Ontdekkingsreis

We gaan op ontdekkingsreis! Bij deze zin voel ik een kriebel in mijn buik, ik vind het meteen spannend.

Soms voelt schrijven ook als een ontdekkingsreis. Alles wat ik dan nodig heb is pen en papier. En het klinkt zo gemakkelijk, zo zonder obstakels, zonder 'als, dan' of  'ja, maar'. Deze ontdekkingsreis aan de keukentafel of bureau (de beste plek om te schrijven moet ik nog vinden) is een veilige haven van waaruit ik vertrek en waarin ik ook veilig weer terugkom. Ik wou dat alle ontdekkingsreizen zo gemakkelijk gingen. Dat je zo gemakkelijk alles los kon laten en kon gaan! Kijk eens hoe gemakkelijk ik met het schrijven van deze bladzijde al op weg ben. Ik begin gewoon zonder me af te vragen of het wel mogelijk is. Ik begin gewoon en zie: ik schrijf heel erg lekker nu.

Echte reizen heb ik ook wel gemaakt. Toen ik zo eind 20/begin 30 jaar was had ik een baan en geld (ik ben een spaarderig type en had geen hoge huurkosten) en geen relatie; alle vrijheid dus om te gaan reizen. Met groepsreizen ben ik naar Thailand, Kenia, Vietnam en China geweest. Van een collegaatje had ik foto's van Thailand gezien en toen ik al die kleuren zag dacht ik: 'Daar wil ik ook naar toe'. En inderdaad, het is een prachtig land. Daar is ook mijn voorliefde voor Azië ontstaan. De aardige mensen, de mooie kleuren, de rijstvelden, de geuren, de tempels, de hitte ook. Ik zoog het allemaal op. Wat zou ik graag nog eens terug willen naar China! Nog eens weer een treinreis maken en een gesprek in het Engels proberen te voeren met jonge chinezen, maar wel met een chinees woordenboekje erbij. En dan een chinese thermoskan heet water krijgen zodat je in de trein thee of noedelsoep kunt maken. De plakboeken met foto's en knipsels staan onderin mijn boekenkast. Het is een waardevol bezit. Toch pak ik de boeken er niet vaak uit, de herinneringen zitten in mijn hoofd en hart. Zelfs mijn man heeft alle plakboeken nog niet gezien. Misschien komt het omdat het bij een soort van 'oude tijd' hoort en ik misschien ook wel bang ben dat ik me niet alles meer herinner van die reizen. Dat als hij er iets over vraagt, ik dan niet alle details meer weet...

Die oude tijd komt nu ineens weer terug: ik ga eind van deze week weer eens echt alleen op reis! Alle omstandigheden zijn ineens gunstig en ik kan gaan, ik mag gaan. Eerst kon ik het niet echt geloven: ik, moeder van twee kinderen, ga in mijn eentje met negen andere vrouwen 4 nachten naar Zuid-Spanje. Meestal zie ik allerlei bezwaren waarom het niet kan, waarom het onmogelijk is. Mijn kinderen, mijn man, de buitenwereld, andere mensen. Maar wat hebben andere mensen daar mee te maken. Alle omstandigheden zijn goed, dus ik kan gaan. Hoe geweldig is dat! Ik voel weer een lichte kriebel in mijn buik, een gevoel van opwinding. Spannend is het toch wel, ook al ben ik een doorgewinterde reiziger (hmhm). Hoe moeten de echte ontdekkingsreizigers zich vroeger dan gevoeld hebben? Zij wisten niet echt waar ze naar toe gingen, wat ze op hun reis tegen zouden komen, of ze wel aan zouden komen. Dat was nog eens spannend! Maar ze hebben het wel aangedurfd en hebben daardoor van alles ontdekt.

Dus, ik ga. Gewoon: ik pak mijn koffer in en ik kan vertrekken.
Hoera, ik ga op ontdekkingsreis!! Ik heb er zin in!

Plavuizen

Toen wij in ons huidige huis kwamen wonen lagen er al plavuizen op de benedenverdieping. Ze waren niet echt naar mijn zin. De kleur was terra, de voegen waren breed en grijs. De plavuizen lagen diagonaal en de randen waren recht gelegd en daardoor oogde het als een vloerkleed. De bovenkant van de tegels waren gebutst en in de kleine kuiltjes bleef grijs stof achter. Kortom, niet mijn smaak. Toch hebben we de vloer een aantal jaren laten liggen, want we hadden plannen om de benedenverdieping uit te bouwen.

