Eikels

Dit jaar zijn er heel veel eikels gevallen en ze vliegen me om de oren als ik onder de bomen fiets. Ze vallen vlak naast me met een harde knal, nét naast me, bijna op mijn hoofd.

Eikenbomen waren er ook genoeg in het dorp in Drenthe waar ik ben opgegroeid. Een langgerekt veendorp met twee hoofdstraten die kilometers lang doorgingen en waar een ontelbaar aantal eikenbomen stond. Hoe oud ze waren weet ik niet. Misschien net zo oud als het dorp zelf, zo'n 150 jaar. Het fietspad lag dicht langs de bomen. Iedere herfst reed ik stuiterend over de ronde eikels die pas daarvoor waren gevallen of door de restjes van de geplette, platgereden en door regen moesig geworden eikels. Bladeren, takjes en de hulsjes van de eikels lagen overal, het fietspad lag er bezaaid mee. Zeker na een herfststorm was dat het geval. Na verloop van tijd werd het een vieze smeerboel. Ook daar was er het gevaar van vallende eikels.

De Amersfoortse eikels doen me denken aan mijn jeugd. Ik ben ouder geworden en de bomen ook, maar de eikels zijn elk jaar weer jong en nieuw. Ik voel me vertrouwd bij deze bomen, ik ken ze ook alweer jaren. En al jaren ben ik blij dat er nog nooit eentje precies op mijn hoofd is beland. Ik ken ze, die eikels. Daarom raken ze me waarschijnlijk nooit: ze durven niet!

Passie voor...

Heerlijk lijkt me dat, als je kunt zeggen: "Ik heb een passie voor ..." Een passie hebben klinkt zo ongelooflijk spannend en ideaal. Je kunt iets heel goed, je gaat er helemaal voor, het past enorm goed bij je. Je begint eraan, je weet wat je wilt en kunt, en je gaat ervoor. Je wordt er heel goed in, je wordt bekend en je bent gelukkig met je passie. Geweldig lijkt me dat.

Hoe vul ik dit korte maar boeiende zinnetje aan? Waar ligt mijn passie? Het kan een passie voor koken zijn, voor boeken lezen, voor knutselen en breien, reizen of zorgen voor anderen. Maar het is niet iets groots of iets waar ik ontzettend goed in ben. Eigenlijk ben ik nergens een uitblinker in. Ik kan veel dingen en vind ook veel dingen leuk, maar om nou te zeggen dat ik ergens heel erg goed in ben, nou nee. Helaas, voeg ik er aan toe. Want wat zou ik graag ergens heel erg goed in willen zijn. Wat zou ik graag een passie hebben die helemaal bij mij past en waar ik ontzettend blij van wordt. En daarmee zou ik dan een baan kunnen creëren, een eigen website opzetten en klanten krijgen. Of hele goede ideeën hebben en die op papier zetten en dan een heel dik en spannend boek schrijven. Ik wordt in gedachten helemaal enthousiast. Maar ik kan geen grote passie ontdekken... Of het moet een combinatie zijn van diverse kleine passies: koken voor anderen, kinder-traktaties maken voor moeders die het zelf te druk hebben of die zelf niet creatief zijn, kaarten maken die mensen kunnen kopen of een kindertruitje breien.
Maar hoe worden al die kleine dingetjes nou een grote passie? Hoe zet je zoiets op, hoe wordt je bekend? Een heleboel kleine ideetjes in mijn hoofd, maar hoe begin je met zoiets. Hoe bereik je echt je grote passie? Ik weet het niet.

Nog maar eerst een nachtje over slapen...

Schip

Water en schepen, ik vind het een leuk thema. En zoals je op deze foto's ziet is dit thema ook heel fotogeniek. De foto's heb ik gemaakt op de SS Rotterdam en als je daar bent waan je je midden op de grote zee. Maar het schip ligt vast aan de kade en kan niet meer varen, maar de beleving is er niet minder bijzonder om.

Als je rondloopt op het schip dan zijn er zoveel  leuke details om te fotograferen. En als de zon dan ook nog schijnt, zijn de kleuren zo diep en worden de foto's mooi scherp. Het was wel koud en er stond veel wind, maar dat het waaide zie je alleen aan de vlaggetjes.

De SS Rotterdam

Een gewoon scheepstouw lijkt ineens heel bijzonder

Een straffe wind, dat zie je aan de vlaggen

Doorkijkje naar de stad Rotterdam, zo mooi

Magic Circus

Het circus heeft voor veel mensen iets magisch. In de circustent hangt een bepaalde sfeer, zijn er mooie acts en licht en muziek. De dieren en clowns. Het circus dat al een aantal jaren in Amersfoort neerstrijkt is het Magic Circus. Klinkt magisch, anders. En dat is het ook. Mijn dochter kan erover meepraten...

Ze zal bijna 4 jaar zijn geweest toen wij hoorden dat Magic Circus in onze wijk zou komen. Zo dicht bij huis, het circus en kinderen, een goede combinatie dachten wij. De eerste acts waren leuk: de trapeze, een clown, wat kleine dieren. Maar het nummer net voor de pauze was toch wel erg eng. Hele harde muziek, alle lampen uit, toen één felle witte spot én een vrouw in het zwart gekleed en met zwarte make-up. Ze trok gemene, gevaarlijk uitziende gezichten en ze stak haar handen gemeen omhoog. Ze was een soort heks. Mijn dochter, nog helemaal in de lieve-roze-prinsessen-fase, schrok zich wild en dook in de armen van mijn man. Haar oren hield ze dicht met haar handen. Het werd pauze en we gingen even naar buiten, maar zij durfde echt niet meer terug naar binnen. Zelfs een ijsje hielp niet, dus besloten man en dochter maar naar huis te gaan. Ik bleef met mijn zoon om verder te kijken. Na de pauze volgden nog een aantal leuke acts, waaronder een meisje die hele lenige dingen deed in een groot rad dat ze in de tent in beweging bracht. Dat had mijn dochter vast ook mooi gevonden.
Er kwam niets engs meer, maar alleen maar magische dingen.

Voor ons is het beeld dat het niet allemaal eng was, bijgesteld. Maar dat geldt niet voor mijn dochter: zij blijft huiveren bij de naam Magic Circus. En het circus blijft maar terugkomen in onze wijk...

Tuin in de zomer

Vandaag lijkt het wel weer een beetje zomer met die heerlijke zon en lekker temperatuurtje. Aan de tuin kun je zien dat het geen zomer meer is. De bladeren verkleuren en planten zijn uitgebloeid. Maar afgelopen zomer hebben er meerdere planten zo mooi gebloeid dat ik ze vast wilde leggen. En het was natuurlijk meteen een mooi excuus om mijn nieuwe fotocamera te gaan gebruiken! Dus nu nog even een terugblik naar afgelopen zomer, omdat ik de foto's zo mooi vind.

