, net als de technische ontwikkeling. Tekenfilms bijvoorbeeld zien er tegenwoordig heel anders uit dan vroeger. Als ik nu Barbapapa zie dan is het een en al nostalgie. En het lijkt toch wel gedateerd. Of de oudere afleveringen van De Smurfen met de overbekende commentaarstem van toen.

Dokter Tinus is nog maar pas weer begonnen met een nieuw seizoen, dus we hebben nog wat afleveringen te gaan. Toch ben ik bang dat ik opnieuw in een gat ga vallen als het weer voorbij is. Want welke serie moet ik daarna gaan volgen...!?

Samen 101

Ik werd een kleine twee jaar geleden 50 jaar en ik plaagde mijn man steeds dat het bij hem ook al snel ging. En nu is het al eventjes zover: hij is ook 50 geworden. Ik vond het eigenlijk spannender om 40 te worden, maar toch klinkt 50 ineens wel erg oud. Enkele jaren terug kwam ik in de reclame vaak advertenties tegen waarin werd gesproken over 50-plussers. Tegenwoordig zijn er vaak activiteiten voor mensen van 55 jaar en ouder. De leeftijdsgrens wordt dus steeds verder opgerekt en het voelt soms alsof ik weer niet bij een groep hoor.

Verandert er nu wezenlijk iets als je 50 wordt, behalve dan dat het heel anders klinkt dan 49? Rimpels en sneller vermoeid raken kan met de leeftijd te maken hebben. Sneller vol van warm eten, daar zijn kleinere seniorenporties voor uitgevonden. Maar ben je als je 50 bent meteen een senior? In het AD schreef een journaliste over een tv-programma van omroep MAX en daarin had ze het in een zin over '50-plussers' en 'senioren'. Tja, die twee begrippen hebben toch niets met elkaar te maken!

Dacht ik een tijdje terug nog dat alles rustig en goed zou zijn zodra we allebei 50 zouden zijn, nu ben ik daar niet meer zo zeker van. Ja, het huis is nu wel zo'n beetje naar onze zin, de tuin ligt er aardig bij, met de kinderen gaat het goed op school en we zijn niet ziek. Maar toch gebeuren er sinds kort toch wel wat vreemde dingen. Eric z'n fiets is gestolen, maar die was ook niet op slot en de schuurdeur ook niet. De wasmachine begeeft het. Eerst heeft Eric krassen op z'n auto en later een kapotte buitenspiegel. Zijn moeder overlijdt. Mijn fiets wordt ook uit de schuur gestolen die allebei niet op slot waren (we hebben van de vorige keer dus niets geleerd, lijkt het). Ook qua werk gaat het niet over rozen. Hoezo, rustiger leven na je vijftigste??

Wel zijn we gelukkig, gezond en hebben we allebei leren sparen. Dat helpt ons door donkere dagen in de zomer heen. Dat is een pluspunt, maar niet alleen als je allebei 50 bent!

Tuinweelde 3: appels, peren en meer

In augustus was het dan eindelijk zover: tijd om de appels te gaan oogsten. Dit zijn de allereerste appels die we geplukt hebben.

 En de boom hangt nog vol met meer rode appels. Ik heb ze nog niet geteld.

Ze zien er heerlijk uit, mooi rood en sappig, en dat zijn ze ook! De eerste appeltaart hebben we alweer gemaakt en gegeten. Verser kon niet: ik plukte de appels en bakte er meteen een taart van. Heerlijk!

En dan hebben we natuurlijk ook nog peren. Hierboven zie je ze begin augustus: ze verkleuren al wat van groen naar rood, maar ze mogen nog wel wat groter groeien.

Ik heb al eentje gegeten, die was nog wat hard, maar dat vind ik lekkerder dan een hele zachte peer. Deze grote jongen is bijna aan de beurt.

Dit jaar hebben we ook nog tomaten (die zijn helaas aan het rotten, omdat het te nat is...) en hierboven zie je paprika. Het is ook wat te nat voor paprika, een paar vruchtjes zijn gaan rotten. Maar toch zie ik nu twee nieuwe vruchtjes komen. Het zijn nog kleine groene bolletjes, maar uiteindelijk moeten ze geel gaan worden. En er kunnen in principe bij de bloemetjes ook nog vruchtjes gaan groeien. Als het maar niet te snel koud gaat worden!

Pas op een ochtend zag het gras in onze tuin er sprookjesachtig uit doordat de dauwdruppels werden verlicht door de zon. Een prachtig gezicht, daar moest ik gewoon even een foto van maken!! De natuur is vlakbij huis soms ook ontzettend mooi, als je het maar in de gaten houdt!

Glaasje op

Soms valt mijn oog in de krant op een (meestal klein) stukje tekst waar ik heel blij van wordt. Een paar dagen geleden las ik dat mensen die zo'n vier keer per week een glas wijn drinken soepeler blijven en minder problemen hebben met alledaagse zaken als wandelen of zich aankleden. Geadviseerd wordt om om de dag een glas alcohol te drinken. Elke dag een glas blijft teveel, maar om de dag mag!

Kijk, van zulke berichten wordt ik altijd een beetje blij. Teveel is niet goed, maar om de dag een glas alcohol nuttigen mag wel. Je blijft er fitter door en je hebt ook nog eens minder moeite met bewegen. Valt er toch nog iets te genieten als je ouder wordt. Al die oude knarren blijken best kras te zijn.
Ik zie het al voor me: de ene dag koken mijn man en ik uitgebreid. We eten een zelfgemaakte indische rijsttafel of verse tagliatelle met zalm in roomsaus en een salade. Vooraf een soepje of plakjes jamon en een vruchtenshake of ijscoupe als dessert. Dan dekken we de tafel mooi en nemen we er vrolijk een glas rode wijn bij. Dat wordt dan genieten. De volgende dag eten we de restjes van de dag ervoor op. We warmen ze gemakkelijk op in de magnetron en vervolgens eten we met het bord op schoot voor de tv. Die dag missen we een glaasje alcohol helemaal niet, want de tv leidt ons af. En dan kunnen we eindelijk weer eens kijken naar programma's die rond etenstijd uitgezonden worden, zoals RTL Boulevard of een leuk woonprogramma. Jarenlang is dat erbij ingeschoten toen de kinderen klein waren, maar in de toekomt behoort dat weer tot de mogelijkheden.

Ik kijk nu al uit naar het volgende leuke krantenbericht, het liefst een bericht waarin staat wat we juist wél mogen natuurlijk. Iets waar we blij van worden is toch het leukst. Iets in de trant van: 'regelmatig een weekend weg houdt je relatie spannend' of 'elke maand een dagje shoppen houdt je bloeddruk laag'. Van zulke berichten zou ik heel erg blij worden. Hé, was de krant van morgen er nu maar alvast, dan kon ik gaan zoeken naar een ander leuk bericht.

Wacht, ik ga nu alvast kijken op een online nieuwssite!!

Ons eigen huis

Als we na een vakantie van een week onze woonwijk naderen zet mijn man het navigatiesysteem van de auto uit. 'Nu weten we de weg zelf wel. De mevrouw mag nu even haar mond houden.' 'Ja, lekker rustig zonder haar gezeur,' zegt mijn zoon. 'We zijn nu dicht bij ons huis, hé mam?' zegt mijn dochter tegen mij. 'Ja, we herkennen het nu wel weer,' zeg ik tegen haar.

