Een kabbelend beekje

Toen ik nog een vaste baan had was de weekindeling duidelijk: ik werkte op drie dagen en was twee dagen per week vrij. De kinderen bleven over op school en gingen na schooltijd naar de bso of mijn man ving ze op. Duidelijk en gestructureerd. Volgens een vast schema. Een rustig kabbelend beekje met alleen in de avonden of weekenden afspraken.

Nu werk ik (even) niet meer en is het ook wel een kabbelend beekje vol vaste afspraken en dagindelingen. Tussen de middag thuis eten met de kinderen, behalve op vrijdag als ik cursus heb. Regelmatig werk ik op zaterdag bij Kunsthal KAdE, maar dan is mijn man thuis. Dit lijkt ook een zekere regelmaat te hebben, maar af en toe is het dat toch niet. Als ik door de week een keer naar een bijeenkomst van De Broekriem ga dan moeten de kinderen voor een keertje overblijven op school. Vooral mijn jongste klaagt dan steen en been, dat ze niet naar de overblijf wil, dat ze daar zo snel moet eten en dat het saai is. Ze wil dan het liefst dat het deze week net zo gaat als vorige week. Dan voel ik me als moeder toch weer een tikkeltje schuldig, maar aan de andere kant wil ik toch wel graag andere baanzoekenden ontmoeten en een leuke workshop volgen.

Twee weken kwam er nog een tweede afspraak bij: ik had een sollicitatiegesprek op woensdagmiddag. Mijn dochter was deze keer wel blij met het overblijven, want ze mocht bij haar buurmeisje eten en spelen. Voor mij was deze afspraak echter wel heel stressvol. Een aantal dagen ervoor was ik al heel erg zenuwachtig, want de afspraak was niet naast de deur en ik moest er een stuk voor rijden. Ik kende een deel van de route al en had ook nog ter voorbereiding op maps van google gekeken. Al met al was ik toch voor het autorijden nog zenuwachtiger dan voor het gesprek zelf. Dit soort onverwachte dingen roepen bij mij veel stress en spanning op. Maar ook het zoeken naar vacatures kost veel energie. Steeds weer een kloppend hart, zoeken en lezen, bedenken wat je wilt en wat je kunt, kloppen de uren en wat is mijn motivatie voor dat bedrijf. Dan verlang ik heel erg naar een vast patroon, een rustig kabbelend beekje. Het is soms hard werken als je baanzoekend bent, een hele klus om alles te organiseren en ook nog eens om te gaan met stress. Je bent je eigen baas, dat is best lekker, maar je bent ook zonder iemand die zegt dat je goed bezig bent. Wie onderschrijft deze vaardigheden bij alle baanzoekenden op LinkedIn?

Luxe goederen

In een glossy magazine lees ik bij een foto van een nieuwe fotocamera de wervende tekst. Ik houd van fotograferen en van camera's, vandaar. Ik lees: 'de nieuwe camera is voor de op luxe lifestyle ingestelde consument'. Tja, dát ben ik niet. Ik houd van mooie spullen en ook wel van bijzondere details en niet van 12 in een dozijn, niet van doorsnee. Maar 'een op luxe lifestyle ingestelde consument' ben ik niet. Ik ben daar veel te zuinig voor. Als ik iets nieuws aanschaf dan denk ik daar eerst een hele tijd over na. En dan nog moet ik me in de winkel eerst een soort van overtuigen dat ik het ook echt wil hebben. Soms ga ik toch eerst nog naar huis om er nog even over na te denken. Meestal doe ik geen impulsieve aankopen. Nou ja, kort geleden hebben mijn man en ik in één middag tijd een nieuw koffieapparaat gekocht zonder er eerst een nachtje over te slapen. En dat kwam omdat 'ie gigantisch in de aanbieding was en (zoals wij ons zelf al verdedigden) wij ons anders nooit te buiten gaan...

Enkele dagen terug heb ik eindelijk een aankoop gedaan van iets wat ik al heel lang wilde hebben. Steeds stelde ik het weer uit, soms vergat ik gewoon dat het op mijn wensenlijstje stond, maar altijd in de winter kwam het weer in mijn gedachten. Ik ben namelijk een ontzettende koukleum. En als het maar een beetje vriest lig ik onder een dubbel dekbed en een sprei, soms met sokken aan en als het echt heel koud is een kruik bij mijn voeten. En toch heb ik dan soms nog kippenvel en koude rillingen! Vaak nam ik mij in de winter voor om nu dan toch eindelijk een elektrische onderdeken te gaan kopen, maar ik deed het nooit. Maar dat heb ik nu eindelijk wel gedaan! De onderdeken leg je op het matras met het dekbed er bovenop, de stekker gaat in het stopcontact en dan wordt de onderdeken behaaglijk warm. Op de schakelaar zitten drie standen, dus kan ik kiezen hoe warm ik 'm zet. Nu stap ik al een aantal avonden in een heerlijk behaaglijk bed. Nergens meer een stukje kou, geen rillingen meer of koude voeten. Mijn bed is opgewarmd en ik val snel in slaap. Ben ik met deze aankoop niet een beetje een op luxe ingestelde consument, want ik had natuurlijk ook best die sokken of kruik kunnen blijven gebruiken en het geld dat ik niet uitgaf aan een goed doel kunnen schenken. En de Hollandse winters zijn niet meer zo koud als vroeger... Maar toch, al ben ik niet een verwend nest dat alleen maar met luxe spullen wordt omringd, een beetje luxe voor een betaalbare prijs wenst iedereen zich soms wel. Ik voel me er beter door, slaap beter, krijg meer energie en kan daarna overdag ook meer liefde geven. En dat is voor mij en mijn omgeving wel zo prettig!

Folders

Ik kan er geen week zonder, ik ben blij als ik ze krijg en het er weer lekker veel blijken te zijn. Vandaag kreeg ik tegelijkertijd 2 pakketten en dan ben ik zo blij! Mijn hart bonst als ik het plastic open scheur en ze in een mooie stapel op mijn keukentafel neerleg. Folders! Heerlijk. Even wegdromen bij de mooie foto's in glanzende boekjes, sommige zijn van krantenpapier maar daarin staan wel ontzettend leuke spullen. Ik droom even weg boven alle artikelen die er te koop zijn. In gedachten pas ik een feestjurkje (met korte mouw, maar op een feest is het toch warm) met mooie panties, schoenen met hoge hakken en mooie sieraden. Ik zie mezelf al naar een feest gaan in die nieuwe outfit. Of ik pas een zacht huispak en warme pantoffels en ga met een dik boek en twee tijdschriften (2e titel 50% korting las ik, vandaar) en een glaasje rode port op mijn nieuwe bank zitten. Ik kan zo heerlijk dagdromen zonder dat het ook maar iets kost! Zoiets als gratis shoppen. Mijn hart bonst van opwinding (zal er iets leuks in staan dat ik heel graag wil hebben, waar ik niet meer zonder kan en wat nu met gigantische kortingen wordt verkocht)... Maar uiteindelijk zijn het toch alleen maar de noodzakelijke dingen die ik noteer op mijn boodschappenlijstje.

Voor mij hoeft er dus geen sticker op de brievenbus, want ik wil die folders heel graag op mijn deurmat horen ploffen. Het is natuurlijk een hele business die folders, reclame met als doel de omzet te vergroten. Bij mij zal dat niet gauw lukken, want ik ben meer een consument die kijkt en niet koopt. Ik vind het ook vooral leuk om een kijkje in een andere wereld te nemen. Net zoals ik graag naar een modellenwedstrijd op tv kijk en vooral wil zien hoe een meisje wordt opgemaakt en gefotografeerd. Ik houd van mooie foto's die een beetje kunstzinnig zijn en die een mooie belichting hebben.

In de maand december valt er heel veel te genieten. Het is geweldig, want allerlei bling-blingfolders en boekwerkjes met de heerlijkste recepten en mooi gedekte tafels vallen op de deurmat. En dan kan ik meteen een tweede hobby uitoefenen: mooie plaatjes uitknippen. Ik doe de mooie waardevolle knipsels in een map en soms maak ik er een collage van. Op klein formaat zoals een ansichtkaart of op een A4 vel papier. Met wat plaatjes en teksten krijg je een heel nieuw eigen verhaal.

Nu blader ik de folders door en ga ik me bezighouden met het menu voor de kerstdagen. Ik kijk uren in de folders die er als glossy tijdschriften uit zien en ruik en proef de heerlijkste gerechten. Het enige probleem is dat ik voor de kinderen al die moeite niet hoef te doen. Zij houden van gewoon, zoals we anders ook altijd eten. Dus blijf ik maar dromen van een lekker kerstdiner. Volgend jaar beter!

Examen

Een paar weken achter elkaar heb ik veel tijd besteed aan het leren voor het examen medisch secretaresse. Wat had ik het er druk mee! Ik gunde me weinig tijd om met iets anders bezig te zijn. Vooral de laatste week zat ik constant achter de boeken. In mijn hoofd had ik weinig ruimte vrij om met iets anders bezig te zijn. Er bonkte maar een gedachte: ik moet leren, ik moet leren. De ene dag ging het geweldig en de volgende dag wist ik niets meer. Ik werd er af en toe wanhopig van en dacht soms echt dat ik het niet zou halen. De eeuwige twijfel kwam weer eens om de hoek kijken. Maar toch ging ik stug door, want dat heb ik ook in me, vasthoudendheid.

Op vrijdag was het in de ochtend zover. Het was tijd om het examen te maken. En of je het dan wilt of niet, je moet gaan zitten en de vragen maken. Geen gedraal meer, het was tijd en het was ook goed zo. Ik had er veel tijd in gestoken en was er ook wel een beetje klaar mee. Ik maakte de opgaven en had na afloop geen slecht gevoel. Die hele middag en avond checkte ik om het half uur mijn mail op de I-pad. Ik zat er zogezegd bovenop. Ik kon het niet laten om steeds te kijken of ik een mail had over het gemaakte examen. En opeens ergens in de loop van de avond was de mail er! En ik ben geslaagd met een 8,7!! "Wow, wat hoog," zei mijn man meteen heel enthousiast. Ik had inderdaad een goed cijfer gehaald en was geslaagd. Maar er bleven maar dingen door mijn hoofd spoken. Want die ene vraag had ik goed kunnen hebben, de leraar had het er nog over gehad in de les. Had ik die vraag maar wat beter gelezen, dan had ik daar meer punten gehaald. En als ik die meerkeuzevraag wél goed had beantwoord, dan ... Die nacht kon er niet van slapen, het bleef maar malen.