Clematis, mijn favoriete klimplant door de grote bloemen in prachtige kleuren. Ik telde zeventien bloemen. En daar wordt ik dan zo blij van!

Lavendel, mooie wuivende aren met een diep paarse kleur en een heerlijke geur. Je waant je in Frankrijk. En ze trekken ook veel bijen aan die er heerlijk in rondzoemen.

Hibiscus, prachtige exotisch ogende bloemen. Deze struik bloeit zo lekker lang. Er zijn veel knoppen te zien en ineens barsten ze open en gaan ze bloeien. Elk jaar is dat weer een hele verrassing.

Hortensia, mooie grote bloemschermen. Zie je de dauwdruppels er nog op liggen? In de herfst verkleuren de bloemen naar roze. En volgend jaar bloeit ze hopelijk nog uitbundiger dan dit jaar. Ik kan bijna niet wachten!

De zomer is mijn favoriete seizoen. Al die bloemenpracht, ik kan er heel erg van genieten. En nu ik ze heb vastgelegd nog langer.

Computer

De computer thuis heeft problemen, helaas. Een paar weken geleden deed 'ie ook al even raar, maar toen kon een mannetje hem nog eenvoudig herstellen. Maar kort daarna stopte hij er helemaal mee. Mijn man ging ermee aan de slag en kon er een ander besturingsprogramma opzetten, gelukkig.

Vrolijk ging ik er weer op werken. Als de computer het niet meer doet zoals hij het behoort te doen dan merk je pas hoe je eraan gehecht bent, gewend bent om ermee te werken, zelfs thuis. Al bijna een jaar start ik de computer minstens drie dagen per week op. Ik vond al die tijd dat hij goed werkte. Ik was aan hem gehecht geraakt. Het ruisende geluidje als hij verbinding maakte met internet en het grote scherm. Ik heb er veel op gewerkt, omdat ik een cursus Webpage Designer volgde. Leuke cursus, maar waarschijnlijk ook de oorzaak van de crash want er moesten allerlei programma's gedownload worden waar opdrachten mee gemaakt moesten worden. Flash en Gimp zijn leuke programma's, maar misschien toch net te groot en heftig voor ons oude beestje. En als de computer helemaal niet meer opstart denk je toch meteen aan alle foto's die erop staan, schrijfsels voor deze blog en dus ook de cursus Webpage Designer. Dat zou ik allemaal kwijt zijn als hij permanent zou zijn gecrasht. Na de eerste herstart ben ik snel verder gegaan met de cursus, omdat ik bang was dat het nogmaals fout zou kunnen gaan.
Voor twee lessen moest ik nog een fotobewerkingsprogramma installeren en gebruiken. Ik besloot het programma snel te downloaden en het huiswerk in sneltreinvaart te maken om daarna snel dat nieuwe programma er weer af te kunnen gooien. Maar een mens moet ook af en toe pauzeren of de kinderen aandacht geven of koken. En toen gebeurde het: de computer deed het helemaal niet meer! Ik zat met mijn handen in het haar, want ik kon nergens meer bij!

Na de installatie van een nieuw besturingsprogramma leek het even prima in orde te zijn, maar na een paar dagen was het toch weer mis. Nu kunnen we alleen nog maar in een veilige modus met internetverbinding het een en ander doen, maar prettig is het niet. Veilige modus betekent namelijk dat alles heel basic is. Wat je op het beeldscherm ziet is heel eenvoudig, met lichte strepen op de achtergrond en sterk vereenvoudigd. De belangrijkste bestanden heb ik veilig kunnen stellen op een externe harde schijf en een usb-stick. Op die manier kan ik toch verder met mijn cursus.

We denken er nu toch over om een andere computer te kopen. Al ben ik gehecht met dit beestje, als een computer ouder is dan zeg maar 5 jaar dan is hij oud. Tja, zo gaat dat in de moderne tijd!

Cake

Ik geef het meteen toe: ik ben niet zo'n goede bakster. Koken heeft zin, want zonder eten gaan mijn gezinsleden klagen en slecht slapen en groeien. Dagelijks heb je toch 3 maaltijden nodig en een daarvan is minstens een warme. Dus koken doe ik graag. Maar bakken een stuk minder. Omdat dat om de extraatjes gaat, de lekkernijen voor erbij en dat hebben we niet echt nodig. Oké, het is lekker, maar noodzakelijk is het niet.

Vorig jaar heb ik in de zomer een groot aantal keren appeltaart gebakken. Ik had de smaak echt te pakken, want ons appelboompje gaf die zomer 80 appels. Ja, we hebben ze geteld, want daar was ik wel heel benieuwd naar. Ook omdat het leuk is om te kunnen vertellen: 'Ons appelboompje had 80 appels.' En vooral kleine kinderen die een groot getal willen noemen zeggen dan ook vaak 80. Een prachtig woord voor iets heel groots. Toen de boom leeg was was het ook gedaan met mijn bak-activiteiten. De noodzaak om iets met de verse appels in de tuin te doen was duidelijk een stok achter de deur om te gaan bakken. Zonder eigen appels geen appeltaart, terwijl er in de supermarkt natuurlijk ook het hele jaar door appels te koop zijn. Maar dat maakt het bakken minder speciaal dan met appels uit eigen tuin.
Dus wachtte ik gewoon weer op een nieuw jaar met nieuwe appels aan de boom. Hoewel de boom goed heeft gebloeid ging er door een periode met harde wind toch het een en ander mis. En door een groep bladluizen die ik te laat zag. Zij hadden zich toen al lang tegoed gedaan aan de boom. Helaas bleef er uiteindelijk maar 1 appel aan het boompje zitten! En van die ene appel kun je geen appeltaart bakken...

Ik zit toch te denken om dan toch maar appels uit de supermarkt te gaan halen, want ik heb best weer zin in zelfgemaakte appeltaart. Of houd ik het deze herfst en winter bij cake? Daar houden wij thuis ook wel van!

Sterkte

Soms ontdek ik in de winkel spullen waarvan ik het bestaan niet wist. Neem nou zoiets als haargel: nooit geweten dat er zoveel keus is. En dan bedoel ik niet al die verschillende merken en mooie namen, maar meer de diverse sterktes. En dat kwam door mijn zoon.