Het is toch elke keer weer fijn om je eigen buurt in te rijden. Vertrouwd en toch anders, omdat je met een soort van nieuwe ogen je woonomgeving bekijkt, als van een  nieuwkomer. Met zijn vieren lopen we het tuinpad op, zoon draait de deur van het slot. De lege hal klinkt bijna hol. En de woonkamer, wat een zee van ruimte. 'Wat is het hier schoon!' roept mijn man lachend uit. Tja, schoon... Dat is een relatief begrip. Toen we op vakantie gingen gunde ik me geen tijd om nog te stoffen en te stofzuigen. Toen wisten we heel goed dat er nog het nodige moest gebeuren. Overal lagen stofjes, kruimels en stukjes gras. En nu, na een week in een bungalowpark in België van een beroemde keten, heet ons huis ineens schoon!
Dat komt door de omstandigheden van de accommodatie van het vakantieverblijf. Het was een behoorlijk vochtige week met regelmatig flinke regenbuien en lang nadruppelende hoge bomen. Onder die omstandigheden blijven kleding, kranten en handdoeken klam aanvoelen en drogen natte zwemkleding en badhanddoeken bijna niet. Het voelt wel iets beter wanneer je de verwarming aanzet en het behaaglijk warm wordt in het huisje, maar het droogproces gaat er helaas niet sneller door. We trokken er elke dag op uit, dus deerde het binnenklimaat ons niet echt. En 's nachts hadden we het in ieder geval niet koud dankzij een dik vier-seizoenendekbed.

Maar bij thuiskomst merk je wel meteen het enorme verschil en realiseer je je dat des te meer. Niets geen vochtige, muffe lucht, maar ruimte, licht en geen vreemde geurtjes. Als je weer thuis bent ruik je pas dat de muffe geur van vocht in je kleding en de knuffels van de kinderen is  blijven hangen. Dan is het extra heerlijk om weer in je eigen huis te zijn. Door een vakantie waardeer je meer wat je hebt en kijk je weer anders in het rond. Je eigen grenzen worden weer opgerekt. Want wat eerst 'stoffig' was, heet nu ineens 'schoon'!!

Tuinweelde 2: pruimentijd

Het is zomer en dan is het tijd om te oogsten. Vruchtbomen zijn een wonder: eerst bloeien ze, daarna komen er bladeren aan en daarna volgt een groeiproces van de vruchten. Wij hebben in onze tuin een perenboom (9 peren dit jaar die begin juli per dag wel een stukje lijken te groeien), een appelboompje ('wel 80 appels' volgens mijn dochter en voor haar begrippen is 80 heel erg veel) en twee pruimenbomen (vorig jaar minder oogst, dit jaar weer heel veel dankzij het milde voorjaar). Ik volgde de groei op de voet.

Dit jaar hangen er grote trossen pruimen aan de bomen. Eerst waren ze zo klein als olijven, dan groeien ze en daarna zie je de eerste kleur verschijnen. Spannend.

Juli is pruimentijd en dan zie je elke dag wel een paar pruimen hangen die precies de goede paarse kleur hebben. Dus gaan wij elke ochtend de bomen inspecteren, want het gaat echt heel snel. En dan moet je ze gauw plukken, anders gaan vogels ervan snoepen.

Soms kunnen we er bijna niet bij en moeten we een hulpmiddel (een lange grijparm) gebruiken om die ene pruim, die ver weg hangt, te kunnen plukken!

Op een hoogtijdag was de oogst enorm: meer dan 50 stuks die rijp waren! We hadden al een heleboel buren blij gemaakt met pruimen (door mijn dochter rondgebracht), maar met zo'n grote portie fruit kunnen we natuurlijk ook iets anders doen.

Met een mix voor appeltaart bak je gemakkelijk een pruimentaart! Onze pruimen zijn lekker zoet, dus dan hoeft er bijna geen suiker bij. We hebben er heerlijk een paar dagen van gegeten. Jammer dat je dat niet kunt ruiken...

Ik hoop dat we volgend jaar weer zo'n goed pruimenjaar krijgen!!

Wordt binnenkort vervolgd met Tuinweelde 3. Dat zal gaan over: de oogst van appels en peren uit eigen tuin.

Verdriet

Tijden
van verdriet,
dan weer blijheid.
Dat hoort bij het
leven.


Droefheid,
tranen, verdriet.
Oma wordt gemist.
Nooit meer haar stem.
Droefheid.


Familie
komt samen
rond een kist.
Haar muziek draait. Wij
huilen.


'Overleden'
zeggen wij,
kinderen zeggen 'dood'.
Het verdriet is wel
hetzelfde.

Boze dochter, boze zoon

Dochter mag als ze uit school komt, op de computer. Zoon komt even later ook thuis uit school met het idee om ook op de computer te gaan. Hij staat paf als hij haar ziet zitten en roept boos: 'Zit ze nu alwéér op een kastje?' 'Nou-oouuh!' roept dochter, maar ze gaat rustig door met haar spelletje. Zoon probeert na twee minuten of hij nu ook even op de computer mag, maar dochter wil er op blijven. Na nog eens vijf minuten probeert zoon het nog eens: 'Als ik nu erop mag, dan gaan we straks samen iets doen.' 'Nee-eeh!' roept dochter. 'Oooh, jij ook altijd. Je verpest mijn hele leven!' schreeuwt zoon en hij gaat luid stampend naar zijn kamer. Hij is totaal doof voor eventuele moederlijke opvoedingsadviezen zoals: rustig blijven, los het samen op of loop niet weg, dus houd ik me even afzijdig.
Na tien minuten is zijn boosheid gezakt en probeert hij nogmaals bij zijn zusje of hij erop mag en wonder boven wonder stemt zij er nu wel mee in! Conflict opgelost. Ik zucht, maar weet in mijn hart dat het niet lang rustig zal blijven.

Maar nu zoon ineens op de computer zit heeft dochter niets meer te doen. 'Mam, ik verveel me!' zegt ze tegen mij. De ideeën die ik opper (spelen met de poppen, het keukentje, poppenhuis of een puzzel) worden allemaal van tafel geveegd. 'Kun je niks leúks bedenken, mam,' klaagt ze luidkeels. 'Nee, ik kan niks meer bedenken,' zeg ik. 'Oooh, jij bent de stómste mama. Dit is de stomste dag van mijn leven!' roept ze uit. Ik noem toch nog een laatste idee die ergens van ver komt: 'Zullen we samen een boekje gaan lezen?'
'Jaaaahh! roept ze uit en haar hele gezichtje klaart op en straalt geluk uit. Al snel zitten we samen op de bank om de beurt een bladzijde te lezen, haar warme lijfje tegen me aangedrukt. Ik ben heel gelukkig op dit moment, besef ik. Mijn dochter blijkbaar ook, want ik krijg een knuffel en ze zegt: 'Mama, je bent de allerliefste mama! Dit is de leukste dag van mijn leven!' Tja, ook kinderen kennen ups en downs, maar dan wel in achtbaantempo...

Tuinweelde 1

 De pioenroos bloeit bescheiden dit jaar: maar drie bloemen in totaal. Maar: ze zijn wel weer ontzettend mooi!!

 Een wit plantje met prachtige bloemetjes.

 Kleine bosviooltjes in paars, prachtig. En ze bloeien al heel lang in een mooie grote ronde pot.

De Latijnse naam weet ik niet, maar ze lijken op korenaren. Ze staan er prachtig bij dit jaar.

Elastiekjes

De verkoop van plastic vakjesdozen is explosief gegroeid. De bouwmarkten en Blokker hebben de verkoop ervan de laatste tijd flink zien groeien. Zelfs zo erg dat de dozen ineens uitverkocht zijn. Voor wie het is ontgaan: de rage van dit moment is armbandjes maken van loom elastiekjes. Mijn kinderen hebben de elastiekjes in een in mijn ogen flinke vierkante bak en daar kun je dan zo lekker in graaien om te zoeken naar die ene kleur. Maar zo denken praktische kinderen er niet over, zij willen ze gesorteerd op kleur in een doos hebben. Nu zijn er ook gevulde dozen te koop, maar die koop je niet als je al -tig zakjes met elastiekjes hebt. De gevulde doos is meer de beginners-set, maar dat zijn mijn kinderen al lang niet meer. Vooral mijn zoon is er veel mee bezig. De eerste instructies voor een eenvoudig armbandje kreeg hij van een klasgenootje.