Nu is er weer tijd om leuke dingen te gaan doen en heb ik weer tijd om het huishouden te doen. Dat is ook wel nodig, want het is erg stoffig geworden in huis. Met mijn gezin ben ik uit eten geweest in een leuk restaurant om te vieren dat ik het gehaald heb. Maar ik ben er met mijn hoofd nog niet helemaal bij, ik kan nog niet goed op gang komen. Ik heb dingen uitgesteld en had al bedacht wat ik zou gaan doen als ik het examen achter de rug had, maar nu ik dan ineens de tijd weer heb komt er niets van terecht. Ik moet nog even landen. Binnenkort ben ik weer terug op aarde en ga ik er weer helemaal tegenaan. Wacht maar af!

Opgesloten

Deze week sluit ik mezelf op in mijn huis en ben ik onbereikbaar. Ik stort me op de leerstof die ik in mijn hoofd moet gaan stampen. En het is zoveel! De ene dag gaat het geweldig en weet ik bijna alles. De volgende dag doe ik alles fout en lijkt het wel of ik alles weer kwijt ben. Hoe krijg ik het er allemaal in? Ik ben bezig met een opleiding medisch secretaresse en dit blok is anatomie en medische terminologie. Ik voel me weer als een middelbare scholier die het vak biologie krijgt. Sommige dingen herken ik nog wel uit die tijd,  maar niet alles is blijven hangen. Heel veel dingen lijken toch onbekend en ik moet er heel veel tijd in steken om het in mijn hoofd te krijgen.

Ik merk echt dat het niet meer zo snel gaat dan vroeger. Ik krijg sommige rijtjes of woorden er maar niet in, hoe ik ook mijn best doe. Soms worden mijn gedachten ook afgeleid door allerlei bijzaken: een was draaien, een boodschappenlijstje maken, even mijn mail checken op de I-pad, nog een kopje koffie inschenken. Tussendoor komen de kinderen thuis om te lunchen. Voor ik het weet is mijn tijd om te leren voorbij gevlogen.

Ik heb nu wel wat meer overzicht dan vroeger, meer levenservaring en wat meer inzicht. Ik heb al vaker moeten leren en heb al meer ervaring met het maken van een toets of examen. Als ik naar mijn zoon kijk dan is hij door de Cito-toetsen ook al wat gewend, maar toch vindt hij het stampen en reproduceren een makkie. Bij hem lijkt het wel of hij een fotografisch geheugen heeft: hij leest een tekst of opdracht een of twee keer door en dan weet hij het. Topografie hoeft hij ook maar even door te nemen en dan weet hij het! Hij heeft wat meer moeite met meerkeuzevragen of indirecte vragen. Hij moet nog leren wat er met een vraag bedoeld wordt, welke kant ze op willen.

Als ik op zondagmiddag, de laatste zondag voordat ik mijn examen heb, verstek laat gaan bij een gezinsuitje vraagt mijn zoon zichhardop af: "Mama, hoe lang ben jij hier eigenlijk al mee aan het leren?" Tja, het is wel duidelijk, het kost moeders gewoon wat langer, zoon!!

Vol verwachting

Het is alweer half november en dat betekent dat de sinterklaastijd weer volop bezig is. Elke avond kijken mijn kinderen naar het sinterklaasjournaal. Ook al gelooft de oudste niet meer in Sinterklaas, toch kijkt hij ook mee. De jongste gelooft nog wel en zij vindt de gebeurtenissen heel spannend en ook wel een beetje eng. Vaak kijk ik als moeder met een scheef oog ook een beetje mee. Ik vind de verhaallijnen erg leuk, de typetjes grappig en de verstopte grapjes die alleen volwassenen opvallen, erg geinig.

Dit jaar ga ik er echt voor zitten om te kijken, want Sinterklaas is aangekomen in Groningen, mijn oude stad! Ik vind het erg leuk om wat glimpen op te vangen van de stad waar ik lang gewoond heb. Stiekem ben ik best wel een beetje trots op de stad die zo mooi is. Erg leuk dat heel Nederland dat nu gaat zien!

Het eerste schoencadeautje van de oudste valt meteen goed in de smaak. Het is een kwartetspel met voorwerpen die met Sint en Piet te maken hebben. Mijn kinderen hebben het in twee dagen tijd al drie keer gespeeld. De jongste, die nu leert lezen, is er erg goed in. Als zij wint is de oudste uit zijn humeur, als de oudste wint is de jongste verdrietig. De oudste wordt dan boos omdat "zij niet tegen haar verlies kan" en daardoor eindigde het derde spelletje in een ruzie... En het is nog lang geen pakjesavond...

Nu moet Sint nog meer cadeautjes gaan bedenken, ook voor pakjesavond. Het is net of dat elk jaar een beetje moeilijker wordt, want ze hebben al zoveel speelgoed. Ze krijgen namelijk met zeer grote regelmaat een speeltje of stripboek van een lieve oom. Het is niet altijd nieuw of duur, het komt vaak van de Winkel van Sinkel. Daardoor hebben ze wel een groot assortiment speelgoed. Maar de Sint kennende is hij creatief genoeg om wel iets te kunnen verzinnen.

Het leuke van het sinterklaasfeest is toch om de magie, de spanning vooraf en dat je iets verwacht maar niet weet wat het zal zijn. Je weet dat je af en toe wat in je schoen krijgt en dat je op pakjesavond ook wel iets zult krijgen, maar wat dat zal zijn weet je niet. en door de magie en  het verhaal, de geheimzinnigheid er omheen, is het spannender dan zelfs je eigen verjaardag. De Sinterklaasliedjes vergeet je nooit meer, ze zitten voor altijd ergens in je geheugen verstopt. De sfeer vergeet je ook nooit meer. En, als je ouder wordt, is het ook heel  leuk om iets voor een ander te kopen en er een surprise van maken. De voorpret van het maken van zo'n surprise is minstens zo leuk dan het uitpakken. De magie van het hele gebeuren verschuift naar het geven aan een ander en toch blijft het leuk. En daar staat de kleur van zwarte Piet helemaal buiten!

Je ogen twinkelen ondeugend

Mijn man heeft soms dat zijn ogen een beetje ondeugend twinkelen. En dan samen met een klein scheef lachje. Ik denk dan: 'O jee, wat heeft hij nu weer bedacht..' Meestal oppert hij het dan hardop en kunnen we eerst overleggen. Eigenlijk is het dan vaak een kwestie van: ik rem hem af. Ik heb namelijk meestal allerlei bezwaren waarom iets niet handig is. Dit weekend een vermoeiend familiebezoek en dito lange autorit? Is dat wel handig, want maandag heeft zoonlief zijn boekenbeurt... Naar een gigantisch groot pretpark vol uitdagingen waar we nog niet zijn geweest? Laten we het eerst nog maar rustig houden, het kan altijd nog als ze wat ouder zijn...

Soms voel ik me daardoor wel een soort spelbreker die altijd veel bezwaren heeft. Ik wil alles meer in de hand houden, wil het veilig houden. Het liefst heb ik ook rustige weekenden thuis of wil ik uitstapjes dichtbij huis. Ik geniet als ik omringd ben met mijn eigen spulletjes en een beetje kan rondscharrelen. Het liefst met een lekker zonnetje buiten zodat ik als een spinnende kat me kan oprollen en heerlijk loom kan genieten. Maar toegegeven, het verveelt me ook wel weer snel, dat rustig thuis blijven. Ik houd het wel even vol, maar al snel komen er allerlei ideeën in mijn hoofd op. Dingen die ik wil doen, die we als gezin kunnen doen. Uitstapjes die we kunnen maken of zo. Dan wil ik toch weer weg. En dan ben ik degene die met een ondeugende twinkeling in de ogen met een plan kom aanzetten. En dan kan mijn man met allerlei argumenten komen. Of in het ergste geval, als we er helemáál niet uitkomen, zwijgen we er allebei over en voeren we het niet uit. Dat hebben we na jaren samenzijn wel geleerd: het is in een relatie geven en nemen, en soms dingen gewoon even laten rusten.

Je begrijpt elkaar met minder woorden heel goed. Toen we elkaar nog niet zo lang kenden en mijn man vroeg of ik iets al had gedaan, wilde ik hem heel snel antwoorden. Ik zei heel snel: "Is al!" Eigenlijk bedoelde ik te zeggen iets in de trant van: Dat heb ik al gedaan, hoor schat, dus jij hoeft het niet meer te doen.
We gebruiken dat 'Is al!' nog regelmatig. En daarna lachen we altijd samen, beiden met een ondeugende twinkeling in onze ogen. Soms hebben we dat allebei op hetzelfde moment!!

De kleine dingen

In een dagboek schrijven vind ik altijd moeilijk om vol te houden. Als kind kon ik het al niet en nu nog steeds niet. Al snel wordt het dagboek bij mijn ingekort tot lijstjes met korte zinnen of woorden wat ik die dag heb gedaan. Het wordt een soort opsomming, vaak van dingen waar ik blij mee ben. Elke dag heeft namelijk wel een gouden randje. Dat is een oude tegeltjeswijsheid, maar het is elke dag weer waar. Elke dag is er zeker wel één heel klein lichtpuntje te noemen. Ik doe dat 's avonds net voor het slapengaan in bed, even terugdenken aan de dag die net is afgelopen. Even stilstaan en dankbaar zijn, even danken en bidden.
Vaak lig ik dan toch 's nachts weer wakker en maak ik me alweer druk over een afspraak die ik de volgende dag heb of kleine zorgen over bijvoorbeeld de kinderen of het leven in het algemeen.

Als ik zo terugkijk op mijn lijstjes dan zie ik daaraan dat ik lekker bezig ben met dingen die ik leuk vind. Dingen dichtbij  huis, in mijn eigen omgeving. Een zonnestraal, een leuk liedje op de radio, een leuke folder, mijn auto, een knuffel van mijn kind, een zoen van mijn lief. Normale rustige gewone dingen. Kleine alledaagse dingen waar je een beetje vrolijker van wordt. Je moet er wel oog voor hebben, want ze zijn soms maar klein.