Eindelijk waren we zover en werd de uitbouw gerealiseerd. Nu ligt er op de hele benedenverdieping dezelfde vloer: middel-grijze grote tegels van 60 x 60 cm., matglanzend met een vlakke bovenkant. Ik vond ze meteen prachtig toen ik ze bij de tegelhandel zag liggen. Ik zag ze en dacht meteen: 'dit zijn ze, die moet ik hebben'. Daarna kon er geen enkele andere tegel meer aan tippen. Deze moesten het worden, deze zouden er komen. Gelukkig vond mijn man ze ook mooi, of hij had in ieder geval geen goed alternatief! En ik moet zeggen dat de vloer inderdaad prachtig is geworden, helemaal zoals ik van te voren in mijn gedachten had. De tegels liggen mooi recht en de hele verdieping heeft dezelfde vloer. Ik ben er heel gelukkig mee.

Toch heb ik een haat-liefdeverhouding met mijn mooie plavuizen. Ik houd van ze, maar af en toe toch ook niet. Ik ben namelijk niet zo'n poetserig type! Stofzuigen doe ik niet vaak genoeg en dan zie ik al snel de stofpluizen ronddansen in de woonkamer en de keuken. Ze verschijnen altijd in dezelfde hoeken of onder dezelfde stoel. En als ik steeds weer buk om pluisjes en kruimels op te rapen dan is het weer de hoogste tijd. Om niet een hernia op te lopen pak ik toch maar zuchtend de stofzuiger. En als ik dan toch af en toe stofzuig lijkt het op het eerste oog schoon, maar dan zitten er toch nog afdrukjes op van (blote) kindervoetjes of handjes, want mijn kinderen spelen veel op de grond.

Ik weet dat ik mijn plavuizen echt aandacht moet geven, ze schreeuwen er af en toe gewoon om. En als dank  zien ze er na het dweilen weer heel mooi en duur uit. Ze zeggen op die manier "dank je wel" en ook mijn huisgenoten valt het op. Maar dit schone moment duurt meestal maar heel kort, net als met alles in het huishouden. Voor je het weet is het weer vies. Of het nou de vloer is, of de was of afwas. Gelukkig ben ik met meer dingen bezig dan alleen het huishouden!

Mijn Ford Ka

Ik heb nog helemaal niets geschreven over mijn Ford Ka, terwijl ik er zo ontzettend blij mee ben!

Ik heb al lang mijn rijbewijs, maar ik had na het behalen van het toen nog roze papiertje, niet meteen een eigen auto. Ik reed af en toe in de auto van mijn ouders, maar ik voelde me elke keer weer onzeker als ik er in ging rijden. Net alsof het elke keer weer de eerste rijles was. en het begon al direct na het instappen met een moeilijkheid: recht achteruit rijden over de oprit (oprijlaan is een te groot woord) en dan niet in het gras terechtkomen. Het lukte mij maar niet niet om recht achteruit te rijden. En daarna moest ik ook nog achteruit een drukke doorgaande weg oprijden! Het was voor mij net allemaal te moeilijk. Voor mij vormden deze bijzaken al een grote belemmering om te gaan rijden. En toen nam ik ook nog een keer een bocht te krap bij een brug, waardoor ik de auto beschadigde. Mijn vader werd niet boos, de krassen op de auto werden hersteld, maar ik was er nog tijden stuk van.

Jarenlang reed ik niet meer. Een vriendje probeerde me nog eens achter het stuur te krijgen en ik nam nog eens een paar autorijlessen ter opfrissing. Maar het hielp allemaal niet echt: ik durfde nog steeds niet. Soms reed ik wel eens, met mijn man naast me. Dat voelde vertrouwd, als ik in paniek zou raken dan zat hij naast mij. Maar hij gaf naast tips ook wel eens wat commentaar. En dat vond ik toch wat minder plezierig.

Maar nu mijn kinderen vervoerd moeten worden naar allerlei clubjes en sporten is het handig als ik zelf ook kan rijden. Dus wilde ik mijn eigen auto hebben. over het model hoefde ik niet lang na te denken: een Ford Ka. Toen de Ka net op de markt kwam vond ik het een wat vreemd ontwerp. Maar toen we in een vakantie een auto gingen huren en toen voor het eerst in een Ka stapten was ik helemaal verkocht. Er zat een enorme ruimte in en hij reed lekker pittig. En toen vond ik het model ineens ook mooi. Vanaf dat moment wist ik het: ooit zou ik zelf ook een Ford Ka bezitten! Het was nu mijn droomauto.