Toen hij dat in de vingers had wilde hij weleens wat anders maken en daarom zocht hij naar nog meer ideeën op Youtube. Tegenwoordig is dat zo'n beetje een encyclopedie: wil je iets weten dan zoek je naar een instructiefilmpje op Youtube. Het voordeel van deze filmpjes is dat je het kunt zien. Je hoeft nu geen moeilijke werkbeschrijvingen door te worstelen met tekst waar je niets van snapt en waar je meteen in vastloopt. Op internet zie je filmpjes van mensen waarin ze de moeilijkste dingen knutselen van elastiekjes: armbandjes met ingewikkelde sterren of met 'ladders' van elastiekjes erdoor gevlochten. Of diertjes, ringen of haarbanden. En dat allemaal gemaakt van die kleine gekleurde elastiekjes. Het lijkt een beetje op het ouderwetse punniken of haken, maar dan als hippe variant. En de diertjes maken is nog niet zo gemakkelijk. Een beetje frustratie is snel dichtbij.

Als je de elastiekjes kent zie je ineens heel veel mensen met armbandjes lopen. Zowel kinderen als volwassenen en zowel jongens als meisjes maken ze. Er is zelfs een tijdelijke winkel in mijn stad die ze verkoopt. Nu maar hopen dat de vakjesdozen weer snel te koop zijn voordat deze rage voorbij is.

Gemengd huwelijk

Je hebt kattenmensen en hondenmensen. Onlangs is er iemand afgestudeerd na lang onderzoek en hieruit is gebleken dat de mensen die voor een kat of hond kiezen er zelf een beetje op lijken. Een kat of hond, het is wel een heel verschil. Katten zijn soms dromerig, op afstand, soms uit de hoogte en ze moeten wennen aan veranderingen. Net als hun baasjes. Honden zijn wat opener, enthousiaster en speelser. Ook net zoals hun baasjes. Eigenlijk had k dat zonder onderzoek ook wel geweten. De dieren verschillen enorm van elkaar en ook de mensen van wie ze zijn verschillen. Wij als leken wisten al lang dat een hondenmens een hond kiest die uiterlijk op hem of haar lijkt, maar onderzoek wijst meer uit.

Wij hadden vroeger thuis een aantal konijnen, maar die waren van mijn vader. Hij verzorgde ze en won zelfs prijzen met zijn langoor soort. Daarna kregen we een hond. Een chocoladebruine Duitse staander, mooi om te zien, maar hij was zo wild of eigenlijk enthousiast. Blaffen, ronddraaien en springen als hij je begroette. Jong en onstuimig, maar tegenwoordig zou je toch echt zeggen 'adhd'. Daar konden mijn zus en ik niet mee omgaan. Wij werden er ook druk en schrikachtig van. Het huis werd letterlijk te klein voor ene drukke hond en twee zenuwachtige kinderen, dus ging hij naar andere mensen. Ook hebben we een kat gehad, zwart en wit van kleur en ze heette Minetje. Kijk, dat was heel andere koek, een rustig lief diertje zonder onrustig gedrag. Daar konden wij wel mee overweg. Maar of Minetje daar net zo over dacht... Waarschijnlijk niet, want na een novemberstorm kwam ze nooit meer terug en we hebben ook nooit meer iets van haar gehoord. Mijn zus heeft ook nog eens een goudvis gehad, maar die kun je niet echt vasthouden. Dus echte dierenliefhebbers zijn we niet echt.

Nu ik over het onderzoek van katten- en hondenmensen heb gehoord moet ik ineens denken aan een gemengd huwelijk. Want wat doe je als de ene partner van houden houdt en de andere partner van katten? Moet de partner die van katten houdt ook de hond uitlaten en moet de partner die van honden houdt ook de kat op schoot houden? En wonen de dieren dan als kat en hond in één huis? Misschien dat daar nog eens onderzoek naar gedaan kan worden!

Vla met koek

Ik houd heel erg van koekjes, ik zou mezelf wel een koekiemonster willen noemen, maar dan wel met mate. Ik kan er zo heerlijk van genieten: speculaas, stroopwafels, bastogne koeken, roze koeken. Allemaal heerlijk. En cake smaakt ook zo goed. Tegenwoordig is de keus enorm groot. Een koekje voor bij de thee, een andere soort voor bij de koffie, een speculaasje op een boterham, het kan allemaal.

Nou zijn er ook veel mensen die van toetjes houden. Sommige mensen eten het liefst yoghurt, anderen eten nog het liefst de ouderwetse pappen van vroeger. Echte toetjesliefhebbers kiezen voor zoetere varianten zoals bitterkoekjespudding.

En het lijkt steeds gekker te worden. Nu is er iemand bij Melkunie nog een stapje verder gegaan: koek zit nu ook in de vla. Eerst had je fruit in de yoghurt, daarna gekke dingen in de kwark en nu kun je ook stukjes koek eten in vla: roze koek, gevulde koek of stroopwafels. In de reclamecampagne staat de zin: 'De beste smoes om roze koeken als toetje te eten' en 'Dat gaat erin als koek.'

Ik denk toch even als ik dit hoor: het moet niet gekker worden! Doe maar gewoon een schepje suiker in je yoghurt of pap, dat is ook lekker en veel natuurlijker. Koek in de vla is zo'n gekunsteld idee. Nog beter is het om zelf een toetje te maken, dan weet je wat er allemaal in zit. Maar ja, we zijn verwend geraakt en kopen het liever kant en klaar in een pak.
En dan denk ik ook: wat wordt dan de volgende stap. Ik zou het niet weten, maar ik houd mijn hart vast. Als het aan mij ligt worden deze nieuwe smaken een grote flop en worden ze uit de handel genomen. Hoewel, een roze koek als toetje lijkt me best lekker, maar dan zonder vla...

Barbecueleed

Dat is nou zo leuk van lekker zomers weer: dat je in de tuin kunt zijn, buiten kunt eten en natuurlijk ook heerlijk in je tuin kunt barbecueën. Wij steken de stekker in het stopcontact, wachten even en leggen het vlees op het rooster. Echt handig zo'n elektrische barbecue. Al snel ruikt het heerlijk naar vlees dat geroosterd wordt. Mijn man draait het vlees om en ik dek de tafel en schenk de wijn in. De kinderen spelen nog even en komen aan tafel als het eerste vlees klaar is. We eten relaxt buiten. Dat is echt genieten. Hoewel...

Helaas vinden heel veel andere mensen barbecueën ook fijn. En heel veel mensen hebben geen elektrische barbecue, maar eentje die met houtskool wordt verwarmd. Dat is voor hen het ultieme barbecuegevoel. Je kunt je afvragen of dat nog wel kan anno nu, als je in je eigen tuin van 6 meter breed de barbecue aansteekt en buren aan weerszijden hebt. Want in Nederland is het zelden of nooit windstil, dus rook van een barbecue gaat zelden of nooit loodrecht omhoog. Nee, rook gaat altijd opzij en aangezien de wind meestal richting onze tuin gaat (wij wonen op het eind van onze straat) krijgen wij alle rook van de hele straat in onze tuin. Soms, als meerdere buren gaan barbecueën, moeten wij de ramen dichtdoen omdat anders de rook naar binnen trekt. En dat terwijl het buiten zo'n lekker temperatuurtje is en de ramen eindelijk eens lang open kunnen!

In onze straat wordt vroeg op de avond gegeten, dus vanaf een uurtje of zeven, half acht, is het wel gedaan. Eindelijk trekt de stank weg en kunnen wij weer rustig zitten. Maar dan beginnen er nog mensen met oudere kinderen aan de andere kant van ons huis met het aansteken van de barbecue. De eerste keer dat dat gebeurde hadden we bijna de brandweer gebeld, zoveel rookontwikkeling was er toen.
Een heel opvallend detail: ook deze rook kwam onze kant op! Hoe kan dat nou, dat wij van zowel links als rechts de rook krijgen, terwijl de wind maar één kant opblaast??

De zomer blijft toch wel mijn favoriete seizoen, maar er moet een verbod komen op houtskool. Allemaal aan de elektrische barbecue!!