Minder leuke dingen staan niet op mijn lijstje. Toch wil ik bijvoorbeeld wel leren hoe ik bepaalde opmerkingen van anderen niet teveel binnen laat komen. Want sommige opmerkingen van mensen om me heen kunnen aanvoelen als giftige pijlen. Pas veel later weet ik wat ik als reactie had moeten zeggen.

Heel soms ben ik wel gevat en knal ik er spontaan iets uit. Dan sta ik soms van mezelf te kijken. Dat ik dat zeg! Ik kan dat alleen maar als ik bij mensen ben die ik vertrouw, in een veilige omgeving. Mijn lichaam voelt zich dan waarschijnlijk ook heel veilig en onbewust laat ik dan de rem los en schiet er iets los.
Ik zou dat wel vaker willen hebben, iets spontaner in het leven staan. Maar vaak ga ik licht stotteren of struikel ik over mijn woorden. Ik doe dan misschien te krampachtig mijn best en dan komt het er niet goed uit. Loslaten is het advies. Net zo doen als een man: je de dingen niet zo aantrekken, maar het van je af laten glijden, je er niet over opwinden. Ik moet meer de complimenten verzamelen en bewaren en koesteren, maar de nare dingen weggooien, er niets mee doen.

Dus neem ik me steeds opnieuw weer voor om nare dingen af te laten glijden en de leuke dingen te koesteren. Er van blijven nagenieten. Toch maar door blijven gaan met de dankbaarheidslijstjes dus, want elke dag is er wel iets om dankbaar voor te zijn. Zoals die tegeltjeswijsheid, die zin van vroeger: Elke dag heeft wel een gouden randje. Geluksmomentjes, hoe klein ook, zijn er elke dag weer. Je moet er alleen wel oog voor hebben!!

Oktober

Jarig
zijn is
best leuk, maar
zonder bezoek een beetje
eenzaam


Koffie
zonder taart
en geen bezoek.
Ik houd het nog
tegoed!


Jarig
in oktober:
een verkeerd seizoen.
Zomercadeaus krijg ik helaas
nooit!

Harde
stormachtige wind.
Met windkracht negen
Gaat fietsen niet zo
gemakkelijk.


Vroeger
pas strooigoed
in de winkels
na mijn verjaardag. Tegenwoordig
vroeger.

Herfstzaken

Het najaar is gekomen, dat zie je aan de bladeren en grassen

Binnen
kachel aan,
buiten wind, regen,
vallende bladeren. Dat heet
herfst.

Eén appel overleefde de plukwoede van de kinderen in het voorjaar, maar dat zagen wij pas in het najaar. Een mooie verrassing!

Kleuren
groen, geel, rood
en bruin horen bij
de herfst, elk jaar
weer.

Zomerse kleuren houden het nog even vol in het najaar

Vegen
helpt niet
als de herfstbladeren
vallen en je tuin
binnenwaaien.

Sommige bladeren zijn wondermooi

Regen,
het regent
in mijn hart.
Waarom voel ik mij
bedroefd?

Orchidee in beeld

Ik schreef er al eerder over, maar mijn orchidee blijft haar best doen!! Ze staat op de keukentafel in een hoge glazen vaas en ze kan vanachter het gordijn naar buiten gluren. Een keer per week een beetje water en dat is alles. Kijk maar mee naar de foto's die ik ervan heb gemaakt.

 Deze foto heb ik begin augustus gemaakt. Het is het begin: al 3 bloemen, maar nog vijf knoppen die open kunnen gaan!

En eind augustus bloeien alle acht bloemen!! Een plaatje nietwaar?

En het is nu begin oktober en ze zien er nog net zo mooi uit! Het is een wonder van de natuur dat er uit zo'n dunne steel zoveel bloemen kunnen groeien. Ik blijf me verwonderen en naar de bloemen kijken.


Mijn advies: wil je lang van bloemen genieten koop dan een orchidee. Dan heb je maandenlang plezier en het kost niet veel. Beter dan een bos bloemen dat maar hooguit een week staat en dan ook nog stinkend water achterlaat. Bij mij staan ze vaak nog korter, omdat ik ze vaak water vergeet te geven.
Nee, koop een orchidee. Ideaal in crisistijd. (Nee, ik heb geen aandelen in orchideeën...).

Breien

Het is een bewerkelijk proces, een trui breien, maar ook een heel leuk proces. De wol heb ik in huis, de wol dat lekker zacht aanvoelt. Tien even grote bollen met hetzelfde etiket en allemaal dezelfde kleur lila. Allemaal nog keurig, gloednieuw zoals ze uit de winkel kwamen. Vol verwachting zoek ik een breipatroon uit en ik zie al voor me hoe mijn eigen gebreide trui eruit gaat zien. Ik probeer een proeflapje uit en daarna kan ik beginnen met een trui voor mezelf. In het begin lijkt het niet op te schieten, maar toch ga ik door. Naald na naald en steek voor steek, in een ritme dat sneller lijkt te worden als ik de slag weer te pakken heb. In het begin heb ik wat zere schouders en polsen omdat ik lang niet meer gebreid heb, maar na een aantal dagen ben ik weer gewend en doen ze niet meer zeer.

Mijn vader zei het vroeger al: “Doe twee dingen tegelijk, dus praten en breien”. Best moeilijk als je volgens een telpatroon wilt breien en heel erg op de steken moet letten. Maar nu ik heb ontdekt dat ik toch best twee dingen tegelijk kan en dat is: breien en dagdromen! Heerlijk alleen met de steken bezig zijn en ondertussen mijn gedachten laten dwalen. En soms bedenk ik dan de mooiste dingen. Vroeger bestond er nog geen woord voor dat ‘twee dingen tegelijk doen’ waar mijn vader het over had. Tegenwoordig heet het ‘multi tasken’. En ik heb me toch veel bezig gehouden met multi tasken, met breien en dagdromen tegelijk! Je mag ook ongelimiteerd dromen en allerlei ideeën door je hoofd heen laten gaan tijdens het breien, want je bent bezig, er vormt zich iets wat je ook nog wat oplevert. Het is resultaatgericht en toch is het ontspanning.

Mijn moeder moest vroeger thuis sokken breien, net als haar zussen. Liever las ze een boek. Toen vond zij het multi tasken al uit: op haar benen onder de keukentafel lag haar boek en tijdens het lezen breide ze de sokken. Dat is mij nooit gelukt: breien en lezen…

Vroeger was het noodzaak om kledingstukken te breien, daarna was het een tijd ‘not done’en tegenwoordig is het weer hip aan het worden. Zoek op het internet maar eens naar breien of haken en je ziet dat het weer helemaal in de mode is. Alleen heeft het nu een Engelse naam gekregen, want anders is het niet hip: DIY, do it yourself. Kijk, dat klinkt al een stuk aantrekkelijker. Toch blijft het in de ogen van kinderen gewoon breien. Een meisje uit de klas van mijn zoon kwam bij ons thuis afspreken om te spelen en zij zag mij breien. Zegt ze tegen mij: “Mijn OMA kan ook breien en zij heeft het mij geleerd.” Niets DIY, het blijft ouderwets breien.

Ik ga ermee door en maak achterpand, mouwen en voorpand. Eerst zijn het losse lappen die aan elkaar genaaid een trui moeten vormen. Een wonderlijk verschijnsel. Het opengewerkte stekenpatroon wordt erg mooi, heel gelijkmatig. Het ziet er moeilijk uit, maar dat valt best mee. Het is wel een kwestie van goed tellen en blijven opletten. Ik gloei van trots: dit is mijn project en dat heb ik maar mooi even zelf gemaakt! Ik naai de onderdelen aan elkaar en dan is ‘ie af. Negen maanden heb ik er regelmatig aan gewerkt. Een mooie termijn, 9 maanden. In zo’n tijd kan iets van niets uitgroeien tot iets heel moois, net als een nieuw leven.

Nu mijn trui af is staat mijn dochter naast mij met de vraag: “Mama, ga je nu iets voor mij breien?” En ach, ik heb de smaak van DIY te pakken en heb al dunne rode wol gekocht. Dus zeg ik enthousiast: “Ja, natuurlijk!!”

Facebook

Toen ze hem voor het eerst ontmoette keek hij haar met donkere doordringende ogen aan. Ze praatte even met hem, maar ze durfde hem niet zo goed aan te kijken. Hij had iets mysterieus, iets geheimzinnigs en ongrijpbaars. Zijn ogen waren onpeilbare diepten. Ze hielp hem bij de kassa van de supermarkt. Ze had hem nog nooit eerder hier gezien, terwijl ze dit werk al meer dan een jaar deed. Toen ze hem het kassabonnetje gaf samen met de spaarzegeltjes raakten hun handen elkaar even. Ze voelde een warme tinteling door zich heen trekken. Het was druk in de winkel, dus ze moest snel verder. Tijd voor een praatje was er niet.
's Avonds thuis, in haar slaapkamer, dacht ze nog even aan hem. Jammer dat ze hem niet gesproken had. En ze had ook zijn naam of zo niet.

Drie weken later was ze pas weer terug in de winkel om te werken. Ze had het heel druk met examens gehad, maar nu werkte ze weer en ging ze vanavond eindelijk weer uit met een vriendin. Eerst een film en daarna nog wat drinken in de stad. Er was pas geleden een nieuw café geopend en daar zouden ze naar toe gaan.

Die avond ging de tijd razendsnel. De film was spannend en had ook grappige momenten en een goed, verrassend plot. Veel te snel was de film afgelopen. Ze liep met haar vriendin naar het café, druk pratend over de film. In het café was het druk en ze moesten zich een weg banen naar de bar om iets te bestellen. Ze ving de blik van een jongen: donkere doordringende ogen die haar aankeken. In twee passen stond hij naast haar en zei: "Hé, wat leuk dat ik je weer zie. Gezellig!" Er schoten allerlei dingen door haar hoofd. 'Kende ze hem? Waar kende ze hem van? Wanneer had ze hem ontmoet? Hoe heette hij?" Meteen daarna zei hij: "Ik zag je pas in de supermarkt en je hebt me super geholpen!" En toen wist ze het weer: hij was langs haar kassa gekomen. Toen vertelde hij haar dat hij al eerder in dit café was geweest en vroeg wat ze wilde drinken. Het werd een leuke avond. De vriendinnen dronken nog wat, kletsten wat met bekenden en voor ze het wisten was het tijd om naar huis te gaan. Vlakbij de garderobe zag ze hem weer staan. Voordat ze het wist stonden ze weer naast elkaar. Bijna op hetzelfde moment begonnen ze allebei te praten en stopten ze allebei. "Zeg jij het maar eerst," zei hij lachend. "Zit je op Facebook?" vroeg ze ademloos. "Ja,", zei hij en noemde zijn naam. Zij noemde ook haar naam. En toen moest ze weg. "Wie was dat?" vroeg haar vriendin en ze vertelde wat ze van hem wist. Toen ze thuiskwam was het laat en was ze te moe om nog op Facebook in te loggen. 'Dat doe ik morgenochtend wel,' dacht ze nog slaperig.