Hij was namelijk niet meer zo happy met zijn haargel sterkte 2. Na twee uur of na een harde windvlaag of een gewone fietstocht zit zijn haar alweer slap. Zoon staat dan het huilen nader dan het lachen en hij baalt er enorm van dat het niet goed meer in model zit. Dat zijn haar goed moet zitten is op dit moment voor hem heel erg belangrijk. Daarom gingen wij samen naar de drogist. En als je daar ent gaat er een hele wereld voor je open! Gel voor heren is er in de sterktes 4, 6, 8 en 10. We zijn door het dolle heen: sterkte 10, heel wat beter dan de oude sterkte 2! Dan zie ik op de plank eronder nog meer haargels staan en die zijn zelfs nog sterker. 'Kijk,' zeg ik, mijn zoon zachtjes aanstotend, 'er is zelfs nog nummer 12!' Zoon doet er nog een schepje bovenop: 'Hier staat zelfs nog een 14!' We proesten het allebei uit van het lachen.
Een meneer passeert ons met moeite vanwege zijn grote tas. Alles staat dicht op elkaar in deze winkel en passeren lukt nauwelijks. Maar ze hebben wel geweldige haargels.

Wij hebben het gehouden op nummer 8.
Dat leek ons sterk genoeg!

Traktaties in de herst

Elk
jaar weer
nieuwe traktaties bedenken.
Dat valt vaak niet
mee.

Herfst,
alweer begonnen,
een beetje snel
wat mij betreft. Dag
Zomer.

Mijn
dochter is
jarig, 8 jaar.
Wat wordt ze snel
Groot.

School
gaat uit.
Een harde regenbui
maakt ons dan net
kletsnat.

Zoon
is een
brugpieper..
Dat is een  nieuwe
stap.

Kijk
hem gaan
op de fiets,
naar zijn nieuwe
school.

Geur
vult de
keuken. Ik
ruik en ben trots:
cake!

Haiku

Een haiku is een Japans gedichtje bestaande uit 17 lettergrepen verdeeld over 3 regels. Regel 1 heeft 5, regel 2 heeft 7 en regel 3 heeft 5 lettergrepen. Meestal gaat het over de natuur en iets in het gedicht vormt een tegenstelling. Ik heb geprobeerd iets te maken en ik moet zeggen dat het niet echt meeviel. Wat denk jij?


Witte orchidee
met drie bloemen nog in knop
staat treurig geknakt

Vorig jaar tachtig
rode appels aan mijn boom.
Nu tel ik maar een!!

Zomer in ons land
kan soms heel zonnig zijn.
Maar nu drupt het alleen.

Zomer gaf veel zon.
Geen vest in de avond aan.
Dat wil ik altijd!

Ik speel met dochter
haar nieuwe verjaardagsspel.
Zij snapt het wel snel.

Jumbo

Onze hele wijk kleurt geel, omdat de Jumbo de C1000 heeft vervangen. En dat is behoorlijk wennen. Het pand is aan de buitenkant niet veranderd, niet groter geworden of zoiets, maar als je in de winkel rondloopt denk je wel dat het groter is geworden. En raar is het ook wel. Was eerst de ingang rechts, nu is die links. De karren staan heel anders en krapper, en de looproute is ook helemaal van richting veranderd. Op de vleesafdeling kan ik niets vinden, want het ligt nu verspreid over wel vijf koelingen die nogal uit elkaar staan. Waar vind ik nu zo snel de worstjes: liggen de nu bij varkensvlees of rundvlees? In het midden is nu een vers-plein gekomen met kaas en vlees, maar ik heb daar nog geen overzicht.
Verward laat ik me verder leiden door de broodafdeling en koelingen achterin de winkel en vraag me daar ineens af waar ik de koekjes of het wc-papier kan vinden. Ik ben aardig verdwaald, maar ontdek dat in de lucht toch zwarte bordjes met producten per pad. Dat helpt me op weg. Maar het is wel omschakelen en opletten.

Ik neem me al een aantal keren voor om een scanner te pakken om snel te kunnen afrekenen bij de snelkassa, maar dat is me nog niet gelukt. Het zit nog niet in mijn systeem. Volgende keer maar dan.

Wat ik mis van de oude C1000 is de wekelijkse folder met aanbiedingen die op mijn deurmat viel. Van Jumbo krijg ik soms iets kleins, maar niet een folder met 100 producten erin. Nu moet ik online de folder lezen. En als ik nog iets anders op de site wil opzoeken krijg ik steeds de vraag: 'Waar winkelt u?' Maar dat wil ik niet, ik wil de folder zien of een recept! Voor ik het weet ben ik weer terug op de homepagina. Help!

Ik geloof dat ik eigenlijk de vertrouwde C1000 terug wil...

Rust op de camping

Het is heel rustig in de straat. Het lijkt wel alsof alle buren tegelijk op vakantie zijn. Het is gewoon stil in de straat. Heerlijk.

Dat was op de camping in Italië wel anders. Elke ochtend werden wij al voor zevenen gewekt door een huilende baby. Op een ochtend bleef het maar huilen, jengelen zonder dat we de ouders tegen het jongetje hoorden praten. Niet dat we het zouden kunnen verstaan want het waren Denen, maar toch. Mijn man knoopte een gesprek in het Engels met ze aan en toen bleek dat het kind die ochtend had overgegeven. Het bleek niet tegen olijfolie te kunnen. Dat hebben we ooit zelf meegemaakt met onze dochter, dus toen hadden we wat meer begrip. Maar het huilen stopte maar niet... Nee, wij kregen nog meer last, want aan de andere kant kwam een Nederlands gezin met drie kinderen die allemaal schreeuwden met schorre stemmen. Moeder zei tegen het ene kind: 'Schreeuw niet zo!', maar ze schreeuwde meteen tegen een ander kind: 'Wat doe je dat goed, zeg!'
In andere tenten zitten families met grotere kinderen en die hebben weer een heel ander ritme. Zij staan 's ochtends later op, maar gaan 's avonds tot in de latere uurtjes door. Buiten zitten voor de tent, drankje en hapje erbij en kletsen en lachten. En dat allemaal op een volume van een beetje te hard.
Wij zitten er letterlijk tussenin. Figuurlijk ook, want wij zijn niet echt ochtendmensen, maar 's avonds maken wij het ook niet echt laat. Wij zijn meer de middenmoot, zeg maar.

Er was nog wel een voorbeeldgezin op de camping. Een Duits gezin met 4 dochters tussen 5 en 15 jaar. Al hun namen eindigden op een a. En ze zaten hele lange tijden heel stil te lezen voor de tent, de drie grootste meisjes haalden zelf hun brood of drinken uit de tent en het was er stil! Vader lag rustig in de zon te slapen met een koptelefoon op en moeder was binnen in de tent. Kijk, dat is nou mijn ideaalplaatje!