Ik wilde me deze keer goed voorbereiden en nam nog een aantal rijlessen. Deze rijinstructeur gaf mij zelfvertrouwen en tips die ik nodig had ("goed vooruit kijken en op de borden letten"). En toen was ik er (eindelijk) klaar voor. De zoektocht naar een Ford Ka kon beginnen. Al snel vond ik mijn eigen droomauto: een zilvergrijze Ka. De dag dat ik de sleutels kreeg en er zelf in mocht wegrijden zal ik nooit meer vergeten. Als een kind zo blij voelde ik me en verrassend zeker en vol zelfvertrouwen reed ik weg in mijn eigen auto. Ik heb er bijna geen woorden voor, maar het voelt heerlijk om er in weg te rijden. Ik heb er vrijheid door gekregen en zelfvertrouwen.

Van mijn zoon kreeg ik een groot compliment. Hij zei: "Mama, jij reed vroeger niet vaak, maar nu rij je best wel goed, hoor!"

Een jong vogeltje in de tuin

Gisteren, vlak voor het avondeten, zien mijn man en ik het in onze tuin: er hipt een jong vogeltje over het pad in onze tuin! En dat in een woonwijk. Vorig jaar rond deze tijd hadden we ook jonge vogeltjes in de tuin, in de klimop hadden ze een nestje gemaakt. Wij hadden er nooit iets van gemerkt, van het bouwen van het nestje of van het broeden op de eieren. En nu is dat dus weer net zo stiekem gebeurd als vorig jaar!

Ik blijf nog wat langer kijken naar het jonge vogeltje en zie hoe een andere grotere vogel (waarschijnlijk een van zijn ouders) het jong een hapje eten geeft. Het snaveltje dat aan de binnenkant rood is, gaat open en 'hop' het eten gaat er snel in. Het kleintje hipt nog wat verder in onze tuin, over het pad en in het gras. Ik maak een paar foto's omdat ik het prachtig vind en wanneer zie je zoiets nou in je eigen tuin? Ik krijg zelfs nog de ouder met het jong op de foto. Ik moet me echt bij het raam wegtrekken als we moeten eten.

Na het eten heeft zich in onze tuin ineens een groot drama voltrokken: een grote zwart/witte vogel pikt aan het kleine vogeltje in het gras!! Ik wil het beest wegjagen, mijn man doet z'n schoenen al aan om een waterpistool of zoiets te pakken, maar het is al te laat. Het kleintje is al dood! Het doet zeer dat dat gebeurt in onze tuin, zo dichtbij. Eigenlijk onder onze ogen, als we niet waren gaan eten hadden we misschien...

De natuur is wreed. Ik ben in Kenia geweest in de jaren negentig en heb daar met eigen ogen, live gezien hoe een gier in een kadaver van een ander beest zich tegoed doet aan het lekkere vlees. Andere dieren hebben er dan ook al van gegeten. Zo gaat dat in de voedselketen. Maar als je in Kenia bent lijkt het er wat bij te horen. In je eigen achtertuin moet alles perfect zijn en kun je je niet voorstellen dat zoiets kan gebeuren. Ik voel me boos en ook een beetje hulpeloos. Had ik maar kunnen helpen.

Gelukkig heb ik nog wel drie foto's van het jong!!!

Geuren

Zacht
als satijn,
en lekker geurend.
Wasmiddel? Nee, mijn knuffelend
kind.



Geurig
en zacht,
een warm kacheltje.
Heerlijk zo'n kind op
schoot.

Geluk

Geluk
zit in
je alledaagse dingen.
Rijg zelf je eigen
geluksketting.



Geluk
krijg je.
Als je kijkt
wordt het alleen maar
groter.



Geluk
gaat groeien.
Als je echt
goed kijkt wordt het
groter.

Moederdag

Kinderen
fluisteren geheimzinnig.
Juffen en vaders
weten er van: bijna
moederdag!



Weet
je hoeveel
cadeaus je krijgt?
vraagt zoonlief. Niet jarig,
moederdag!

Lente

Lente
brengt me
in de war.
Winterkleding, zomerkleding? Wat wordt
het?



Eindelijk
bloeien mijn
twee pruimenboompjes weer!
Het is nu echt
lente!