Koffie en de toekomst

Koffie
Ik ben een beetje verslaafd aan koffie. In de ochtend snak ik al heel snel naar een bakkie, vroeger om precies 10 uur, maar de laatste tijd wordt dat steeds wat eerder. En ook in de loop van de middag wil ik er nog eentje. En als we een langere reis met de auto maken moet er koffie mee of als ik ergens een afspraak heb moet ik ook een koffie of nog liever een cappucino. Thee komt niet meer voor in mijn woordenboek, dat vind ik zo waterig en niet krachtig genoeg. Ik weet dat koffie niet heel gezond is, maar het is mijn enige verslaving. Is dat dan erg??

Jarige
Mijn zoon was onlangs jarig, 11 is 'ie nu alweer. De traktaties voor school heb ik gemaakt. Wel leuk werk, maar het kan altijd pas op het laatste moment gemaakt worden en het is altijd weer een crime om met een leuk idee te komen. Ik heb niet zitten stressen, het ging heel goed eigenlijk. Toch wel een beetje trots op mezelf. Misschien maak ik voor hem alleen volgend jaar nog maar een traktatie, daarna gaat hij naar het middelbaar onderwijs. Raar idee. Ze worden zo snel groot...

Smartwatch
Er is een wereld waar ik niet veel vanaf weet: de technische wereld. Ik kan met apparatuur omgaan, ik bediende altijd de videorecorder, maar nieuwe systemen rondom tv's en audio gaan me boven mijn pet. Ik heb wel gehoord van de google bril en nu lees ik over een horloge dat een mobiele telefoon is. Vreemd, futuristisch, een wereld waar ik niet veel vanaf weet. Mijn man weet er meer van dan ik. Hoewel, hij kan niet zo goed kiezen. Daarom staat de tv al een tijdje op de grond, want dan kan de nieuwe audio apparatuur zó worden ingeplugd...

Optimisme houdt jong
Als je boven de 50 jaar bent en je best doet om vrolijk en positief in het leven te staan dan blijf je lichamelijk jonger. Je verouderd langzamer en leeft langer. Aldus een onderzoek van de University College in Londen. Een goed bericht vind ik dat. Tegenslag krijgt iedereen in mindere of meerder mate, maar het helpt als je niet bij de pakken neer blijft zitten. Ik heb makkelijk praten, heb weinig echt grote tegenslagen gehad. Ik blijf positief denken dat de toekomst ook stralend zal blijven.

Toekomst
Wat doe je als je ineens met een groot verdriet te maken krijgt? Als je partner ernstig ziek wordt en overlijdt. Als je partner plotseling een hartinfarct krijgt en doodgaat en jullie gisteren de eerste verjaardag van je kind hebben gevierd. Hoe groot die impact is kun je bijna niet bevatten. Hoe kom je als achterblijver daar ooit weer overheen, hoe leer je met zo'n verlies en verdriet omgaan. Het lijkt mij ontzettend verschrikkelijk en moeilijk. Dramatisch.

Ik kan (een beetje) tekenen!

Gisteren heb ik bij de Volksuniversiteit Amersfoort een workshop gedaan, de titel daarvan was: Toerist in eigen stad. We gingen met een groep van 12 deelnemers schetsen en kregen uitleg van Trudy Beekman.

We begonnen binnen voorzichtig te schetsen: blijven kijken op het papier en de pen bewegen over het papier vergt enige oefening en concentratie.

Daarna gingen we tekenend door de stad. We begonnen rustig op een terrasje aan de voet van de Lange Jan op het Onze Lieve Vrouwe plein.

Daarna volgden de straatjes van Muurhuizen, de Sint Joriskerk, de Langegracht en het Havik. Hierboven een foto van een schets van de Elleboogkerk.

Terug in het leslokaal kleurden we de schetsen in met kleurpotlood en daarmee gingen de schetsen leven. We konden er bijna niet mee stoppen. En toen kwam het leukste onderdeel: de boekjes doorgeven en kijken wat de anderen hadden getekend. Verschillende aah's en ooh's klonken. Het gaat niet om het eindresultaat, maar om het plezier dat je erdoor krijgt. Toch is het ook wel fijn als het een beetje leuk wordt en een ander ook zegt dat het mooi geworden is. Stilletjes ben je dan wel heel trots. Dat je dat al kunt in één les.

Vanochtend ben ik thuis verder gegaan door een aantal foto's uit een tijdschrift te tekenen. Hierboven zie je een straatje in Engeland en op de onderste foto drie tekeningetjes van Italië, Griekenland en Amsterdam.

Als je maar durft en begint dan wordt het ook nog wel wat, geloof ik.

Regen en tevreden

Regen
is leuk
in een tentje.
Buiten wordt ik nat,
humeurig.


Bewolking
maakt somber,
maar weet dan:
wolken verbergen de eeuwige
zonneschijn.


Storm
en onweer
bij ons binnen.
De weersvoorspelling blijft voorlopig:
onveranderlijk.


Wanneer
komt nou
mijn tijd om
te zeggen: "Yes, een
baan!"


Tevreden
ben ik
best, maar er
knaagt een gevoel van
ontevredenheid.

Meivakantie

Het is stil in huis. Het enige geluid komt van de vrolijk fluitende vogels in de bomen. Dat geeft meteen een heerlijk vakantiegevoel. En het is helemaal niet erg dat het nog maar vier uur in de ochtend is, vroege vogels heb je altijd. Ik hoor ze echt vrolijk fluiten, best wel hard eigenlijk. Ze hebben het hier goed naar hun zin. Later die dag blijkt dat het raam op een kiertje stond, vandaar.

Gistermiddag kwamen we aan in het bungalowpark met de naam die ons niets zei. Toen we over het terrein rondliepen zagen we de vijver met het bruggetje en de restaurants aan een kant gelegen en rondom het water heel veel bomen in de frisse voorjaarsgroene kleur. Ons bekroop langzaam het gevoel dat we dat eerder hadden gezien, in ditzelfde park of ergens anders? En kijk, die speeltuin, die hadden we ook al eerder gezien. Herinneringen van zo'n 9 jaar geleden kwamen weer terug. We waren hier eerder geweest, toen was onze oudste 1 of 2 jaar oud en hier in deze speeltuin had hij gespeeld. Hij wilde toen bijna niet meer mee naar het huisje en rond het water lopen wilde hij toen ook niet echt... Ook binnen bij de restaurants herkennen we veel, zelfs nog de tafel waar we toen hadden gezeten. Zelfs het kraaltjesspel waar hij toen mee speelde en waardoor hij geen tijd had om te eten, stond er nog net als toen.
Er is maar weinig veranderd in al die tijd, we herkennen het toch gemakkelijk. En toch is er ook veel dat anders is. We zitten nu in een heel ander type huisje, de bomen zijn gegroeid, we hebben nu twee kinderen en we zijn ouder geworden. Dat besef je ook als je na zoveel jaren hier weer rondloopt. Toch voelen we ons ook rijk met wat we hebben en dat we hier weer zijn.

Dat het park ons thuis niet meteen bekend voorkwam komt omdat het een andere naam heeft gekregen. Anders hadden we het natuurlijk wel geweten!

Verwachtingsvol

Het voorjaar is weer aangebroken en dat is in de natuur te zien. Het groen in de tuin is zo heerlijk frisgroen. Sommige planten hebben knoppen die later bloeien en sommige planten bloeien al. De temperaturen zijn vrij hoog en dan gaat alles ook veel sneller groeien. Hieronder een foto van een azalea. Wat een prachtige kleur!

De fruitbomen zijn alweer uitgebloeid. Hieronder zie je een foto van een van de twee pruimenbomen die in onze tuin staan. De bloemetjes zijn uitgebloeid en er zitten heel veel piepkleine pruimpjes aan. Ze zijn nog groen en klein, ze lijken nu nog op groene olijven, maar het gaan echt pruimen worden. Paarse buitenkant en lichtgeel zacht vruchtvlees. Daarop moeten we nog wel wachten tot juli...