Dit jaar hebben we gekampeerd in een huurtent. Op zich is het over het geheel genomen best goed bevallen in de tent. En toch denk ik zomaar dat we volgend jaar in een goed-geïsoleerde stacaravan gaan!!

Zes weken

Vandaag
is vakantie:
chillen in pyama,
binnen genieten. Niet alleen
vandaag...

Zes
weken vrij,
Echt lekker lang.
Ik geniet mee voor
zes.

Wie
wil geen
zes weken vrij?
Ik heb het nu.
Joepie!

Drukte
van werk
ebt snel weg
als je vakantie hebt.
Rust!

Italië
wordt onze
bestemming dit jaar.
Dertien jaar terug ook
Italië.

Terug
naar Italië
na dertien jaar.
Nu met kinderen weer
terug.

Italië:
goede herinneringen.
mooi land, lekker
eten. Wij komen er
aan!

zwarte tosti

De beste investering die je kunt doen als je kinderen hebt is de aanschaf van een tosti-ijzer. Kinderen die niet zo van brood houden eten vaak wel tosti. En met kaas en vlees er tussen en ketchup erbij is het bijna net zo lekker als pizza. Een lunch in de stad is voor mijn kinderen een leuke aangelegenheid, ze willen het altijd heel graag. Maar ze willen eigenlijk helemaal geen stokbrood gezond of een Italiaanse bol met salami, sla en pesto of een pistolet met roomkaas. Dolblij zijn ze als er tosti op de kaart staat.
Zoals laatst op een leuk adresje in de binnenstad. Zoon kiest een tosti van witbrood en dochter een van bruinbrood. Na een tijdje wachten komt de ober onze kant op met borden waar de tosti's op liggen. Yes, daar zijn ze! Zoon krijgt de witte variant en dochter zet heel grote ogen op en moet van schrik bijna huilen. Ik houd mijn adem in en neem alvast het besluit dat ik in geval van nood voor haar best een witte tosti wil bestellen als het nodig mocht zijn. Hardop zeg ik alleen maar: 'Oh, die tosti is gemaakt van heel donker bruinbrood. Heel speciaal brood.' In de ogen van mijn dochter is de kleur van het brood zwart. Een zwarte tosti was niet echt de bedoeling. Toch neemt ze voorzichtig een hapje. 'Hhm, dit is heel lekker!' zegt ze en zoon mag ook proeven. Uiteindelijk hebben ze na hun eigen tosti allebei nog trek, zoveel honger dat ze samen nog een tosti mogen bestellen. Een donkere willen ze allebei. Ze kiezen er allebei heel duidelijk voor. Want die zwarte is heerlijk. De lekkerste tosti die er bestaat! 'Wanneer gaan we hier weer eten?' vragen ze onderweg naar huis...
Nou, ik denk dat ik maar eens ga vragen waar ik dat brood kan kopen. Kan ik zelf zwarte tosti's maken...

Allerhande

Jaren
gaan sneller
in een mensenleven
naarmate je groeit in
jaren.


Weken
en maanden
gaan snel voorbij
als je je voldoende
vermaakt.


Soms
komen blaadjes
zo snel tevoorschijn
dat ze de bloemen
overschaduwen.


"Wat
eten we?"
vragen mijn kinderen
plus man steeds weer
opnieuw.

Moeder
ben je
elke dag weer.
Hoofdtaak of bijrol, moederen
blijft.


Ik
drink vaak
een beker koffie.
Soms teveel, dan maar
thee.


Medailles
verdien je
door vier avonden
te lopen voor een
medaille.

Beestenboel (2)

De tweede serie foto's van de Beekse Bergen van eerste Pinksterdag. Zebra's zijn mijn lievelingsdieren (dat zie je hieronder wel) en ik moest gewoon van de vele dieren foto's maken.

Deze keer is het thema dus: strepen. Hieronder een aantal foto's. Let op de verschillen in de strepen!!

Groepje zebra's die lekker eten

Mooie jonge zebra

Mooie strepen

Twee zebra's die druk zijn met eten

 Niet alleen dieren kunnen strepen hebben, ook bomen bijvoorbeeld. Kijk maar eens goed naar de berken hieronder en je ziet het: ze zijn zwart wit gestreept, net als een zebra!

Berkenbomen aan het water: ook zwartwit

Beestenboel (1)

Op eerste Pinksterdag was het mooi weer en dat vonden wij een reden om erop uit te gaan. Net als veel andere mensen gingen wij naar de Beekse Bergen. Wij waren daar al eerder geweest en wisten wat we konden verwachten, maar het was opnieuw een hele belevenis. Er waren heel veel dieren te zien die ik scherp vast kon leggen dankzij het heldere zonnige weer van die dag. Ik kon bijna niet ophouden met fotograferen! Hieronder een aantal dieren die we daar tegenkwamen. En zeg nou zelf: je waant je toch in Afrika!

Een groep etende zebra's

Een jachtluipaard die heerlijk ligt te genieten in de zon

Dit hertje stond echt te poseren

Pas bij deze foto zie je dat het niet in Afrika is, maar tijdens een autosafari in Nederland. Zelfs in de Beekse Bergen is het fenomeen 'file' bekend!

Zo komt een giraffe wel heel erg dichtbij. En dan zie je pas duidelijk hoe groot hij eigenlijk is!

De olifanten komen eind van de middag naar binnen en krijgen dan te eten: appels, wortels, brood en ... takken!

Volgende keer deel 2 van Beestenboel. (Ik schreef het al aan het begin: ik kon niet stoppen met het maken van foto's).

Moederdag

Elk jaar keert die ene dag weer terug: Moederdag. En elk jaar is het weer een verrassing wat mijn kind heeft gemaakt. Mijn oudste heeft nu al voor het tweede jaar geen knutselwerkje gemaakt op school en hij verontschuldigd zich er zelfs voor. Maar gelukkig heb ik nog mijn jongste kind dat nog wel wat maakt. Ik vind het een leuk gegeven dat je kind in de klas tijd krijgt om iets voor je te maken, daar heel veel geduld in legt en dan stiekem het ingepakte knutselwerkje verstopt op een plek waar jij niet mag kijken.

Het geheimzinnige dat daaraan voorafgaat is vertederend. Op een dag vraag mijn dochter om 'een glazen potje' voor school. Wat ze ermee gaan doen weet ze nog niet. Samen kijken we in de kast waar we een aantal glazen potjes hebben staan. Deze zijn meer bedoeld om even iets in te bewaren, een restje verf of zoiets. Mijn dochter kiest voor een ferme pot met bruin deksel en een etiket van pindakaas. Later die week vertelt ze trots dat zij de enige was die een pindakaas-pot had meegenomen. Ik vraag of ze de pot heeft geverfd, maar krijg niet een duidelijk antwoord. Ik voel al aan dat het misschien wel voor Moederdag zal zijn en vraag niet verder.