De volgende ochtend sliep ze lang uit, doodmoe voelde ze zich na gisteravond. Nadat ze wakker werd dacht ze meteen weer aan hem. Ze pakte haar i-pad en logde in op Facebook. Ze had één nieuw bericht, een vriendschapsverzoek: van hem!! Hij was haar vóór geweest. Ze accepteerde glimlachend. Toen ze wat beter keek zag ze tot haar grote verbazing dat hij al meer dan 200 vrienden had... Een beetje teleurgesteld en ontgoocheld zuchtte ze. Ze was een van zijn vele vrienden op Facebook.

Hoezo was dit een prille romance..??

Achtuurjournaal en senseo met opgeklopte melk

Wij kijken elke avond naar het achtuurjournaal. Al jaren is dat vaste prik. Van huis uit was ik dat al gewend. Mijn moeder had om twee minuten voor acht de koffie klaar en schonk het in de kopjes en dan zaten we daarna precies op tijd voor de buis om niets te hoeven missen. Al het nieuws dat we te zien kregen, leuk of erg, kwam tegelijk met de geurige koffie binnen. Daardoor was het kijken naar het journaal best gezellig.

Mijn man en ik drinken geen koffie 's avonds maar thee en om acht uur startklaar zitten voor het journaal lukt ons ook bijna nooit. Wij kijken het achtuurjournaal meestal via de optie 'uitgesteld kijken'. Even voor achten zetten wij het televisiebeeld stil op het net waar het journaal wordt uitgezonden. Dan hebben we zo'n anderhalf uur de tijd om alsnog het stil-gezette beeld af te gaan kijken, want anders is het geheugen vol en gaat de televisie over op de normale uitzending van dat moment en dan is het hele geheugen leeg, inclusief het journaal. In de tijd dat het televisiebeeld stilstaat en wacht totdat wij gaan kijken zijn wij druk met van alles en nog wat: opruimen, vaatwasser inruimen en met de kinderen. Als we dan later op de avond klaar zijn met alle activiteiten dan gaan we puffend zitten om het nieuws te bekijken.

Het enige minpuntje aan dit uitgesteld kijken is dat ons tv-avondje laat begint en daardoor ook maar kort duurt. Wekelijkse series ofzo kijken we dus bijna niet. Als ik een serie wil volgen ga ik de delen opnemen via de recorder en op een later moment ga ik ze bekijken. Laatst miste ik tot mijn grote verdriet zomaar een aflevering van dokter Tinus, terwijl ik deze wel had opgenomen. Wat bleek: mijn zoon had ook iets op de recorder gezet en mijn programma werd daardoor overschreven of verwijderd, want ik was het ineens kwijt. Soms gaat er dus ook weleens iets fout!

Wij drinken dan geen koffie tijdens het journaal, maar meer overdag. In het weekend of op een vrije dag verwennen wij ons vaak aan het eind van de middag met een senseo met opgeklopte melk. Ik maak de senseo en mijn man klopt de melk in een glazen kan, met de hand. Even opwarmen in de magnetron en dan bovenop de koffie. Het opdrinken is altijd weer een speciaal moment en het opkloppen altijd een spannend moment. Want de ene keer is de melk goed opgeklopt en de andere keer is er nog een deel van de melk geen schuim geworden. Na maandenlang het opkloppen te oefenen heeft mijn man ontdekt wat het geheim is om echt goede opgeschuimde melk te krijgen: de melk moet heel koud zijn als je begint met opkloppen!! Niet het aantal keren dat je handmatig de klopper op een neer beweegt of hoe krachtig je op de klopper aanvalt is belangrijk. Nee, de temperatuur van de melk is het geheim. Nu drinken wij met nog meer genoegen ons eigen Italiaanse bakkie. Daar gaan we echt even voor zitten en genieten we enorm. We kijken echt uit naar ons eigen koffiemoment!

Nu we deze mijlpaal van melkkloppen hebben bereikt en het geheim van het opkloppen hebben ontdekt, is mijn man alweer op zoek naar een nieuwe uitdaging. "Zeg, een latte macchiato, hoe maak je die eigenlijk?" vroeg hij zich ineens hardop af. "Ach, schat," zeg ik dan, "ik ben heel erg blij en gelukkig met onze senseo met opgeklopte melk. Ik wil niets anders."

Mannen met baarden

Wat is dat toch de laatste tijd met die mannen die ineens hun baard laten staan? Nieuwslezers, politici, het is ineens helemaal hip om een baard te hebben. Ik las het eerst in de krant en zag foto's van verschillende mannen die hun baard hadden laten staan. Ik kon het bijna niet geloven. Maar een tijdje later zag ik het ook op tv, het was dus echt waar. Ineens lijkt het weer te kunnen, een baard.

Bij het woord 'baard' moet ik altijd meteen denken aan een kinderliedje:

Al wie willen te kaap gaan varen
moeten mannen met baarden zijn.
Jan, Piet, Joris en Corneel,
die hebben baarden, die hebben baarden,
Jan, Piet, Joris en Corneel,
die hebben baarden, zij varen mee.

Passen baarden bij dappere, stoere mannen die het aandurven om met een schip op een gevaarlijke en onzekere ontdekkingsreis te gaan naar een ver land dat misschien nog ontdekt moet worden? Stralen ze met hun baard uit dat ze stoer, woest, sterk zijn? Je kunt je afvragen of een nieuwslezer of een politicus iets kan met een stoere baard. Komt hij daardoor zekerder of krachtiger of geloofwaardiger over?

Jarenlang droeg een van mijn ooms een baard, ik kende hem bijna niet zonder. Ik was gewend om hem met een baard te zien en het leek compleet bij hem te passen. Maar toen hij ineens zijn baard had afgeschoren omdat hij daar zin in had, moest ik er eerst echt even aan wennen. Het leek zo vreemd hem te zien zonder een baard. Het had iets kaals, er mistte iets. Maar na een tijdje ben je weer gewend aan dat andere, nieuwe gezicht dat je die baard van vroeger ook niet meer mist. En dan heb je ook nog de mannen van de popgroep ZZ-top of andere opvallende (Amerikaanse) mannen die wel heel extreem lange baarden dragen. Het oogt dan bijna als een slabbetje zo lang is die baard en de haren zijn dan ook vlassig en de baard oogt dun. Waarom laten zij ze zo lang groeien? Willen ze een bepaald statement maken, willen ze anders zijn? Of zijn ze gewoon een beetje lui, lekker makkelijk zo om je niet te hoeven scheren.

Zelf houd ik niet zo van baarden. Ik houd meer van blote, open gezichten. Mijn man daarentegen wil zelf graag in de vakantie zijn baard laten staan. Gelukkig heeft hij niet zo'n snelle 'Ruud Lubbers baardgroei', zo'n donkere snelgroeiende baard die een man wel heel vaak moet scheren. Nee, mijn man is blond en zijn gezichtsharen groeien niet zo snel en die hoeft hij niet per se elke dag te scheren. Voor hem is het niet-scheren van zijn gezichtshaar een ultiem vakantiegevoel. Een vrij gevoel zonder al te veel verplichtingen. Kan hij lekker snel uit zijn bed springen, zijn korte broek en t-shirt aantrekken en dan de dag beginnen. Echt vakantie. Je kunt dus aan zijn gezicht zien of hij vakantie heeft! En ik voel het dan ook altijd, want de stoppels van die beginnende vakantiebaard prikken zo!!

Werkloosheid

Dertig jaar geleden, in de jaren '80, was de werkloosheid dramatisch hoog. Recordhoogte. In die jaren was ik schoolverlater, jong, geschoold, maar zonder ervaring. Net als vele anderen op zoek naar een baan. Ik had toen nog niet zo heel duidelijk voor ogen wat ik precies wilde gaan doen. Eigenlijk wilde ik "iets met kinderen", maar mijn opleiding was nog te algemeen. Kinderdagverblijven en bso's bestonden toen nog niet en ik zag mezelf nog niet in een kindertehuis aan de slag gaan. Daar was ik veel te naïef voor en te beschermd opgevoed. Ik schoolde me om naar secretaresse en vond een secretaressebaan en deed jarenlange ervaring op.

Plotseling ben ik 30 jaar ouder, heb ik ervaring en nu is het weer crisis en is de werkloosheid tot recordhoogte gestegen. En net als al die jaren terug zoek ik een nieuwe baan. Ik ben uitgekeken op het secretaressewerk en ik wil wel iets anders, maar wat dan? Het roer drastisch omgooien zit niet in mijn aard, dus moet het toch zoiets worden. Iets in de zorg, zoals medisch secretaresse. Helaas worden ervan vacatures altijd mensen met ervaring gevraagd en gaan interne kandidaten voor. Via een vriendin hoor ik dat een tandartsenpraktijk een balie-medewerkster zoekt, maar liever geen advertentie wil plaatsen omdat er anders teveel reacties binnen zullen komen. Ik stuur een open sollicitatie en motiveer waarom ik in de zorgsector aan de slag wil. En ik vermeld erbij dat ik met een cursus medisch secretaresse bezig ben. Ik wordt uitgenodigd en aangenomen!!
Het kriebelt in mijn buik van de opwinding en spanning. Ik ga met een nieuwe baan beginnen, een waar ik helemaal geen ervaring in heb. En daar zit 'm nou net de spanning. Ik voel me weer dat meisje van dertig jaar geleden dat zonder werkervaring de arbeidsmarkt betrad. Ook nu heb ik geen ervaring. Ik neem nu wel secretariële en levenservaring mee, dat scheelt dan weer wel. Toch voel ik me af en toe nog wel dat meisje van toen. Maar ik heb ook wel zin om met iets heel nieuws te beginnen. Nieuwe dingen te leren en met een nieuwe uitdaging te beginnen.