Lente
en herfst
lijken op elkaar:
regen, wind. Niet de
blaadjes.



Zon
geeft energie.
Alles wordt groen,
groeit, bloeit. Een mooie
lentedag.

Dansen

In ben nooit zo super sportief geweest. Een bal vangen vond ik moeilijk, ik zat er vaak nét naast. Bij gym werd ik meestal ook als één van de laatsten gekozen. Dansen is altijd wel aanwezig geweest in mijn leven en dat vind ik ook leuk. Lekker bewegen op muziek en het ritme voelen is heerlijk.

Mijn eerste kennismaking met dans was door jazzballet. In een buurthuis in een klein nabijgelegen dorp. Ons eerste dansje was op Rolling on the river van Ike en Tina Turner. Is was rond de 18 jaar toen. Die dans had een hele mooie choreografie, we gingen door de hele zaal. En aan het eind van het seizoen een uitvoering in het buurthuis. Nog steeds denk ik daaraan als ik het nummer weer hoor.

Daarna ging ik met een vriendin op stijldansen, maar allebei hadden we geen danspartner. Gelukkig waren er twee jongens alleen gekomen. Helaas bleken ze allebei niet zoveel ritmegevoel te hebben.
de danspartner van mijn vriendin bleef maar afstand houden en naar zijn voeten kijken. Dit was rond mijn 24ste.

Met een andere vriendin ging ik een aantal jaren later iets nieuws proberen. Ik was gestopt met jazzballet en wilde wat anders en zij wilde weer gaan bewegen. Het was heerlijk om in rijen heel relaxt te dansen op country muziek. Duimen in de lussen van je spijkerbroek en met zijn allen synchroon dansen. En toen kwam er een leuke jongen binnen, niet meer dan leuk dacht ik eerst. Eén dans was onze favoriet, een parendans op een nummer van The Mavericks. We draaien soms de cd nog weleens en dan wil ik eigenlijk het liefst die dans weer doen, vooral die draai van de dame aan het eind van het nummer. Een half jaar na onze eerste ontmoeting wist ik dat ik verliefd was. En nu ben ik met hem getrouwd en hebben we twee kinderen!

Doordat mijn dochter op peuterdans ging bij een dansschool in de buurt hoorde ik daar over zumba. Ik deed een open avond mee en merkte dat er wel wat bewegingen van jazzballet in zaten. En ook dat die vertrouwde passen nog steeds ergens opgeslagen in mijn geheugen lagen en dat ik ze nog niet kwijt was. Nu doe ik dat alweer bijna twee jaar en ik geniet er nog steeds van. Van de muziek wordt ik altijd vrolijk.

Dansen blijft voor mij een heerlijke manier van bewegen.

Verlangen

Bij het woord verlangen krijg ik een soort warm gevoel in mijn hart/borst en een lichte tinteling in mijn buik. Ik wil het zo graag, zingt het rond in mijn hoofd. Ik krijg het warm en denk: Oh, als het écht zou kunnen, dan...

Maar dan stopt het vaak, ik denk dat het toch niet gaat lukken, dat het niet haalbaar is, wat zullen andere mensen er wel niet van vinden of zeggen, ik zie allerlei beren op de weg en obstakels. En die eeuwige twijfel van: het gaat met toch niet lukken. Ik beleef dit altijd in mijn hoofd, de hele dag door en ook vaak als ik wakker lig in mijn bed. Er komt veel twijfel bij kijken, twijfel aan mijn eigen kunnen. Soms lijkt het 's nachts allemaal heel helder en duidelijk en heb ik een opwindend gevoel vol goede voornemens, te ondernemen acties en wilde plannen.

Maar als ik de volgende dag wakker wordt (maar niet zo fit, omdat ik wakker heb gelegen) zie ik het weer veel somberder in, lukt het niet om die wilde plannen echt om te zetten in actie. Ik ga weer twijfelen en stel ik het af met het idee: het was toch een raar en onhaalbaar plan. En dan ben ik dus weer terug bij af, moet ik weer opnieuw iets bedenken.

Toch merk ik de laatste tijd dat overleggen met mijn man helpt. Dat mensen graag iets voor je willen doen. En dan komt een droom of verlangen vanzelf wat gemakkelijker dichterbij.