Op de ochtend van Moederdag krijg ik wel het antwoord. De pot pindakaas is veranderd in een pot vol liefde! Op het potje is een kleine taart-onderlegger geplakt met daarop een rood hart van karton. Op het deksel van het potje zit een lief stofje met een elastiekje er omheen. Ik mag het potje openmaken om te kijken wat erin zit. Ik zie een aantal kleine en grote hartjes van gekleurd papier en een langwerpig papiertje waarop staat: 'een pot vol liefde voor mama'. Ik ben vertederd. Mijn dochter heeft de hartjes uit het papier gestanst, heel netjes, en het potje versierd. En dat helemaal voor mij alleen. Ik verheug me nu alweer op volgend jaar!

Jeugdherinneringen (3)

Goedgevulde groentesoep

Tegenwoordig maak ik weleens zelf een grote pan soep. Vooral mijn dochter is gek op kippensoep, mijn zoon wat minder. Ik kook de bouillon met kippenvlees en gooi er soepgroenten bij en macaroni, omdat ik niet van vermicelli houd. Tijdens het koken en roeren denk ik vaak aan de zelfgemaakte soep van mijn oma. Zij kookte altijd op zaterdag een grote pan groentesoep met balletjes. Lekker goedgevulde groentesoep. Met die pan soep was ze voorbereid op zondagseters. Na de kerk kwamen er ooms en tantes en neefjes en nichtjes naar haar toe om koffie te drinken. Iedereen kon daarna blijven eten. De eettafel werd uitgetrokken, extra keukenstoelen werden van boven gehaald (houten stoelen die later groen waren geverfd) en het zondagse bestek werd uit de cassette gehaald. Lekkere soep aten we dan. En oma zei bij het opscheppen altijd: 'Goed roeren, want het lekkerste zit onderin!'

Bamiblok

Laatst had ik weer eens zin in een bamiblok. De vorm, geur en smaak brachten me weer even terug naar vroeger toen ik enkele jaren voor onderzoek en controle naar het Radboud ziekenhuis in Nijmegen moest. De schoolarts in de hoogste klas van de basisschool ontdekte dat 'er iets mis was met mijn rug'. De artsen in het ziekenhuis in Nijmegen waren goede specialisten en zij hielden de groei in de gaten. Vanuit Drenthe reisden wij met de trein naar Nijmegen. We namen gesmeerde broodjes mee voor onderweg. Maar op de terugreis trokken mijn vader en ik graag een bamiblok 'uit de muur'. Op een koud en winderig perron waar we nog ruim een half uur moesten wachten op de trein naar huis hadden we wel zin in iets warms. We waren een beetje gaar van het wachten in een warm ziekenhuis en dan aten wij allebei zo'n blok. En op dat moment smaakte het bijzonder lekker. Maar na al die jaren smaakt het thuis ook best!

Heinz sandwich spread

Het is nog steeds te koop en in steeds meer smaken: Heinz sandwich spread. Onlangs heb ik het weer een s gekocht. In de winkel zocht ik op het etiket wat het verschil was tussen 'pikante groenten' en 'mediterraan'. Na wat ronddraaien vind ik op het potje de tekst in kleine letters. En wat schets mijn verbazing: op beide potjes staat precies dezelfde omschrijving! Er staat: Heinz sandwich spread is een lekkere lichte spread. De combinatie van knapperige stukjes groenten maken deze spread fris van smaak. Een welkome variatie op de boterham. Lekker fris, lekker anders.' Maar wat het verschil is tussen beide smaken kan ik niet vinden, ook niet bij de ingrediënten. Ik heb de pikante groenten gekocht en deze is heel lekker. Ik weet nog niet of ik de volgende keer de mediterrane ga proberen. Wie weet wel hoe die smaakt?

Liefde voor Amersfoort

Kort geleden begon de zomertijd. Dat betekent dat er weer een nieuw toeristenseizoen voor de deur staat. In de zomermaanden komen er meer toeristen en sommige attracties gaan na een winterstop weer beginnen. Een mooi moment om de vrijwilligers die zich in het centrum van Amersfoort inzetten eens in het zonnetje te zetten als dank voor hun inzet, dacht City Marketing. Onder de titel 'Liefde voor Amersfoort'. In het zonnetje gezet werden we. Alleen niet door het weer, want het regende de hele middag nogal hard. Toch voelden we ons wel in het zonnetje gezet, omdat we zo werden verwend.

Het begon in De Mariënhof met koffie/thee en veel lekkers. Daarna konden we meedoen aan verschillende activiteiten waarvoor we ons van te voren hadden opgegeven. Ik deed mee aan een ritje in een tuktuk (zie de foto hieronder), een stadswandeling en een high tea. Anderen kozen voor een torenbeklimming, wijnproeverij, een kappers knipbeurt, knutselen of een taart versieren. Er was heel veel keus, waarbij je wel moest uitvogelen of je met de start- en eindtijd van de activiteiten wel uitkwam. Tussendoor mochten we een patatje halen of een ijsje. En als afsluiting van de middag werd er nog geborreld.

Gauw een foto gemaakt vanuit de tuktuk, maar we reden snel!

Omdat het op die eerste zomertijd-zondag nogal regende was het niet druk in de stad, maar het werd er toch levendig door al die vrijwilligers die zich naar de activiteiten begaven. Allemaal hadden we een grote lach op ons gezicht, omdat we zo aan het genieten waren. Ook al werden we nat van de regen, het deerde ons niet.
Flexibel als we zijn als vrijwilligers werd de stadswandeling ingekort, de mensen in de open rondvaartboot zaten met grote paraplu's op om droog te blijven en degenen die gingen steppen trokken gewoon hun regenpakken aan. Van binnen werden we warm omdat we zo in de watten werden gelegd. Als vrijwilliger zetten we ons in voor de stad, maar we hebben allemaal natuurlijk wel werk gekozen dat we leuk vinden en dat ons ligt. Al die waardering hoeft dus eigenlijk niet, denken we bescheiden...

Door het regenachtige weer heb ik verder geen foto's gemaakt. Op de website liefdevooramersfoort.nl staan gelukkig wel foto's. Op de eerste fotocollage die je tegenkomt op de pagina reacties zie je een fotocollage. De bovenste foto in het midden is een foto van mijn high tea.

Hier zie je hoe leuk en gezellig het was. Al ben ik bescheiden, eigenlijk hoop ik wel een beetje dat het volgend jaar een vervolg gaat krijgen!