De laatste tijd heb ik trouwens wel vaker het gevoel dat dingen zich herhalen, maar dat het dan toch net even anders aanvoelt dan vroeger. Ik heb al eens een crisis meegemaakt, ingewerkt worden in een nieuwe baan en het schrijven vroeger en nu. Soms heb ik echt van die deja-vu gevoelens, het idee dat ik het al eens heb meegemaakt of dat ik iemand al eens heb ontmoet. Toch blijf ik vol verwondering naar de wereld om me heen kijken, nieuwe dingen ontdekken. Enthousiast blijven, leergierig en gedreven. Zodat ik snel ingewerkt zal zijn en me er thuis voel. Want dat heb ik geleerd in al die jaren: in een baan moet je groeien al denk je in het begin dat het niet gaat lukken. Dat houd ik de komende tijd in mijn achterhoofd!

Na een maand proeftijd blijkt het toch niet helemaal mijn plek te zijn daar. Ik heb veel geleerd en heb een goede inzet getoond, maar het is toch niet helemaal mijn plek. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, dat in de proeftijd blijkt dat de baan niet ideaal is. De geschiedenis herhaalt zich dus niet helemaal. Ik ben wel blij dat ik heb kunnen ruiken aan het werken in de zorgsector, een soort snuffelstage dus. Niet geschoten is altijd mis, dus het was wel de moeite waard. Een ervaring rijker ben ik dus wel.

Zomervakantie

Vakantie
met accomodaties
in luxe is
ineens een stacaravan met bijtentje
geworden.


Dankzij
een buurman
toch naar Zeeland.
Eenvoudige caravan mee. Wij
genieten!


Camping
in Zeeland.
Onze kinderen spelen,
zwemmen en genieten zich
rot.

Zon,
zee, zand,
het Haamsteder strand.
We genieten met volle
teugen.


Zon,
een ligbed
of een badhanddoek.
Dan gaat moeder tevreden
zonnebaden.


Kinderen
spelen vaak
snel en overal.
Speeltjes, water, strand is
genoeg.

Fototoestel

Eindelijk is de kogel door de kerk: ik heb dan toch nu echt een nieuw fototoestel gekocht!

Zo'n tien jaar geleden had ik nog een eigen camera, zo'n ouderwetse waar nog fotorolletjes in moesten. Als het rolletje vol was bracht je het weg om na een paar dagen afwachten je afgedrukte foto's te kunnen afhalen. Elke keer was dat weer een spannend moment. Je zocht de envelop uit de bak of kreeg het van het winkelpersoneel overhandigd. Je haalde de foto er uit en bekeek ze een voor een. Het kon zo maar zo zijn dat er foto's van meerdere gelegenheden op stonden, dus het kon van maanden terug zijn. 'O, ja,' dacht je dan, 'dat was van een dagje strand en dat was dat leuke feestje.' Soms zaten er foto's tussen die bewogen waren of die toch net vanuit een verkeerde hoek waren genomen. Jammer, maar overdoen kon je dat feestje niet meer.

Toen, voor mijn gevoel opeens, raakten de fotorolletjes uit de mode en begon de opmars van de digitale camera's. Mijn fototoestel legde ik onderin een kast. Wel jammer, want het was een fijn toestel.
Ook wij gingen over op digitaal en het werd een compactcamera die verrassend scherpe foto's maakte. Reuze handig om mee te nemen, zo klein."Hij past zo in je broekzak," zei mijn man, maar dat doe je als vrouw natuurlijk niet. Dus werd mijn man als een soort automatisme de hoofdfotograaf van het nieuwe toestel. En hij zorgde ook voor de batterijen, geheugenkaart en het overzetten van de foto's op de computer. Het is mij in al die jaren niet gelukt om te doorgronden hoe je met een kabeltje foto's van de camera overbrengt op de computer... Het grote voordeel is dat mijn man mooie, handige mapjes heeft gemaakt waar de foto's in zitten. Mijn kinderen gaan soms de foto's en filmpjes bekijken op de computer als ze zich vervelen. Voor hen is de combinatie van stilstaande en bewegende beelden een leuke afwisseling.

Maar de techniek gaat verder, het compacte toestel loopt qua techniek en scherpe beelden achter bij de tijd, dus willen mijn man en ik een nieuw toestel. Ik wil het liefst weer een eigen toestel kopen van mijn eigen geld. We zoeken heel wat uurtjes op internet naar merken en modellen en allerlei mogelijkheden. Het duizelt ons, er zijn zoveel soorten camera's met diverse opties. Van schrik leggen we de zoektocht stil, want we zien een oerwoud aan opties. Totdat we een artikel in de Consumentengids over types toestellen en ervaringen van gebruikers lezen. In dit artikel wordt een goede uitleg gegeven over de soorten camera's. Ook kijken we nog op een vergelijkingssite. Gewapend met deze kennis gaan we naar een grote winkel, want daar kun je de camera's in je hand houden, ze voelen. En dan weten we het weer even  niet, want in de winkel is het ook een oerwoud... Vooral bij mij blijft het knagen dat ik een nieuw toestel wil, dus kijk ik nogmaals naar wat vergelijkingsinformatie op internet. Uiteindelijk blijven er dan maar twee modellen over waar ik uit wil kiezen. De keus is een goede degelijke camera of een uitgebreidere in verschillende kleuren, maar ook duurder. Na een onrustige nacht weet ik het zeker: de goede degelijke voor een aantrekkelijke prijs. en dan gaat het ineens heel snel. Ik ga naar de winkel in de stad, ga  naar de afdeling fotocamera's en zeg tegen de verkoper: "Ik wil een camera kopen en ik weet al welke." Binnen tien minuten sta ik buiten met een nieuwe camera in een plastic tasje! En ik ben blij!!

En na het in gebruik nemen van de camera begin ik in mijn eigen tuin met het maken van de eerste foto's. Ook mijn kinderen leg ik even vast. En ik ben onder de indruk van hoe handig het toestel te bedienen is en hoe scherp de beelden zijn en hoe gemakkelijk het in- en uitzoomen gaat. Wat ben ik blij met mijn nieuwe camera. Binnenkort, als ik het overzetten van foto's onder de knie heb, zal ik op mijn weblog wat foto's laten zien. Lang leve het digitale tijdperk. Ik doe er nu ook aan mee!!

Voorlezen

Toen ik ongeveer vijf of zes jaar oud was las de juf regelmatig voor uit een dik verhalenboek. Het was altijd een spannend moment als ze het boek opensloeg bij de bladwijzer. Welk verhaal zou er nu weer komen? Zou het een leuk verhaal zijn, vrolijk of spannend? Vol verwachting keek ik naar de juf.

Eén verhaal is me altijd bijgebleven. Ik weet nog dat het diepe indruk op mij maakte. Het verhaal ging over een meisje dat nog moest leren schrijven. Ze schreef met een kroontjespen en inkt. Voor mij was dat als kind al ouderwets, maar ik kon me er wel wat bij voorstellen. Het lukte het meisje in het verhaal maar niet om netjes te schrijven met de inkt. De bladzijden in haar schrift zaten vol inktvlekken. Ze deed heel erg haar best, het puntje van haar tong stak uit haar mond en ze kreeg het er warm van. Maar het hielp allemaal niet. Op een nacht droomde het meisje over een enorm grote inktpot en dat ze heel erg haar best deed om netjes te schrijven, maar de letters en vlekken werden reuze groot en vlogen de inktpot uit. In het boek stond ook een illustratie in zwart-wit van een inktpot met daarboven vliegende letters en vlekken.

Ik weet niet of ze straf kreeg van de juf of een standje van haar moeder. Ik weet ook niet meer hoe het verhaal afliep (vast wel goed), maar het magische van die zwevende letters is bij mij altijd blijven hangen. Het sprak me aan en ik zag letterlijk vóór me hoe alles de inktpot uitvloog. Waarschijnlijk omdat ik zelf netjes ben, van schrijven en lezen houd én zelf gelukkig niet met inkt en een kroontjespen hoefde te schrijven. En het magische, de fantasie in het verhaal. Dat er iets gebeurde dat eigenlijk niet kan. Je weet dat het niet kan, maar je wordt er toch door gegrepen en je wilt verder lezen en weten hoe het verhaal afloopt.

Eigenlijk wil ik dat nog steeds: een spannend boek lezen, helemaal meegevoerd worden door een verhaal, het boek niet weg kunnen leggen en het het liefst in één keer uit willen lezen. En als het boek dan bijna uit is het heel jammer vinden dat het einde in zicht is. Eigenlijk wil ik dat moment zo lang mogelijk uitstellen, maar tegelijkertijd wil ik ook wel weten hoe het afloopt. Heel dubbel eigenlijk. En bij elk boek gaat het steeds weer zo. Verwachtingsvol beginnen, worden gegrepen door het verhaal, meegesleept worden en het boek daarna stiekem niet uit willen hebben.

Mijn zoon heb ik heel veel voorgelezen. Hij kende voordat hij zelf leerde lezen, hele boeken uit zijn hoofd. Hij bleef na het voorlezen met het boekje op schoot zitten en 'las' daarna zelf uit het boek voor. Ik vind het heel leuk om verschillende stemmetjes te doen en mooi op toon voor te lezen. Een verhaal gaat dan echt leven. Net als de inktpot met zwevende letters en vlekken.

Hittegolf

Tropisch
Nederlands zomerweer,
lekker naar buiten.
Speeltoestel met laken wordt
speelhut.



Speeltoestellen,                                                              Puffend
een laken                                                                       en zwetend
en een plaid.                                                                   in een achtertuin
Een 'geheime hut' is                                                         in Nederland is best
gemaakt.                                                                        lekker.



Buiten                                                                              Buiten
willen kinderen                                                                 zitten zonder
hetzelfde doen als                                                             kippenvel lukt mij
binnen: memory, poppen en                                              niet zo vaak in
vadertje-moedertje.                                                           Nederland!



Memory                                                                           Vakantie
op een                                                                              vrijheid, blijheid.
plaid of liggen                                                                   Niet voor dochterlief:
in een geheime hut:                                                            tweemaal gevallen en drie
zomervakantie.                                                                 wonden!

Duiken

Mijn dochter moest kort geleden afzwemmen voor het zwemdiploma A. Ze is zo'n stoere meid: ze heeft de basisbeginselen van het zwemmen geleerd tijdens een vijf-maandencursus. Dat betekende twee uur achter elkaar op woensdagmiddag les met tussendoor een korte pauze. Heel intensief, maar ze kon het aan. Er deed maar een kleine groep kinderen mee aan het afzwemmen. Het badpersoneel had daarom ter opleuking iets origineels bedacht: één van de ouders van elk kind mocht mee afzwemmen. In ons gezin was ik na enig overleg de gelukkige.