Een steentje in het water

Ik heb weer beweging in mijn leven gebracht door een steentje in het water te gooien. Het water was helderblauw en stil en toen gooide ik het steentje erin, zo ver als ik kon en durfde. Een spannend moment. Het steentje zweefde door de lucht en kwam in het water terecht. Nadat het het water raakte vormde zich een kringetje om de steen heen en nog een en nog een, steeds wijder in omtrek. In stille gespannenheid wacht ik af wat er verder gaat gebeuren. Ik blijf kijken, wachten en hopen, vol spanning wat er gaat gebeuren. Maar voor mijn gevoel gebeurt er niets. Het blijft stil!

Ik zou wel golven in het water willen maken om de boel in beweging te brengen, maar ik doe het niet want ik weet dat dat de beweging van het steentje teniet doet. Afwachten moet ik, gedachten die vol zitten met allerlei rampscenario's moet ik stopzetten. Loslaten moet ik en geduldig afwachten. En laat ik dat nou eens heel slecht kunnen!

Vroeger had ik al niet zoveel geduld om een puzzel met mijn ouders en zus te maken, zo'n puzzel met 10.000 stukjes of meer die op een plaat hout onder de bank werd geschoven als we moesten eten of naar bed moesten. Liever las ik een spannend boek, dan gebeurde er tenminste iets!

Nu vind ik het ook niet echt leuk om te moeten afwachten op het effect van het gooien van een steentje.Een lesje nederigheid en geduld is dit en soms kan dat wel eens goed zijn. De waardering achteraf zal dan groter zijn. En ja, nu achteraf kan ik zeggen dat het geduld het waard is geweest. Het steentje was het opsturen van het manuscript van mijn gedichten naar een uitgever. Na het afwachten is er een mooi boek uitgekomen. Het was het wachten zeker waard!

Winterslaap

Eigenlijk houd ik iedere winter een kleine winterslaap. Niet echt een hele winter slapen, maar zo af en toe toch wel stiekem. Heerlijk thuis bij de kachel zitten en me lekker van de buitenwereld afsluiten. Lekker schrijven, creatief bezig zijn en breien. Ook een spannend boek lezen en ja, af en toe tussendoor wat schoonmaken. Me lekker ingraven en verder niets moeten. Zelf beslissen wat te doen, eigen baas zijn. Een heerlijke rustperiode tijdens de winter.

Zou dat komen omdat ik eind oktober ben geboren, twee maanden te vroeg, en toen eerst twee maanden in een couveuse moest liggen? Bij de start van mijn leven, in de winter, meteen in een glazen hokje, met mijn ouders op afstand. Ik werd achter een raam omhoog gehouden en dat was het dan. Nog steeds voelt het soms of ik in een glazen stolp zit. Vooral in de winter als je de buren weinig tegenkomt. En als je ze tegenkomt snel groeten en dan snel weer naar binnen, omdat het buiten zo koud is.

In de zomer is het heel anders, dan wil ik naar buiten en de zon voelen, genieten van de buitenlucht. Buiten zitten, buiten eten. Genieten. Dan voel ik me weer meer mens met de mensen om me heen!

Schrijven op een luchtbed

Wanneer ik schrijf dan ben ik mezelf, dan ben ik met mezelf bezig en in mezelf bezig met wat er uit mijn pen rolt. Dat had ik in mijn puberteit heel sterk, die drang om te moeten schrijven. Thema's en woorden en zinnetjes, duizenden ideeën die in mijn hoofd kwamen. Waar kwamen ze vandaan? Geen idee, maar ze kwamen gewoon en ik moést ze opschrijven. Pen en papier naast mijn bed, want heel vaak kwamen de ideeën natuurlijk in de avond of de nacht! Op het moment als je alles van de dag wilt loslaten, komt de inspiratie.

En zo is het nog steeds, ook nu ik wat ouder ben. Als ik in een rusttoestand verkeer, dan is er ruimte voor ideeën en inspiratie.

Wat zou het fijn zijn om in een rusttoestand te verkeren ergens in een warm zonnig land. Lekker drijven op een luchtbed op azuurblauw water. Een heerlijk rustig en stil gevoel daalt op me neer. Ik voel de warmte van de zon. En net als ik lig te genieten van dat moment en de warmte, dan komt de inspiratie. Duizenden ideetjes, zinnen en kleine stukjes verhaal komen in mijn hoofd op. Ik wordt onrustig. Ik moét ze opschrijven, anders ben ik ze kwijt. Ik zoek mijn kladblok en pen.

Maar zal dat wel gaan: schrijven op een luchtbed?