Heel Holland bakt

Het is al even geleden dat het programma op tv was, maar wij hebben het er nog regelmatig over. We hebben het van begin tot eind gevolgd. We vonden het prachtig om de bakkers aan het werk te zien, om ze te zien stressen en om het uiteindelijke (vaak mooie) resultaat te zien. En daarna net zo gespannen als de bakkers het oordeel van de jury willen horen.

Vaak zijn kook- of bakprogramma's heel leuk om naar te kijken. Het is wel jammer dat de geuren niet de huiskamer binnen komen of dat je als kijker een hapje kunt proeven. Een zender als 24-kitchen is ook in ons gezin een favoriete zender. Mijn kinderen gaan weleens naar de zender kijken zonder dwang van onze kant. Heerlijk ontspannen kijken naar de bereiding van een gerecht vinden ze leuk. Ik hoop nog steeds dat ze daardoor ook groenten gaan eten!

De laatste tijd krijg ik bijna elke dag een complimentje van mijn man als ik gekookt heb. Hij is vaak laat thuis, dus komt de kookklus veel op mij neer. Mijn lachende reactie aan mijn man is daarom dan ook: "Je bedoelt: je mag morgen weer koken...".

Ineens vond ik het tijd om zelf ook eens mijn bakkunsten uit te proberen. 'Een cake moet toch wel lukken?' dacht ik. 'Een appeltaart heb ik jaren geleden toch ook al eens gemaakt.' Het was net of C1000 mijn gedachten kon lezen, want de bakmixen kwamen in de aanbieding. Ik kocht mix voor boerencake en kruimige appeltaart. Het water liep meteen al in mijn mond, ik kon het al bijna ruiken. Ik wist nog wel dat ik al eerder twee mixen had gekocht, maar welke ook alweer? Bij thuiskomst bleek dat ik al precies die twee mixen in de kast had staan! Gelukkig zijn ze lang houdbaar.

Na het lezen van de bereidingswijze op de pakken bleek een taart en cake niet gemakkelijk samen in één keer te bakken te zijn. Ik wil graag de oven optimaal gebruiken als ik hem aanzet en 'ons bent zuunig' zoals Zeeuws meisje al zei, dus wil ik het liefst twee dingen tegelijk in de oven. Twee cakes wilde ik niet maken, dus besloot ik een boerencake te bakken en kruidcakemix in muffinvormpjes. In het begin ging het goed en rook het al snel heel lekker. Maar toen begon de cake te rijzen en raakte de onderkant van de bakplaat waar de muffinvormpjes op stonden. Snel plaatste ik die bakplaat nog wat verder naar boven. Ergens in mijn achterhoofd fluisterde een stemmetje dat dat misschien niet handig was, maar hete lucht gaat toch door de hele oven?

De cake is heel goed gelukt en iedereen vindt 'm lekker. Maar de kruidcake-muffins..., die zijn te hard gebakken, niet gerezen en het papiertje gaat er met moeite af. De jury gaat ze slecht beoordelen, maar gelukkig doe ik niet mee aan een wedstrijd. En toch: de smaak is heerlijk!

De was

Mijn dochter heeft een nieuwe dieprode tuniek met een blauwe legging erbij. Ze is er heel blij mee en het staat haar heel mooi. Na twee dagen moest de nieuwe tuniek toch echt in de was. Al gauw daarna stopte ik snel een was in de wasmachine en liep tevreden weer naar beneden om iets anders te gaan doen.

De wasmachine was al een aantal uren klaar toen ik me ineens herinnerde dat ik de was nog moest ophangen. Gauw liep ik naar boven en opende de wasmachinedeur. Een verrassing wachtte me op. Niet alle bonte was was wat je echt noemt 'bont'. Sommige kleding had een witte rand, en een t-shirt of wat ondergoed van de kinderen had ook wel iets wits. En een overhemd van mijn man had tussen de blauwe blokken ook witte streepjes. Eh, wit waren ze eerst.
Toen ik het eerste witte kledingstuk uit de wasmachine haalde zag ik tot mijn schrik dat het er toch wel erg lichtroze uitzag. Niet zo'n vage zweem van lichtroze dat je bijna niet ziet als het droog is. Nee, echt duidelijk roze verkleurd! Mijn dochter vind zo'n roze hemdje of sokken niet erg. Het is eigenlijk wel heel mooi egaal gekleurd.

Mijn zoon daarentegen is op zijn zachtst gezegd wat minder blij met een favoriet wit t-shirt met korte mouw dat nu niet meer wit is maar duidelijk lichtroze. Ook toen het t-shirt was opgedroogd bleef het duidelijk lichtroze. Ik heb nog ontkleurder gekocht en de roze kleding er twee keer mee gewassen, maar dat hielp allemaal niet meer: alles bleef roze! Het overkomt me bijna nooit dat de was doorloopt en nu wel. En nog wel roze! Daar baal ik best wel stevig van. Ik heb me daarom voorgenomen om in het vervolg wat beter op te letten.
En mijn man en zoon heb ik allebei een nieuw kledingstuk beloofd!!

Shoppen

Soms als ik de krant lees, valt mijn oog op een zin of kopje. Deze keer is het een zinnetje: "Ik zorg er nu voor dat ik er niet meer uitzie als een meisje." Dit werd gezegd door actrice Sharon Stone die nu 55 is.
Ik herken dat. Ik ben 51, maar wordt altijd jonger geschat. Maar hoe zorg je er voor dat je je niet te jong kleed?

Als ik ga winkelen dan wil ik iets, maar wát dat weet ik dan niet precies. En als ik wel iets in mijn hoofd heb dat ik wil, dan kan ik het niet echt vinden. Het is het nét niet. Of ik koop een leuk jasje of vestje (daar ben ik dol op) en dan kan ik er geen leuke broek bij vinden, want ik pas net niet in de convectiebroeken. En wat ik thuis in de kast heb liggen past bij nader inzien toch niet bij het nieuwe jasje of vestje... Dus ga ik de volgende keer bij het winkelen op zoek naar een broek die ik dan toch niet kan vinden... Wel zie ik leuke rokken of t-shirts, maar ik zoek nu een broek...

Combineren is dus niet mijn sterkste kant. Ik moet me maar eens laten adviseren zoals in zo'n adviesrubriek in krant of tijdschrift. Of ik moet een personal shopper m'n kast thuis laten beoordelen om daarna samen te gaan shoppen om een complete garderobe te krijgen die goed is. Ja, dat lijkt me wel wat. Wat in de kast hangt is dan goed, het is je stijl, het past en het is allemaal goed met elkaar te combineren. Het lijkt bijna een ultieme droom. Ik ben benieuwd wat het kost om zo'n persoon in te huren. Maar wat als het nou zo'n bazige tante is die het heft in handen neemt en die dan meer dan de helft van mijn kleding wil weggooien? Dat rokje dat toch te kort is of die t-shirts die ik al heel lang heb maar die vast nog wel eens ergens bij zullen passen. Die dingen weggooien, eh, nee. Ik wil eigenlijk niet dat ze dingen gaat weggooien. Ik wil wel een perfecte garderobe, maar nog even niets weggooien. Doet zo'n personal shopper ook aan bedenktijd? En wat als ik me wil kleden als een meisje, of nog erger: juist niet.

Het angstzweet breekt me nu al uit. Het is me duidelijk: een personal shopper is me wat te intimiderend. Liever wil ik advies en één te gek setje, al ben ik wel benieuwd of ik me nou te jong kleed. Durf ik me daarvoor op te geven?

Wordt (misschien) vervolgd...