De kinderen en de vaders en moeders stonden die middag in zwemkleding met daarover heen een t-shirt met korte mouw en een korte broek klaar aan de rand van het zwembad. De ouders waren nog zenuwachtiger dan de kinderen. Aan het begin van het gebeuren werd er al gezegd dat de kinderen hun zwemdiploma vorige keer bij het proefzwemmen eigenlijk al hadden gehaald. Nu zou het de beurt aan de ouders zijn om te laten zien wat zij konden. Voor de grap werd tijdens het afzwemmen het 'gat' waar doorheen moest worden gezwommen, voor de ouders op zo'n 16 meter afstand van de kant in het water neergelegd. Enkele fanatieke vaders haalden dit, maar zij vlogen dan ook in een lange duikvlucht van enkele tientallen meters van het startblok in het water. En dat scheelt enorm.

Nou heb ik zelf het duiken nooit geleerd. Als kind kreeg ik wel zwemles en moest ik ook leren duiken, maar zelfs bijlessen hielpen niet. Hoe vaak ik het ook probeerde en bleef herhalen onder allerlei opmerkingen, adviezen en bevelen van badmeester Zwart (zo heette hij), ik blééf maar plat neerkomen op het water. En dat doet zeer. Hij zag gelukkig zelf ook dat ik het nooit zou leren en dus gaf zelfs hij het op. Eigenlijk voelde ik me best wel een kneusje, maar was ook blij dat ik het niet meer hoefde te oefenen. Dus heb ik het na het behalen van mijn A en B zwemdiploma nooit meer gedaan.

Jaren geleden heb ik wel een keer gedoken tijdens een vakantie, maar dan met een duikpak aan, een loodriem om (echt loodzwaar) en een zuurstoffles op de rug. Na wat oefenen ontdek je dat je rustig en diep moet inademen en dan krijg je zuurstof uit de zuurstoffles naar binnen. Toen ik doorkreeg hoe het moest gaf me dat op dat moment een enorme kick. Verder was het niet echt spectaculair. We waren van het strand enkele meters het water ingelopen en daar was het water nog maar zo'n twee meter diep. En er was geen plantje of visje te zien, alleen maar lichtgeel zand op de bodem. Maar ik heb wel een mooie onderwaterfoto van mezelf in een duikpak met bril en zuurstoffles. Ik lach en steek mijn duim in de lucht, want het was een te gekke ervaring. Lang daarna heb ik gedroomd van duiken op grote diepte, een zee met prachtige planten en duizenden vissen. Of het er ooit van zal komen weet ik niet. Maar het was een ervaring om nooit meer te vergeten.

En ach, duiken in een zwembad is minder interessant. Ik geniet van het zwemmen en ik geniet ervan dat mijn kinderen goed kunnen zwemmen en plezier hebben in het water. Ik hoef niet zo nodig de mooiste of hoogste zweefduik te maken of heel ver onder water kunnen zwemmen. Zo streberig ben ik niet. Want als ik duik en onder water zwem, dan loopt mijn mascara alleen maar uit!

En die dochter van mij haalt na nog eens drie zwemlessen meteen ook haar B-diploma! Helaas hoefden deze keer geen ouders mee te zwemmen bij het afzwemmen. Wat jammer voor mijn man!!

Zomer en buiten spelen

Zonneschijn
en warmte.
Heerlijk ervan genieten.
Maar: veel wind geeft
hooikoorts.



Eindelijk
is 'ie
gekomen: de zomer.
Ik wil naar buiten,
genieten!



Zomer:
buiten eten,
de bbq aan,
wijntje erbij en dan
relaxen.



Dochterlief
wil buiten
spelen met poppen.
Een slee wordt de
gezinsauto...!



Kinderen
houden zich
niet aan seizoenen.
Sinterklaasliedjes kunnen het hele
jaar.

Jeugdherinneringen (2)

Glaasjes van de kachel

Toen ik een keer van school thuiskwam en ik helemaal uit mijn humeur was omdat ik natgeregend was op de fiets, wilde ik mijn gymtas in de hoek van de keuken gooien. Maar ik gooide hem niet in de hoek, maar tegen de gaskachel aan. De gymtas raakte één van de kleine glaasjes aan de voorkant van de kachel, waardoor een glaasje brak. Het glaasje werd vervangen en mijn moeder werd gelukkig niet echt boos. Mijn boosheid was ook met die ene klap meteen over en ik nam mij toen heilig voor dat ik wel boos mocht worden of zijn, maar dat ik dan nooit meer iets kapot zou maken!

Drie cadeaus

Als ik aan de cadeaus uit mijn jeugd denk dan schieten mij er drie te binnen.

Selectadoos
Als kind kreeg ik een langwerpige doos van stevig glanzend en kleurrijk karton. Als je het deksel omhoog schoof en zo de doos openmaakte dan zag je de knutselspullen die erin zaten. De doos was van het merk Selecta en wij noemden het in ons gezin 'de selectadoos'. Het was mijn eigen schatkist, vol met knutselspullen, een dierbare schat voor een meisje dat van knutselen houdt!

Poppen
Mijn eerste pop heette Liesje. Toen haar hoofd bij de hals inscheurde en helemaal kapot ging, breidde mijn moeder nog een hoofd van grijze wol voor haar en borduurde er ogen, neus en mond op. Maar toch was het Liesje niet echt meer. Daarna kreeg ik Willemientje, de naam van een meisje uit een boek dat we op school lazen en die naam vond ik prachtig! toen was het tijd voor Liesje om te gaan. Ik zette haar zelf voorzichtig onder in de lege vuilnisemmer, zo'n ouderwetse afvalemmer voor buiten met een deksel en een hengsel. Ik zal dat moment dat ik afscheid van haar nam nooit meer vergeten. En Willemientje? Zij leeft nog. Mijn dochter van bijna zes speelt af en toe met haar!

Boeken
Het leukste cadeau vind ik boeken, vooral dikke en spannende. Een paar heb ik nog steeds! Ik droomde van een lange wand met boekenkasten die vol stonden met boeken. Het is uiteindelijk een smalle boekenkast geworden die niet helemaal gevuld is met boeken. Want de bibliotheek en internet is ook een uitkomst!

Achter in de auto

Wat was dat heerlijk vroeger: op de achterbank in de auto, mijn zusje links naast me en mijn ouders gedempt pratend voorin. Ik kon dan zo lekker naar buiten kijken, naar de natuur, de huizen en de tuinen. Heerlijk dagdromend de wereld aan je voorbij zien trekken, veilig achterin. Af en toe even de ogen dicht, lekker warm en even een uiltje knappen. Hé, jammer, we zijn er al. Wakker worden!

Opa en opoe

Ik had een opa en opoe van mijn vaders kant en zij verhuisden naar een bejaardentehuis in een dorp in de buurt. Als we er op visite gingen kwamen we in een andere wereld terecht. Het was er binnen heel erg warm. En ze hadden een roodbruin vosachtig hondje.

Fantasie, werkelijkheid of een luchtkasteel

Ik dacht altijd dat fantasie en werkelijkheid niet samengingen, maar naast elkaar bestonden. Iets is werkelijkheid of iets is een fantasie. In je fantasie zijn dingen of gebeurtenissen vaak mooier dan in werkelijkheid. Je weet in je fantasie ook rake grappige opmerkingen te maken en alles is mooi en aardig en romantisch. De werkelijkheid kan soms best tegenvallen. De werkelijkheid is vaak anders, mensen reageren vaak anders en er is geen ruimte voor jouw kleine persoontje.

Soms wordt een fantasie werkelijkheid. Je bent op een dag ontzettend grappig of hebt een diepgaand gesprek met iemand. In mijn geval werd mijn droom (het uitbrengen van een gedichtenbundel) werkelijkheid. Mijn gedichten werden ineens een manuscript en ik kreeg ineens een contract en was ineens auteur.
Mijn fantasie is dus werkelijkheid geworden, mijn fantasie is omgezet in iets tastbaars (een echte gedichtenbundel) dat ik ook kan delen met andere mensen! Leuk. Spannend. Leven in de brouwerij!

Een kleurrijk leven heb ik dus op dit moment. Als ik het woord 'kleurrijk' als letters onder elkaar zet en er associaties bij zet en er dus een soort gedicht van maak, dan denk ik aan:

Kleuren
Leven
Eigen kracht
Uit jezelf
Regenboog
Rijke schakeringen
IJverig
Kreatief

Fantasie is soms een luchtkasteel? Als ik denk aan 'luchtkasteel' dan denk ik aan:

Luchtkasteel
Uit jezelf
Creatief
Heel veel dromen
Terug op aarde komen
Kijk om je heen
Alles is mogelijk
Straks werkelijkheid
Te veel mogelijkheden
Echt alles kan
Even jezelf zijn
Laat je dromen maar komen!

Opgeteld leveren de beide woordgedichten een kleurrijk spektakel op. Ja, misschien is fantasie een luchtkasteel, maar is dat zo erg? Soms moet je even wegdromen in je fantasie om daarna weer verder te gaan met je eigen echte kleurrijke leven.

Pilaren, thuishaven en de wereld

Pilaren

Pilaren, ik houd er van. Ze stralen kracht uit voor mij en voelen prettig aan. Ze voelen als een rots in de branding, een steun en toeverlaat. Ik kan ze omhelzen, er tegenaan gaan staan of zitten, ze worden warm in de zon en onder het afdak dat ze dragen is schaduw en het is er heerlijk koel. Ze zijn er in verschillende vormen en kleuren, maar altijd stralen ze kracht en standvastigheid uit. Als ik onzeker ben en even wil leunen, dan staan ze daar. Het liefst zou ik tussen de pilaren hekwerk van metaal willen plaatsen. Hekjes gemaakt door een echte smid, met krullen en ronde vormen. Niet te barok of romantisch, meer moderne en stilistische vormen. Het mooie van metaal is dat het ook een krachtig materiaal is, maar als het verhit wordt dan is het zacht en te vormen. Kracht en zacht tegelijk, prachtig eigenlijk. Het liefst zou ik een heel mooi hek, een toegangspoort willen hebben bij mijn eigen landgoed, een toegangspoort die automatisch opengaat als ik aan kom rijden in mijn auto met chauffeur. En als ik over mijn oprijlaan rijdt gaat de poort dicht en ben ik veilig thuis in mijn eigen thuishaven! Een hek heb ik wel, een huis met tuin ook, maar geen landgoed met oprijlaan. Toch is mijn huidige huis een droomhuis met royale tuin waar ik nog lang wil blijven wonen met mijn man en kinderen. Bijna een volmaakte droom. Maar wel een droom die is uitgekomen, die echt is!