Tijd

Tijd is toch een raar begrip, ongrijpbaar. Als je het druk hebt gaat de tijd heel snel, maar heb je tijd zat dan lijkt het soms heel langzaam te gaan. Soms weet je niet waar je de tijd vandaan moet halen, soms heb je zoveel tijd over dat het op je afkomt. Vreemd.

Mijn dagen zijn vooral gevuld met kleine dingen thuis. Vanaf 7 januari werk ik 10 uur per week, niet al te veel uren. Alle andere kleine dingen zijn: het brengen en halen van mijn jongste kind, boodschappen doen, kinderen aandacht geven, koken en af en toe wat aan het huishouden doen (niet mijn hobby). Het lijkt een lange lijst van klussen die ik doe, maar het valt best mee en toch voelt het soms als heel druk. Leuke dingen voor mezelf die ik verder nog wil of moet doen moeten naar mijn gevoel steeds snel tussendoor, want de school gaat al bijna weer uit en dan moet ik er weer staan. Als mijn man soms vraagt of ik een bepaald klusje heb gedaan, dan zeg ik soms uit gewoonte dat ik er geen tijd voor heb gehad...
Maar eigenlijk houd ik best veel tijd over om iets leuks te doen. Soms weet ik niet eens wat ik met mijn tijd moet doen, zoveel tijd heb ik.

En dat is meteen het probleem: eigenlijk heb ik zoveel tijd dat ik heel veel kan doen, maar ik kan soms gewoon niet kiezen wát ik wil gaan doen. Raar is dat eigenlijk. Als je het druk hebt dan doe je sommige dingen snel tussendoor. Maar als je genoeg tijd hebt doe je dingen op je gemak of je stelt het nog even uit tot vanmiddag of morgen, gewoon omdat je er nu even geen zin in hebt. Je bent niet efficiënt met je tijd bezig en eigenlijk is dat wel jammer, want wat zou ik toch veel kunnen doen in alle tijd die ik nu heb!

Bij het woord 'tijd' kom je vanzelf uit op allerlei uitdrukkingen: de hoogste tijd, weinig tijd, met je tijd meegaan, de tijd zal het leren. De mooiste vind ik: mijn tijd komt nog wel. Daar klamp ik mezelf een beetje aan vast, het klinkt hoopvol, beloftevol. Zo van: nu even nog niet, maar het komt wel weer. En dan zal ik, denk ik, weemoedig terugdenken aan deze periode van 'zeeën van tijd' en spijtig bedenken dat ik die tijd niet tot het uiterste benut heb.

Techniek

Ik heb niks met techniek, denk ik altijd. Maar is dat eigenlijk wel zo? Dagelijks druk ik op allerlei knopjes om mijn apparaten in werking te zetten. Best wel veel knopjes: van de verwarming, de magnetron, de inductie kookplaat, de wasmachine, de tv, i-pad of tablet. Te veel apparaten die allemaal werken op elektriciteit. En toch heb ik er niet veel mee. Maar gebruiken doe ik het allemaal wel, steeds meer eigenlijk. Toegegeven, mijn mobiele telefoon heb ik eigenlijk nog steeds alleen 'voor onderweg', om bereikbaar te zijn of om even het thuisfront te laten weten dat ik weer naar huis kom als ik gewinkeld of gewerkt heb. Maar voor de rest wordt ik steeds handiger met apparaten. Checkte ik een aantal jaren geleden mijn mailbox maar twee of drie keer per week, nu zit ik er dagelijks bovenop en controleer ik de mail meerdere keren per dag. Pas geleden hoorde ik iemand zeggen: "Ik mail niet zoveel" en toen reageerde ïk zelfs verbaasd!

We worden allemaal steeds meer afhankelijk van bijvoorbeeld de computer. Dat bleek enkele weken geleden op mijn werk. Via een vreemde e-mail kwam er een virus het netwerk binnen. Het duurde wel een hele dag voordat dit was opgelost. Een brief of e-mail vanuit het digitale dossier versturen kon die dag niet. Eigenlijk kon er niks in de dossiers op de computer worden gedaan. Alleen iets opzoeken op internet lukte. En natuurlijk de fysieke dossiers in de hangmappen opruimen. Toch heerlijk om nog de ouderwetse prints en kopieën in je handen te kunnen pakken. Hoe had ik anders het telefoonnummer van een cliënt kunnen vinden?

Ja, eigenlijk werken we allemaal met techniek en kunnen we er niet meer zonder. Want zonder techniek wordt het koud, komt er geen warme maaltijd op tafel, is er geen tv en hebben we geen schone kleren meer. Lang leve de techniek!

Middelbare scholen

De afgelopen weken deden wij vele nieuwe ontdekkingen: we bezochten een aantal middelbare scholen in Amersfoort. Onze oudste zit nu in groep 8 en hij moet een keuze maken voor volgend jaar. Wij vonden het best een spannend gebeuren. Wat is het beste voor ons kind, het is zijn toekomst dat nu bepaald wordt en wat past bij hem? En als ouders denken we terug aan onze eigen middelbare schooltijd. Mijn man ging naar een grote school in een oud pand waar les werd gegeven door paters. Ik ging juist naar een kleine school in een gloednieuw gebouw in een middelgroot dorp.

In Amersfoort zijn veel scholen waar we uit kunnen kiezen. Van te voren zochten we informatie op internet over de verschillende scholen. Toen besloten we om de open dagen/avonden van vier scholen te gaan bezoeken. Elke school doet haar best om goed voor de dag te komen. Er worden leuke activiteiten gedaan (een informatiefilm met popcorn, een quiz of een dramales waar je aan mee kunt doen) en er zijn leerlingen en leraren die enthousiaste verhalen vertellen. Er zijn ook scholen die een speciale lesmiddag aanbieden zodat aspirant-leerlingen alvast de sfeer kunnen proeven. Bij elke school die we bezoeken krijgen we het gevoel dat het wel wat is voor ons kind. Bij de derde school lijkt het erop dat de keuze valt op deze laatste, alleen de afstand is voor ons een struikelblok. Maar dan komen we binnen op de vierde school en daar blijkt alles top. Het sluit perfect aan op de interesses en behoeften van ons kind. We denken ook dat hij hier goed past en dat de school bij hem past.

Het is een hele opluchting nu we een besluit hebben genomen. Vathorst College, let op: onze zoon komt er aan! Nu alleen nog wachten op een bevestiging van plaatsing door de school!