Geluksmomenten

Ik zag een groepje rondvliegende meeuwen met haast zilveren vleugels die oogverblindend glansden in de zon tegen een strakblauwe lucht. Een betoverend gezicht. En op hetzelfde moment vloog er even verderop ook nog een door diezelfde zon verlichte zilveren vliegtuig voorbij, hoog in de lucht en een witte streep achterlatend. Als het zonnig weer is met een onbewolkte strakblauwe lucht zie je zoveel vliegtuigen vliegen... Het vliegtuig leek één van de vogels te zijn. Wat een schoonheid. Een prachtig geluksmoment, maar je moet het wel zien. Ik zag het, omdat ik wat langer op mijn kind moest wachten bij het schoolhek. Ik had tijd om bij het beeld stil te staan en een beetje weg te dromen. Ik ging een beetje mee op reis met dat vliegtuig, naar welk warm land.. Maar hoeveel anderen hebben het ook gezien toen ze bij het schoolhek stonden te wachten op de kinderen? Toen mijn kind naar buiten kwam had ik mijn aandacht er ook niet meer op gericht. Toen had ik meer oog voor een ander geluk in mijn leven.

Het is goed om er even weer aan herinnerd te worden: elke dag heeft wel geluksmomenten. Voor mij zijn geluksmomenten vaak kleine dagelijkse dingetjes waar ik toch heel blij en dankbaar mee kan zijn. Want juist die kleine momenten zijn goed voelbaar en daarin voel je je eigen geluk. Vrede en gezondheid zijn heel belangrijk en daar is iedereen die ze heeft ook heel blij mee. Toch sta je er niet elke dag bij stil. Je moet er wel oog voor hebben.

Ik leer het ook aan mijn kinderen. Ze roepen soms dagelijks dat het een 'stomme' dag is als er iets plaatsvindt dat ze niet zo prettig vinden. Maar dan gebeurt er iets van klein geluk en het is ineens een 'superleuke' dag. Om moe van te worden al die stemmingswisselingen. Aan het eind van een dag is het goed om even bij de dag stil te staan, anders sluit je de dag met een vervelend gevoel af. Dan blijft het hangen als een 'stomme' dag. Nee,ik tel liever de 'superleuke' dagen.

Gezellig

Dochterlief
is boos
en zoonlief ook.
"Nou, wát gezellig," vindt
iedereen.

"Recht
je schouders,"
zei men altijd,
maar dat is zo
vermoeiend.

Carnavalsoptocht
in Hoogland.
Praalwagens bont versierd,
mensen verkleed, bier, muziek.
Plezier.

Schilderijen
zijn plat,
bouwwerken staan groot
te zijn in de
ruimte.

Temperatuurrecord
in 2014,
warmste lente ooit.
Daar wordt ik warm
van!

Voorjaar:
roze bloemen
tegen blauwe lucht.
Uitzonderlijk warm voor deze
tijd.

Selfies

Met het kleine mobiele telefoontje als het mijne zal het niet lukken, een selfie maken. Ik gebruik mijn toestelletje alleen om te bellen; sms'en bijvoorbeeld doe ik bijna nooit. Met dit mooie modelletje was ik een tijdje helemaal hip. Het oude koelkastmodel was hopeloos ouderwets en die moest dus weg. Maar inmiddels loop ik alweer helemaal achter met m'n huidige kleintje, want de mobieltjes van nu zijn weer veel groter. Smartphones heten ze nu. Omdat ze niet meer alleen voor het bellen zijn, maar ook om er legio andere dingen mee te doen. Zoals foto's maken. Soms als je onderweg bent en iets ziet wat de moeite waard is, wil je het vastleggen. En dat gaat heel handig met je mobiel.
Veel mensen die het naar hun zin hebben op een feestje ofzo moeten dat natuurlijk wel kunnen vastleggen en het terstond de wereld insturen. Zodat iedereen weet hoe geweldig zij het naar hun zin hebben. Om de ander erbij te betrekken. Maar ook om de ander, die er niet bij is, te laten weten wat die wel niet mist.
Ik blijf het voorlopig stiekem nog even prettig vinden om een klein telefoontje in mijn tas te hebben en een ander ding ernaast om te mailen en te googelen, zoals een I-pad.

Een selfie kan ook als pr-stunt gebruikt worden, zo bleek na de Oscar-uitreiking. De presentatrice wilde met één van de acteurs op de foto en spontaan kwamen er nog zo'n tien acteurs bij om ook op de selfie te komen. De foto ging de hele wereld over en werd wel door 3 miljoen mensen gezien. Een dag later werd in de media bekend gemaakt dat het een geplande (gespeelde: ja, er waren genoeg goede acteurs op het feestje!) actie was van de fabrikant van het hippe mobieltje. De krant meldde niet hoeveel mensen zich hierdoor bedrogen voelden.

Een selfie is iets nieuws, echt iets van deze tijd, of toch niet? Eigenlijk is het een soort zelfportret. En zelfportretten zijn al heel erg oud. Kunstschilders deden het (Rembrandt heeft meer dan 80 zelfportretten gemaakt) en in het stenen tijdperk werden in de grotten al tekeningen van mensen gemaakt, misschien wel zelfportretten. Het middel waarmee een selfie wordt gemaakt is modern en het verspreid zich zo snel als het licht, maar eigenlijk is een selfie dus al zo oud als de mensheid!!

Bloembollen

Hyacinten
op tafel,
negen geurige paarse.
In de tuin staan
roze.


Binnen
staan hyacinten,
ze geuren supersterk.
Nu mogen ze naar
buiten.


Hyacinten
eerst binnen,
daarna naar buiten.
Volgend jaar bloeien ze
opnieuw.


Bollen
komen op
in het voorjaar.
Narcissen, blauwe druifjes en
sneeuwklokjes.


Najaar
is bloembolplanttijd.
Ik vergeet dat
en heb dan geen
voorjaarsbloeiers.

Toch modern

Ik ben nogal behouden, heb mijn eigen vaste regels. Sommige van huis uit meegekregen en gewoon overgenomen; sommige nieuwe gewoonten later aangenomen. Vooral 'regelmaat' kwam nogal in mijn woordenboek voor. Ik moést op gezette tijden eten, anders werd ik gammel en humeurig. Mijn man keek daar in het begin van onze relatie wat raar tegenaan. Hij was het heel anders gewend. Maar toch is hij jaren later ook wel wat aan regelmaat gewend geraakt. Ze zeggen niet voor niets dat je in een relatie naar elkaar toegroeit, dat je vanzelf op elkaar gaat lijken. Helemaal niet erg, eerder praktisch als je met iemand samenleeft, vind ik. Maar om nou in hetzelfde trainingspak of jas te gaan lopen als mijn man..., nee, dat nou ook weer niet.

Modern ben ik wel in het huishouden. De 'franse slag' lijkt door mij uitgevonden. Ik zuig en dweil, maar ga niet elke keer alles eerst afstoffen of soppen. Ik haal de was uit de wasmachine en klop de kleding uit of rek het wat op en hang het daarna recht op, zodat ik bijna niets hoef te strijken. De handdoeken strijk ik met mijn handen nog extra glad en vouw ze netjes op tot keurige stapels, omdat dat zo mooi staat als je de kastdeur opendoet. Ik kreeg daar zelfs van mijn moeder een keer een complimentje over!
Voor het oog is het huis netjes, maar dat heeft weinig tijd gekost. Dan houd ik lekker tijd over om wat anders te gaan doen. Heerlijk naar buiten als de zon schijnt of lekker een boek of tijdschrift lezen. Even tot rust komen en genieten. Nu de energie opladen om die, op het moment als het slechter weer wordt, in het schoonmaken te gaan stoppen.

Want, ik geef het toe, soms is een brandschoon huis ook wel eens lekker! Alleen jammer dat het daarna zo snel weer vies wordt!

Sudoku

Ik ben weer helemaal in de ban van cijfers en dan met name sudoku puzzels. Ik ben meer een woordenmens, ik houd van schrijven en lezen. Maar waarschijnlijk om wat tegenwicht te geven aan al die letters wil ik soms ook met cijfers bezig zijn. Wie kent nog het televisieprogramma 'Cijfers en letters'. Ik vond altijd het onderdeel 'letters' het leukst. De Sudoku puzzels die in de krant staan knip ik al maandenlang uit en die bewaar ik tot het moment dat ik er eentje wil maken. Gelukkig zijn wij geabonneerd op een krant en krijgen zes dagen per week eentje in de bus. Zodoende heb ik al een aardig stapeltje puzzels uitgeknipt en gespaard. Want ik heb ze ook een aantal maanden alleen maar bewaard en niet gemaakt.