Ik ben veilig thuis in mijn eigen thuishaven

Ik ben graag thuis, af en toe ben ik echt een huismus. Dingen waar ik gelukkig van wordt zijn hele eenvoudige dingen: mijn man, mijn kinderen, mijn huis, mijn tuin, zitten in de zon, een boek lezen, schrijven, winkelen, breien, koken, cappuccino, een kindertekening, "mama, ik vind je lief", een schoon huis, uitje met het gezin, zumba, schone lakens, wakker worden naast mijn man. Eigenlijk is de hele lijst opgebouwd met alledaagse dingen, maar als je ze meemaakt en er even bij stilstaat en er even echt van geniet, ga je ze pas echt waarderen. En dan worden het kleine pareltjes van geluk. Als je eraan voorbijloopt dan zie je ze niet, omdat ze klein zijn. Maar als je er echt oog voor hebt en er aandacht aan besteedt dan worden ze groter en groeien ze. Ook kun je je eigen geluk een handje helpen, het zelf creëren. Toen ik mijn gedichtenbundel uitbracht kreeg ik allerlei complimenten en positieve woorden van mensen. Hoorde ik ze vroeger dan niet? Waarschijnlijk had ik niet de ruimte om ze te vragen, laat staan om ze te horen. Nu gaat er een wereld voor me open. Als je oog hebt voor de dingen en mensen om je heen dan heb je ook meer aandacht voor complimenten. Het doet me altijd denken aan een boemerang, je krijgt hem altijd weer terug.

Er gaat een wereld voor me open

Soms zie je heel duidelijk welke kant je op wilt in het leven. Soms ben je er niet meer zo zeker van. Maar als je een basis hebt die goed is (in mijn geval: gezin, gezondheid, geen geldgebrek en leuke bezigheden) dan kun je blijven genieten. Als je daar voldoening in vindt geeft dat ook weer energie. Ik ben weer gaan schrijven, heb een gedichtenbundel uitgebracht en ben begonnen met een weblog, en ik doe vrijwilligerswerk in een kunsthal. Ik ben eigen baas en kan echt leuke dingen doen die ik echt zelf wil.

Eigenlijk ben ik best gelukkig.

Jeugdherinneringen (1)

Couveuse

Ik werd twee maanden te vroeg geboren en moest toen twee maanden in een couveuse. Net voor Kerst kwam ik thuis. Al die tijd mochten mijn ouders mij niet aanraken, ik werd achter een ruit omhoog getild. Dit weet ik natuurlijk alleen maar uit de verhalen die mijn ouders mij vertelden, maar toch wordt ik er altijd een beetje verdrietig van.

De drie r-en

Ik werd opgevoed volgens de regels van de drie r-en: rust, regelmaat en reinheid. Zelf heb ik dat ook altijd volgehouden, leefde graag volgens regels. Ik at op vaste tijden en hing de was goed op en vouwde handdoeken tot mooie rechte stapels. Zelfs mijn moeder zei eens een keer: "Wat heb je toch mooie stapels gemaakt!" Met de jaren veranderen mijn regels, ze worden losser. Ik kan nu bijvoorbeeld uren achter elkaar winkelen zonder te pauzeren. Nu is mijn man vaker degene die vraagt of we eerst even wat zullen eten. Ik moet bekennen dat het op de lossere manier óók goed gaat!

Beschermd

Ik ben beschermd opgevoed in een veilig rustig dorpje in het noordoosten van Drenthe. Wij waren gereformeerd, maar wij waren al jaren 'Samen op Weg' met de hervormden. Dat lijkt heel modern, maar het was begonnen uit kostenoverweging. Het leven was duidelijk, overzichtelijk. Soms droomde ik wel van een andere wereld, een ander leven.

Blikken pannetje

Mijn ouders noemden mij vaak een 'blikken pannetje'. Ik was namelijk snel aangebrand. Als iemand iets zei wat ik stom of confronterend vond dan verzuchtte ik: "Ach, man!" en keek dan boos. Ook al bedoelde de ander het ongetwijfeld goed.

Niet rebels, maar anders

Als meisje was ik niet rebels en volgens mijn ouders was ik als puber niet zo opstandig, maar ik voelde van binnen erg veel onrust. Ik wilde weg, op reis, naar een andere omgeving. Net als mijn lievelingstante op kamers wonen en werken. Ik richtte 's nachts mijn eigen kamer al helemaal in en stelde me voor hoe het zou zijn uit huis te gaan. Ik wilde niet verloven en dacht nog niet aan trouwen of kinderen krijgen, maar ik wilde een carrière en een eigen stulpje. Ik droomde altijd en schreef al die gedachten op in gedichten en korte verhaaltjes.

Strips

Laatst vroeg mijn man aan mij: "Welke strips heb jij vroeger gelezen?" Nou, dat was er maar eentje: de Tina. Hij en zijn broers en zus hebben alle strips gelezen die er maar bestonden. Mijn zusje en ik allemaal niet. Hebben wij iets gemist??

Een lantaarn en een piratenboot

Bij het grof vuil stond eens een grote houten lantaarn. Wat zou ik die graag willen hebben, maar pakken durf ik hem niet, dat lijkt in mijn ogen op stelen. Want stel je voor dat de mensen die de lantaarn buiten hebben gezet, er nog spijt van krijgen en hem terug willen halen. Mijn man durft dat wel en hij zou de lantaarn zo in onze tuin gezet hebben.

De lantaarn is groot, van hout en er kan een grote kaars of meerdere kleine kaarsen in branden. Ik kan het hout nog verven en dan is 'ie weer als nieuw. Wat zal dat een mooi gezicht zijn op een zwoele zomeravond of op een mooie avond in de vroege herfst als het al wat eerder donker is.
Lantaarn, je kunt mij bijlichten op mijn levenspad. Ik zie zelf nog niet zo goed welke kant de weg opgaat. Moet ik na deze bocht links of rechtsaf? En wat komt er na die bocht? Dat boezemt me best wel wat angst in en ik wordt er licht zenuwachtig van. Maar onderweg maak ik ook leuke dingen mee en daar geniet ik van. Een gedichtenbundel, een weblog, een cursus, vrijwilligerswerk in een museum en ik kook veel. Allemaal leuke dingen doe ik. Daarnaast is mijn gezin belangrijk. Dit is dus best een gelukkige fase.

Ik wens mijzelf een gelukkig en ontspannen leven toe waarin dagelijkse gewone dingen belangrijk zijn. Een rustig voortkabbelend beekje met af en toe een stroomversnelling, want anders wordt het snel wat saai. Maar toch ook niet teveel deining of afgronden, want daar kan ik niet tegen, daar word ik te onrustig van. Ik durf bijvoorbeeld niet in de achtbaan, maar gelukkig gaat mijn man met mijn kinderen mee. Zij durven alle drie wel. Ik maak dan wel een foto van ze, dat vind ik wild genoeg.

Toch deed ik kort geleden, toen we in Euro Disney Parijs waren, nietsvermoedend mee aan een wilde actie. We stonden in de rij en ik was nog lacherig, wist echt niet wat er ging komen of wat voor attractie het was. Ik wist alleen dat we een tochtje gingen maken in een piratenboot. Toen we bijna aan het einde van de wachtrij waren en we echt niet meer terug konden, werd er omgeroepen dat we kans liepen om nat te worden. We konden niet meer terug en stapten in. Al snel na vertrek ging het bootje omhoog. En ja, zoals mijn man toen meteen lachend tegen mij zei: "Als 'ie omhoog gaat, moet 'ie ook weer naar beneden!" Gelukkig ging het bootje in twee keer naar beneden en werden we niet nat, dus het viel allemaal best mee. Toch durfde ik wel in de autootjes van Cars waarin je naar alle kanten in het rond wordt geslingerd en daarbij de andere autootjes nét niet raakt. Uit die attractie kwam mijn man nogal bleekjes tevoorschijn...

Bij de piratenboot liet ik het allemaal op me afkomen, had geen enkele verwachting of angst. Ik moet dus gewoon wat meer vertrouwen hebben en niet van te voren allerlei doemscenario's hebben. Gedachten zoals: 'Het gaat toch niet lukken.' Nee, denken in de trant van: 'Ik wil het, dus ga ik het doen.' Gewoon proberen en kijken waar het piratenschip strandt. De tocht zal vast wel meevallen en als je iets hebt overwonnen is de waardering achteraf ook groter. Je kunt altijd nog je ogen stijf dicht houden of je vingers in je oren stoppen, zoals mijn kinderen doen. Dan lijkt het allemaal wat minder eng of het geluid wat minder hard. Dus: minder uitgaan van mogelijke rampen. Niet proberen te voorspellen wat er gaat gebeuren, want - net als het weer - komt een voorspelling vaak niet uit!

Kunst

Sommige
schilderijen hebben
kleuren, vrolijk, helder.
Sprekende gezichten alsof ze
leven.



Schilderijen
zien en
bekijken, blijven zoeken.
Wat zie je erin?
Kijken!



Kunst
kijken, zien
en het verhaal
dat erin verstopt zit,
beleven.

Zomer

Zomer,
zon, warmte.
Blote jurk aan.
Wat kan ik ervan
genieten!



Zomerse
extreme temperaturen,
het kwik stijgt.
En ik wil een
ijsje!



Zomer
even bijtanken.
Lekker buiten zitten,
drinken en eten, of
zonnebaden.

Mijn orchidee

Op de keukentafel staat mijn orchidee. Toen ik 'm kocht had hij twee stelen vol met witte bloemen. Zo mooi, dat ze wel op kunstbloemen leken, maar ze waren echt. Een beetje lichtroze in het midden. Prachtig. Bij elke maaltijd keken we naar de orchidee op tafel en verwonderden ons dat 'ie zo'n lange tijd bloeide én we bewonderden de prachtige bloemen. Deze orchidee had de prijs van een bos bloemen, maar hij was het geld meer dan waard. Hij heeft bijna driekwart jaar staan bloeien op tafel.