Vormen in de lucht

Ik kijk graag om me heen naar verschillende vormen en als ik ze zie maak ik daar graag een foto van. Een dagje uit, een vakantie of in de stad zie ik veel dingen waar ik toch even een foto van wil maken. Helaas heb ik nog geen telefoon met fotomogelijkheid, maar ik heb wel een mooi fotocamera. Maar die heb ik niet altijd bij me. En soms is dat best jammer. Toch is het me best gelukt om af en toe wat mooie dingen vast te leggen.

Dit reuzenrad stond in Amersfoort tijdens de Spoordagen 2015. De zon scheen en de lucht was blauw, maar het regende ook op die dag. Een imposant bouwwerk waar ik heel blij van wordt als ik er naar kijk. We zijn er twee keer in geweest!

Bomen hebben soms ook mooie vormen. Deze dennenboom staat in Soestduinen. Ook dit steekt prachtig af tegen de lucht. Het was echt een foto waard.

Iets heel anders: een lantaarnpaal in Madrid, Spanje. IJzer, mooie versierselen. Prachtig vind ik zoiets. Na het maken van deze foto had ik bijna een stijve nek, want het lukte bijna niet om dit mooi in beeld te krijgen.

En dit is ook Spanje, in Segovia. Een prachtig kasteel met rechte, ronde en hoekige vormen. En ook weer prachtig afstekend tegen de lucht. Het waaide best hard die dag, kijk maar naar de Spaanse vlag bovenop het kasteel.

Vogels tellen

Ik zit aan de keukentafel en houd vanaf daar alles in de gaten: links de tuin met onze straat erachter waar alleen bestemmingsverkeer rijdt en rechts de voortuin en de straat. Het boompje in de voortuin is in dit seizoen kaal en daardoor zie ik meer dan in de zomer. En als ik er zo zit en naar buiten kijk zie ik veel dingen gebeuren. Ik zie auto's, fietsers, joggers, voetgangers met boodschappentassen, mensen die hun hond uitlaten, spelende kinderen. Heel veel actie, afgewisseld met rustige momenten waarop er even niemand langs komt.

Dan zie ik een vogeltje in het boompje in onze voortuin. Hij is bovenin het boompje gaan zitten en heeft daar een mooi uitzicht. Z'n kleuren zijn geel, wit en zwart en ik weet dat het een koolmees is. Hij fluit twee tonen en draait steeds met z'n kopje. De hele tijd is hij heel alert. Een auto rijdt voorbij en het vogeltje vliegt weg. Even later zit hij weer in het boompje, maar bij de volgende auto vliegt hij weer weg. Dan zitten ze er ineens met z'n drieën. Ze draaien met hun kopje en fluiten. Ze gaan van tak naar tak en bewegen constant. Volgens mij heb ik ze vorig jaar ook gezien, maar ik weet het niet zeker. Ik kijk mijn ogen uit, de natuur is soms heel dichtbij.

Er zijn meer mensen die vogels in de gaten houden. Zo las ik dat de grijze Junco in Groningen is gezien en gefotografeerd. Sinds 1965 was hij niet meer gespot in ons land. Het lijken wel de vogel-tel-dagen.

Vraag ik me toch ineens af hoe je nou weet welke vogel je al hebt geteld en welke er voor het eerst zit??

Tijd

Tijd
strijkt voorbij,
soms heel langzaam,
maar vaak veel te
snel.


Voordat
je het
weet is het
laat geworden. De tijd
vliegt.


Tijd
voor leven,
tijd voor liefde.
Ik geef je alle
tijd.

Blijmakers

Er zijn zo van die, vooral kleine, dingen waar ik heel blij van kan worden.

Een dag waarop de zon zo vrolijk schijnt, en het maakt niet uit in welk seizoen. Het voelt meteen warmer aan, alles lijkt veel lichter en vrolijker. Ook ik voel me lichter en vrolijker als de zon schijnt. Zonder dat ik het merk komt er een lach op mijn gezicht en neurie ik een liedje. Mijn hart is blij en ik maak meteen plannen om lekker te gaan koken of even in de tuin te werken. Dat wil ik namelijk altijd meteen als de zon schijnt: naar buiten.
Ook van een onverwachte kaart met een lieve handgeschreven boodschap van een dierbare vriendin doet me goed. Een e-mail is meer van deze tijd en is ook snel verstuurd. Maar als je dan een kaart ontvangt die geschreven is door een bekende die je adres moest opzoeken, een postzegel moest zien te vinden en die niet moest vergeten om de kaart te posten, dan voelt dat wel als heel speciaal. Ook een liedje op de radio waar je mooie herinneringen aan hebt kan me blij maken.
Als ik op een dag veel huishoudelijke klusjes met vaart en energie doe en dan ook nog tijd over heb om even te relaxen met een spannend boek dan voel ik me zo voldaan en blij. Of als ik in de pannen sta te roeren en het eten heerlijk ruikt. En als mijn man na de eerste hap meteen 'mm, lekker!' zegt en mijn kinderen niet klagen: 'bah, dat lust ik niet!' of 'alweer!!', maar hun bord zonder morren leeg eten.
Maar ook als ik nadenk wie ik zal meevragen naar die nieuwe film die niet in het genre valt waar mijn man in geïnteresseerd is en op hetzelfde moment een vriendin vraagt of ik met haar naar die film wil en ze ook nog voorzichtig eraan toevoegt: 'of ga je al met iemand anders misschien?' 'Maar nee, ik dacht er ook aan om jou mee te vragen! Ja leuk, wij gaan samen!'
Zo zijn er heel veel blijmakers op te noemen. Mijn zoon die een mop uit de Donald Duck voorleest, een buurman die mijn container na het legen weer bij mijn huis terugzet of een buurvrouw die een pakje voor me aanneemt als ik nèt even weg ben.

Kleine dingen die het leven lichter en zonniger maken!

Elke dag een column

Regelmatig zijn er dingen waarvan ik denk: daar zou ik een column over kunnen schrijven! Kleine korte ideetjes die bij me opkomen voor een column kan ik beter onthouden. Een artikel dat ik heb gelezen in de krant of een uitzending op televisie. Een mooie zonsondergang of een leuk reisje. Allerlei belevenissen van mijn kinderen. Het plezier dat ik beleef aan een hobby kan ook een leuk verhaal opleveren. Allemaal zijn het leuke onderwerpen voor een column. Als ik goed om me heen kijk dan is er zoveel om over te schrijven. Losse woorden of zinnetjes schrijf ik snel op om ze niet te vergeten en dan onthoud ik ze zelfs ook.