Nu zit ik dus weer in een flow waarin ik graag 'even een sudoku' wil oplossen. En omdat ik er nu weer veel achter elkaar maak raak ik er ook weer meer bedreven in. Ik train dus echt elke dag mijn hersenen. Het is een sport, een uitdaging om een nieuwe puzzel te pakken en eraan te beginnen. De ene keer kan ik achter elkaar cijfers invullen en de keer daarop moet ik echt puzzelen, kijken, zoeken en beredeneren waar ik een cijfer kan invullen. Elke keer als er weer een sudoku af is ben ik zo blij en trots dat het weer gelukt is. Het voelt als een overwinning op die cijfers. Ik voel me machtig, ik heb weer gewonnen. Het fijne is ook dat een puzzeltje maar zo'n 10 tot 15 minuten kost en dan is 'ie af. Een relatief korte tijd en dan ben je klaar. Je kunt dan kiezen of je er nóg eentje gaat maken of dat je iets anders gaat doen. Ook tijdens een andere klus, zoals koken, kun je prima tussendoor nog een puzzel maken. Wel af en toe in de pannen roeren, maar dan gauw weer verder met puzzelen. Twee dingen tegelijk doen, multi tasken dus.

Ondertussen kennen mijn kinderen het fenomeen sudoku ook al en ze proberen mama mee te helpen. Of ze willen er zelf ook eentje maken. En dat kan, want er liggen er nog genoeg in de kast. Zelfs de jongste van 6 doet mee en ze weet al dat ze op de lijnen moet letten maar ook op de vierkanten! Het is dus waar: jong geleerd, oud gedaan.

Ratatouille

Tulpen
op tafel,
het voorjaar binnen.
Er zijn zoveel kleuren
tulpen.


Dromen
wil ik
over mijn liefste.
Hoe hij mij stevig
vasthoudt.


Tijdschriften
lekker doorbladeren,
stapels boeken lezen.
Heerlijk om te doen,
lezen.


Verlangens
heeft iedereen.
Wat staat er
bovenaan op jouw persoonlijke
verlanglijstje?

De markt

Het is alweer jaren geleden dat ik op de markt ben geweest. Dat kwam, omdat ik altijd werkte op een marktdag of het schoot er gewoon steeds bij in. Maar afgelopen donderdag had ik ineens zin om naar de markt in Emiclaer te gaan. En ik moet zeggen: het is me goed bevallen! Het is niet een heel grote markt, maar toch is er veel diversiteit. Groente, lekkere hapjes, kaas, schoenen, vis, hobbyspullen, sieraden. Echt zoals een markt hoort te zijn. Gemoedelijk, gezellig en een sfeer alsof je even in het buitenland bent. Hier is de markt op een mooi begrensd stuk zonder bolle keitjes, of buggies die steeds tegen je hakken aanrijden. Er zijn markten waar van beide wel sprake is. Prachtig die keitjes, maar ze lopen niet erg ontspannen. Hetzelfde geldt voor kinderwagens of buggies. Die zijn op een markt gewoon irritant.

Zoals op elke markt was ik bij de stoffenkraam gelijk verkocht. Mooie stoffen in allerlei kleuren, dik en dun en glad en wollig. Van alles hadden ze. Maar ik vind het soms best lastig om te bedenken wat ik ervan kan maken. Is die stof nu geschikt voor een broek of een jurk? Ik blijf heen en weer lopen langs de kraam. Maar om me heen hoorde ik wel dat anderen ook met dat probleem rondlopen. En dat de meesten ook nog een ander probleem hadden, net als ik: je wilt eigenlijk wel alles kopen omdat je bijna niet kunt kiezen en de stoffen waren ook helemaal niet duur.

Na lang kijken en nadenken en voor de kraam heen en weer lopen heb ik een lap gekocht, blauw met een bloemenpatroon, helemaal top voor een rok. En dat lapje kostte maar 1 euro!! Ik ging naar huis om oude naaibladen nog eens door te bladeren op zoek naar een mooi patroon voor een rok. Dat viel wel een beetje tegen, want de tijdschriften waren bijna allemaal uit de jaren '80 en '90. En als je dan gaat bladeren blijkt dat in die jaren de mode toen wel wat wijder en anders was dan tegenwoordig!! Dus ging ik ook nog maar even naar de boekhandel om een naaiblad te kopen. Die kostte heel wat meer dan mijn lapje stof. Maar ik ben weer bij de tijd en kan gaan beginnen.

Het begint helemaal te kriebelen, ineens krijg ik allerlei ideeën over wat ik allemaal nog meer kan gaan maken. Oh, ik heb er zin in. In de opruiming kwam ik niet veel tegen in mijn smaak of maat en nu heb ik zomaar een lapje van 1 euro voor een rok. Ik ben er zo blij mee dat ik wel kan zingen! En de beelden van de stoffen en kleuren blijven maar in mijn hoofd ronddraaien, want er was ook leuke fleecestof in de aanbieding en een andere stof in mijn kleur aqua... Ik bruis van de energie om stof te kopen en kleding te maken. Ik heb zin om te beginnen.
Was het maar alvast weer donderdag, dan ga ik wéér naar de markt!

Winterdip

Sudoku-puzzels
geven plezier,
soms ook ergernis
als het niet lukt.
Balen.


Opruiming,
ik geniet
van koopjes halen.
Niets naar mijn smaak:
jammer.


Winterslaap
lijkt me
vandaag erg lekker.
Slapen, dromen, liggen en
rust.


Mijn
hoofd klopt
en zit vol.
Ik ben best wel
zielig.


Radio,
de verwarming
aan en koffie.
Meer is soms niet
nodig.

Nagellak

Heb je geen zin in schoonmaken, is het gewoon je hobby niet? Dan heb ik het ultieme excuus: lak je nagels in het liefst een vrolijke opvallende kleur. Zo'n kleur waar iedereen die het ziet meteen blij van wordt. Zo'n kleur die sommige vrouwen opdoen voor een feest omdat 'ie zo goed bij hun cocktailjurk of feestjurk staat. Eentje waar hoge hakken bij horen.

Voordat iemand mocht denken dat ik een partybeest ben: niets is minder waar. Ik kom bijna nooit op glamoureuze feestjes. In de gouden jaren van de ict heb ik een paar kerstfeesten meegemaakt van het werk van mijn man, maar die zijn op één had te tellen. Tegenwoordig zijn wij al blij als we af en toe samen uit eten gaan of naar de film. Gelukkig hebben we een oppas waar de kinderen ook dol op zijn, maar dan nóg maken we daar niet zoveel gebruik van. Het is soms gemakkelijker om op de televisie een film te bekijken of via 'uitzending gemist' een aflevering van 'Ik vertrek'. 'Boer zoekt vrouw' volgen we op de voet, dus dat hoeven we niet op een later moment in te halen. Ons uitgaansleven is dus verre van uitbundig.

Waarom heb ik dan toch mijn nagels gelakt? Nou, dat komt door mijn dochter. Zij had een studiedag, een dagje vrij, maar haar broer moest gewoon naar school. En die vrije dag was dus een mooie dag om als meisjes onder elkaar iets leuks te gaan doen. Dat werd dus nagels lakken. Dat lakken hadden we al een paar weken uitgesteld, maar nu moest het er toch maar eens van komen. En nu heb ik twee kleuren (!) op mijn nagels. De linker duim en rechter vingers zijn roze, de rechter duim en linker vingers zijn rood. Ik kon niet kiezen, vandaar dat ik deze combinatie heb gedaan! Ik wordt er echt vrolijk van, maar durfde mijn handen eerst bijna niet te wassen.

Eerst gebruikte ik mijn tip om onder het schoonmaken uit te komen, maar na vier dagen kom ik er toch echt niet meer onderuit: de bedden moeten verschoond worden, de wc's moeten schoon en ik moet dringend beneden stofzuigen en dweilen. Er zijn wat randjes nagellak licht beschadigd, maar mijn huis is nu schoon en ruikt naar Andy Lentefris. Ja, het leven is soms keuzes maken.

De wereld

Gisteravond vroeg mijn dochter in de badkamer opeens aan mij: "Mama, toen jij kleiner was dan je nu bent, hadden jullie toen ook al levels?"
"Nee, die hadden we toen nog niet," antwoordde ik. "We hadden toen nog geen computers."
"En ook geen I-pad of Samsung telefoon of dsi?"
"Nee, die waren er ook nog niet."
"Maar wat deden jullie dan de hele tijd?" vroeg mijn dochter zich verwonderd af...

Vanochtend vroeg ze aan me of ik vroeger ook naar de overblijf of bso ging.  Weer grote verbazing toen ik vertelde dat de bso toen nog niet bestond en dat we eigenlijk altijd gewoon naar huis gingen.

Ongemerkt is er veel veranderd sinds mijn jeugd. Die ligt al een tijdje achter me. Ik ben pas laat moeder geworden en nu dient de generatiekloof zich al duidelijk aan!
Als ik mijn dochter zo hoor praten dan voel ik me af en toe toch wel oud. Ze schiet in de lach als ik over tv-programma's vertel (De Fabeltjeskrant, Tita tovenaar en Barbapapa: die zijn helemaal niet cool) en wat we verder nog deden (buiten spelen, spelletjes doen en lezen: saai!). Een kind kan zich een andere wereld dan zijn eigen wereld nog niet voorstellen. En als je zes bent is er ook nog zoveel te beleven in je eigen wereld dat je een andere tijd nog niet kunt voorstellen. Langzamerhand wordt hun wereld wel groter, net als hun interesses. Mijn zoon van tien krijgt al veel mee door het Jeugdjournaal. Regelmatig vraagt hij aan ons of een bepaald onderwerp ook in het grote mensen journaal is gekomen.

Voor je het weet is je kind zo groot dat het wil reizen. Ik heb een aantal verre rondreizen gemaakt toen ik in de dertig was en daar heb ik van genoten. Maar ik houd nu al mijn hart vast als mijn oudste gaat reizen, misschien wel op jongere leeftijd dan ik. Tja, voor moeders is loslaten niet echt gemakkelijk!

Boeken

In de Kerstvakantie had ik wat meer ruimte en tijd om te lezen, dus stapte ik weer blij en verwachtingsvol de bibliotheek binnen. Eindelijk weer een boek voor mezelf uitzoeken. Nee, doe maar meteen twee voor de zekerheid, want stel dat eentje toch tegenvalt. Of nee, doe er toch maar drie, want ik heb nu tijd en ze hoeven pas over drie weken terug. Na drie weken ging ik nog een keer naar de bibliotheek, want twee van de drie had ik al uit en ik wilde nog een paar op voorraad.

Toch was ik niet zo euforisch blij dan ik van te voren had verwacht. Ik houd heel erg van lezen, kan helemaal in een verhaal kruipen en alles om me heen vergeten. Vooral thrillers en spannende boeken of boeken in het Engels. Ik was niet zo blij, omdat ik bij drie van de vijf boeken al snel het gevoel kreeg dat ik het boek al eens eerder had gelezen. Het is eerst een vaag gevoel, maar op een bepaald moment weet ik zeker dat ik het al eens gelezen heb. Nou heb ik niet zo'n goed geheugen dat ik complete verhalen kan navertellen. Ik vergeet heel vaak het eind van het verhaal. Bij films heb ik dat ook, maar dan stoort het me minder. Ik vind de acteurs goed, de verhaallijn is leuk en de locaties mooi. Maar met boeken vind ik het wel erg, het is dan niet meer zo verrassend. Maar wat doe je dan als het verhaal je hier en daar vaag bekend voorkomt, maar je het eind vergeten bent? Ik las gewoon die boeken nog een keer, want ik wilde toch weten hoe het boek ook alweer afliep. Maar echt leuk is dat niet, de verrassing is er dan toch een beetje van af.

Daarom is mijn droom van vroeger (een kamer met een hele wand met boekenkasten vol met boeken) nooit uitgekomen, want dan weet ik dat ik al die boeken in mijn boekenkast niet graag een tweede keer lees. Ik wil steeds nieuwe boeken en dat is een dure hobby.

Ik denk dat ik voor nieuwe boeken de volgende keer maar eens naar een andere bibliotheek ga!

Oud en Nieuw

Het oude jaar is voorbij en het nieuwe is begonnen. Je kunt terugkijken op alles wat er in het voorbije jaar allemaal is gebeurd. Leuke en minder prettige dingen. Zijn je goede voornemens geslaagd, je dromen uitgekomen? Nog altijd schieten mij de woorden van M. te binnen. Na een geklaarde klus zei zij altijd: "So far so good!" Ik denk dat ook regelmatig als er iets gedaan moet worden en het weer gelukt is. Soms denk ik het wel wat te snel, de dag is nog niet voorbij en voor je het weet is er tóch iets niet helemaal goed gegaan. Heb ik toch weer iets te vroeg gejuicht.

Dat terugkijken op wat achter je ligt, reflecteren, doe ik vaak aan het eind van de dag. Vaak ben ik tevreden en maar met een paar kleine dingetjes ontevreden. Daarna ga ik slapen en ga de volgende dag lekker weer verder. Natuurlijk lig ik ook wel eens wakker en pieker ik of ga ik me vooraf verschrikkelijk zorgen lopen maken, zorgen die vaak ongegrond zijn. Maar van teveel terugkijken houd ik niet. Reünies, ook een soort terugkijken: nee bedankt. Stiekem zou ik van enkele mensen wel willen weten wat ze nu aan het doen zijn, maar niet meer dan stiekem. Bij mij zijn veel herinneringen ook vervaagd, dus als iemand zegt: "Weet je nog dat..." dan kan ik me dat niet meer herinneren. En dan wordt een goed gesprek ook moeilijk.

Twee keer heb ik het wel gedaan, een schoolreünie bezoeken. Van de middelbare school waren er van mijn jaar maar twee mensen gekomen. En bij die van de vervolgopleiding was ik van te voren zó nerveus en gespannen dat ik tijdens een verhaal over een bevalling (tja, wie praat daar nou over tijdens een reünie?) zomaar opeens flauwviel. Dus voor mij geen reünies meer!!

Ik richt me liever op de toekomst, lees: mogelijkheden, dan dat ik terugkijk, lees: lichte spijt, want hád ik maar... Ik wil liever regelmatig 'So far so good' denken en daar dan blij mee zijn, dan dat ik aan het eind van een jaar rond twaalven moet terugblikken. Want wat is er ook alweer allemaal gebeurd? Ik neem liever het jaar in vogelvlucht door als ik de verjaardagen overschrijf in de nieuwe jaaragenda van ons gezin. Dan kom ik meteen op de oude kalender aantekeningen tegen van vakanties en uitstapjes. Dan heb ik mijn kleine herinner-momentjes. Maar die heb ik dan op een zelf gekozen tijdstip en dat geeft me dan een lekker gevoel van vrijheid. Daar geniet ik dan wel van en dan denk ik: 'So far so good!!'

Schoon, buiten, 's avonds en winter

Schoon,
maar toch
snel weer vuil.
Schoonmaken, niet mijn favoriete
bezigheid.


Buiten
regent het,
ik zit lekker
bij de warme kachel,
binnen.


's Avonds
is het
steeds eerder donker.
Ik mag weer kaarsjes
aansteken!


Winter,
daar houd
ik niet van.
Wel van sneeuwwandelingen en
gloeiwangen.