In mijn hoofd ben ik regelmatig aan het 'schrijven'. Sta ik in de keuken een beetje te kokkerellen dan droom ik weg. In mijn hoofd schrijf ik dan soms een heel boek. Op dat moment kan ik niet weglopen bij de pannen om het op te schrijven, want dan brandt het eten aan. Dus blijf ik in de keuken totdat het eten klaar is. Als de maaltijd voorbij is, en dat duurt regelmatig toch zeker een uur, dan ben ik allang weer vergeten wat ik eigenlijk allemaal bedacht had aan mooie zinnen en spannende gebeurtenissen. Een heel boek schrijven lukt dus nog niet echt...

Maar soms is het verzinnen van een onderwerp wel eens een probleem. Zoals kort geleden. Buiten is het koud, ik heb het koud en ik heb een raar gevoel in mijn maag. Mijn hoofd is niet helder en ik heb het gevoel dat ik de griep krijg. Ik heb alleen zin om een boek te lezen en thuis rond te hangen. Dan is er even helemaal niets om over te schrijven. Na twee dagen voel ik me iets beter, gelukkig. Ik heb zelfs zin om een appeltaart te bakken, dat ruikt en smaakt zo lekker.
En dan komt de zin om te schrijven en de ideeën waarover vanzelf weer terug. Want het is zo leuk om een appeltaart te bakken die dan met heel veel smaak wordt opgegeten door mijn man en kinderen. En zelf neem ik natuurlijk ook een stuk.
En kijk, daar kan ik wel een hele column over schrijven!

Bekend terrein

Kilometerslange snelweg strekt zicht voor ons uit. We rijden in een rustige cadans. Weilanden strekken zich naast ons uit. De huizen en bedrijven die we passeren zijn nog bekend. Het valt mijn dochter ook op. "Hier zijn we wel vaker geweest," zegt ze. En dat klopt, deze weg rijden we wel vaker. Verderop heb je een industrieterrein waar zich alweer een nieuw bedrijf heeft gevestigd. Mooi pand, met veel glas. Een viaduct en ik lees de naam die erop staat. Een trein in de verte, die heel hard gaat. Dan een geluidsscherm, de huizen die erachter liggen zijn niet te zien. Een bouwbedrijf met heel veel voorraad aan dakpannen en stapels hout. Raken ze dat allemaal wel kwijt, denk ik.
Dan geeft mijn dochter aan dat ze moet plassen en ook nog eens heel nodig. Zomaar opeens. En al kennen we de route heel goed, we kunnen toch niet opnoemen waar zich een benzinestation bevindt. We manen dochter om het nog even op te houden totdat we een benzinestation zien. Na elk vast punt dat bekend oogt en na elke bocht verwachten we een benzinestation, maar steeds verschijnt er geen. Dan zien we eindelijk aan de rechterkant van de weg een bordje met allerlei symbolen erop: eten, drinken, benzine. Gelukkig, nog maar anderhalve kilometer. Als we er zijn snellen we naar binnen en zijn precies op tijd bij de wc.

We vervolgen daarna snel onze weg. De omgeving wordt wat minder bekend, omdat we hier minder vaak komen. Het landschap verandert. Het land is hier niet meer vlak, maar heuvelachtig. Een wijds uitzicht als je boven op de heuvel bent. Als we van de snelweg af zijn bochtige wegen en kleine dorpen. Het is het zuiden van Nederland, Limburg, en ons derde jaar in een bungalowpark in Schin op Geul. We komen hier graag. Het is zo anders dan thuis, heerlijk vakantie-achtig. Valkenburg met z'n grotten en z'n stoeltjeslift om de berg op te gaan. Het drielandenpunt waar je ook meteen op het hoogste punt van Nederland bent. Ook voor het derde jaar blijft het prachtig.

Als we een wandeling in het dorp vlakbij het bungalowpark maken, zien we een heel mooi huis. Die te koop staat. Wat een mooi huis, vinden we allemaal. We googelen later om te zien wat dat gaat kosten. Als het aan de kinderen ligt dan verhuizen we morgen!

Een wending

Soms kan je leven ineens een drastische wending nemen. Plots en heel snel. Dat kan dramatisch zijn. Bijvoorbeeld als er een stukje vuurwerk net jouw kant opkomt en je raakt in je oog of als je bij het aansteken van vuurwerk net een seconde niet goed oplet omdat iemand dan net iets tegen je zegt. En dan kan je leven in één klap anders zijn. Eén seconde maakt soms een heel verschil. Het gaat zo snel en voor je het weet is alles anders. Je wilt dan heel graag de tijd even terugdraaien, want als je een vuurwerkbril had gedragen ter bescherming of als je geen antwoord had gegeven en niet even achterom had gekeken bij het aansteken, was alles anders geweest.

Bij mij is ook iets veranderd, maar dan ten goede. Met één e-mail in mijn postvak veranderde ineens mij hele toekomstperspectief. De vraag van de e-mail luidde: "nog op zoek naar een baan?" Na mijn antwoord ("ja, natuurlijk") en één gesprek (precies op de dag dat ik officieel twee jaar werkloos was) had ik een nieuwe baan. Ik had er ruim anderhalf jaar geleden twee sollicitatiegesprekken gehad, maar toen werd ik net niet aangenomen. Ik kwam als tweede uit de bus. Nu blijkt de aangenomen kandidaat te verhuizen en te stoppen met deze baan. Daardoor werd er aan de toenmalige nummer twee gedacht. Ook LinkedIn speelde hierin een rol, omdat de werkgever mij weleens voorbij zag komen in de lijst van mogelijke bekenden en dan in de kopregel het woord 'beschikbaar' zag staan. Zo kun je bij allerlei mensen in beeld blijven zonder dat je er veel voor hoeft te doen en gelinkt hoef je dan ook niet te zijn. En dan kan het ineens heel snel gaan. Voordat ik het wist zag mijn toekomstbeeld er ineens heel anders uit, dacht ik weer na over kinderopvang en kreeg ik weer zin om aan de slag te gaan. Hoewel het een bescheiden baantje is (10 - 15 uur per week) mag ik weer leuk werk gaan doen (juridisch secretaresse) en mijn ervaring gebruiken om weer mee te doen in de werkende wereld.

Een goed begin van 2015. Ik heb er zin in!

Binnen genieten

De
wind huilt.
Ik heb kippenvel,
drie dagen al. Griepje
misschien?


Zelfgemaakte
latte macchiato,
scheutje karamelsmaak erbij.
Dat drinkt zo heerlijk
thuis.


Slurpend
genieten van
een latte macchiato.
Muziekje en kachel aan:
genieten!


Vroege
donkere avonden
vragen om kaarsjes.
Gezelligheid aan de keukentafel
thuis.


Lekker
verstopt in
mijn leunstoel, een
dik boek om te
lezen.