Veel verzorging heeft 'ie niet nodig: een keer per week een beetje water, dat is alles. Gelukkig voor mij, want ik vergeet nogal gauw om een bloem of plant water te geven. Een bos bloemen in een aardewerken vaas overleefd het bij mij niet. Ik denk al snel: 'wat is deze bos snel uitgebloeid', maar de bloemen schreeuwen dan gewoon om water, en ik heb dat niet door. En dan is het al te laat. Tegenwoordig zet ik bossen bloemen dus alleen nog maar in glazen vazen, dan heb ik er nog een beetje zicht op of het water al opgedronken is.

Na die lange periode dat hij bloeide mocht hij van mij genieten van een dikverdiende rustperiode, even op een rustige plek bijkomen van al dat gebloei. En wat gebeurde er na zo'n zeven maanden van rust? Mijn orchidee kreeg er weer zin in: hij wilde weer bloeien!! In januari van dit jaar was één van de twee takken uitgebot. Voorzichtig kwam er aan de nieuwe frisgroene steel iets nieuws uit, twee kleine 'bolletjes' al. Eerst vermoedde ik dat het blaadjes zouden worden, maar o wonder, het waren nieuwe bloemen die zich aan het vormen waren. Eerst waren de bolletjes nog heel klein, in knop en nog lichtgroen. Na een tijdje gingen ze langzaam open en kwam er een nieuwe witte bloem tevoorschijn. Wit en betoverend mooi.

Nu is het juni en inmiddels zijn er drie bloemen aan het bloeien. Het is een wonder dat die er zomaar opeens aan zijn gekomen. Een vierde knopje is zich alweer aan het vormen, een vierde bloem. Het duurt mij wel iets te lang, wachten duurt altijd lang. Maar gisteren zag ik ineens wat de reden is dat het zo lang duurt: ergens onderin de plant komt een nieuwe steel naar boven! Hij is al ongeveer 6 centimeter lang en ik zie hem nu pas!

Nu ben ik nog meer verwonderd over de natuur en over mijn orchidee. En ik ben toch zo benieuwd hoeveel bloemen ik uiteindelijk aan deze plant ga tellen. Afwachten maar...

Vakantie

Vakantie
zonder manlief
valt niet mee.
Wat ga ik hem
missen.



Bergen
heb je
niet in Nederland.
Op vakantie zijn ze
prachtig.



Vakantie
is soms
best hard werken.
Yoga, schrijven, eten en
ontspannen.



Tijd
in overvloed
tijdens de vakantie.
Yoga, schrijven en intens
genieten.



Licht
schijnt voorzichtig
door een kier
van het gordijn. Ochtend.
Opstaan!

Op reis

Ik ben een aantal dagen op reis geweest naar Malaga, Zuid-Spanje, http://www.ranchodelingles.com/. In het vorige stukje schreef ik verwachtingsvol over het op ontdekkingsreis gaan. En dat was het inderdaad!

Ik ging met zeven andere vrouwen yoga doen en schrijven. Beide onderdelen werden gegeven door twee enthousiaste vrouwen  http://www.schrijvenopjeyogamatje.nl/. We verbleven op een terrein met een wit Spaans huis en bijgebouwen. De tuin was prachtig aangelegd. Er waren allerlei hoekjes, hoogteverschillen en veel verschillende struiken, bloemen en bomen met sinaasappels en citroenen. Verse citroenen werden dagelijks verwerkt in gerechten. En we aten ook veel verse avocado's, ook zo van de boom op het bord.
Mijn favoriete terras zag ik meteen bij aankomst al: eenvoudig lichtrode tegels, bruine houten pilaren met een strooien dak en omrand met open gemetselde platte stenen in kruisvorm. Het terras was open met een prachtig uitzicht op het nabijgelegen dorp en erachter de bergen. Door het dak en de pilaren was het beschut en veilig. De loungebanken en -stoelen waren heerlijk om in te relaxen. Tijdens een bewust gepland stiltemoment - niemand van de groep zei iets gedurende een uur - trok ik me hier terug om stil te zijn en om te kijken. Alleen maar kijken in de verte.

Door de yoga-oefeningen ben je met mijn lichaam bezig, zowel inspannend als ontspannend. Met schrijven ben je meer met je hoofd bezig, met je herinneringen en wat je nu bezighoudt. Dit klinkt als een rustige vakantie, maar eigenlijk is het hard werken, werken met jezelf en aan jezelf. Ik wil niet zweverig klinken, daar houd ik helemaal niet van. Maar tijdens deze reis ging er bij mij ergens een luikje open waardoor er verdriet en woede uitkwam. Normaal schuif ik dat soort zaken gewoon opzij: 'nu is het klaar, aan de kant zetten en doorgaan'. Toch is het goed om het te doorleven en er dan echt klaar mee te zijn. Ik vond dat altijd erg moeilijk. Als ik als kind moest huilen dan voelde ik me zo klein worden en ook schaamde ik mij dan een beetje voor mijn zwakheid. Dus zette ik dingen gewoon opzij, maar dan dacht ik er toch vaak aan terug. Maar nu weet ik dat het erbij hoort en dat de aandacht die je dan van anderen krijgt, je kunnen sterken, je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Anderen zien je menselijke kant en dat schept een band.

Ik zat niet alleen te snotteren, het leek op die tweede middag wel alsof de hele groep moest huilen! We voelden ons vertrouwd met elkaar, er werd niet geoordeeld en we troosten elkaar. Knuffels werden gegeven en we voelden ons als zussen! Door ervaringen en herinneringen na het opschrijven hardop voor te lezen in de groep zonder dat iemand er positief of negatief op reageert, voel je je verbonden met de ander. Zoiets.

Tijdens het schrijven doe je dan allerlei ontdekkingen. Een vorige schrijfcursus gaf de ontdekking van te moeten loslaten. Nu kwam inspiratie in beeld en daarna vooral verlichting. Wat ik hierboven al noemde: je hoeft het niet alleen te doen, uit en deel je emoties, dan kun je daarna beginnen aan je reis.

Tussen yoga en schrijven door was er ook nog tijd om naar het strand te gaan, te zwemmen in het zwembad of een bergwandeling te maken. Toch ook een beetje vakantie.

Nu ben ik weer terug en blij dat ik weer thuis ben. Maar ik zal deze reis nooit vergeten. Het zal altijd een symbool blijven van het bewust afsluiten van een nare periode en het begin van een nieuwe periode. Ik ga verder met mijn reis en onderweg ga ik genieten van de dingen die ik dan tegenkom. Vrijuit genieten omdat ik oud verdriet en woede heb afgeschud. Toch op ontdekkingsreis dus!

Ontdekkingsreis

We gaan op ontdekkingsreis! Bij deze zin voel ik een kriebel in mijn buik, ik vind het meteen spannend.

Soms voelt schrijven ook als een ontdekkingsreis. Alles wat ik dan nodig heb is pen en papier. En het klinkt zo gemakkelijk, zo zonder obstakels, zonder 'als, dan' of  'ja, maar'. Deze ontdekkingsreis aan de keukentafel of bureau (de beste plek om te schrijven moet ik nog vinden) is een veilige haven van waaruit ik vertrek en waarin ik ook veilig weer terugkom. Ik wou dat alle ontdekkingsreizen zo gemakkelijk gingen. Dat je zo gemakkelijk alles los kon laten en kon gaan! Kijk eens hoe gemakkelijk ik met het schrijven van deze bladzijde al op weg ben. Ik begin gewoon zonder me af te vragen of het wel mogelijk is. Ik begin gewoon en zie: ik schrijf heel erg lekker nu.

Echte reizen heb ik ook wel gemaakt. Toen ik zo eind 20/begin 30 jaar was had ik een baan en geld (ik ben een spaarderig type en had geen hoge huurkosten) en geen relatie; alle vrijheid dus om te gaan reizen. Met groepsreizen ben ik naar Thailand, Kenia, Vietnam en China geweest. Van een collegaatje had ik foto's van Thailand gezien en toen ik al die kleuren zag dacht ik: 'Daar wil ik ook naar toe'. En inderdaad, het is een prachtig land. Daar is ook mijn voorliefde voor Azië ontstaan. De aardige mensen, de mooie kleuren, de rijstvelden, de geuren, de tempels, de hitte ook. Ik zoog het allemaal op. Wat zou ik graag nog eens terug willen naar China! Nog eens weer een treinreis maken en een gesprek in het Engels proberen te voeren met jonge chinezen, maar wel met een chinees woordenboekje erbij. En dan een chinese thermoskan heet water krijgen zodat je in de trein thee of noedelsoep kunt maken. De plakboeken met foto's en knipsels staan onderin mijn boekenkast. Het is een waardevol bezit. Toch pak ik de boeken er niet vaak uit, de herinneringen zitten in mijn hoofd en hart. Zelfs mijn man heeft alle plakboeken nog niet gezien. Misschien komt het omdat het bij een soort van 'oude tijd' hoort en ik misschien ook wel bang ben dat ik me niet alles meer herinner van die reizen. Dat als hij er iets over vraagt, ik dan niet alle details meer weet...

Die oude tijd komt nu ineens weer terug: ik ga eind van deze week weer eens echt alleen op reis! Alle omstandigheden zijn ineens gunstig en ik kan gaan, ik mag gaan. Eerst kon ik het niet echt geloven: ik, moeder van twee kinderen, ga in mijn eentje met negen andere vrouwen 4 nachten naar Zuid-Spanje. Meestal zie ik allerlei bezwaren waarom het niet kan, waarom het onmogelijk is. Mijn kinderen, mijn man, de buitenwereld, andere mensen. Maar wat hebben andere mensen daar mee te maken. Alle omstandigheden zijn goed, dus ik kan gaan. Hoe geweldig is dat! Ik voel weer een lichte kriebel in mijn buik, een gevoel van opwinding. Spannend is het toch wel, ook al ben ik een doorgewinterde reiziger (hmhm). Hoe moeten de echte ontdekkingsreizigers zich vroeger dan gevoeld hebben? Zij wisten niet echt waar ze naar toe gingen, wat ze op hun reis tegen zouden komen, of ze wel aan zouden komen. Dat was nog eens spannend! Maar ze hebben het wel aangedurfd en hebben daardoor van alles ontdekt.

Dus, ik ga. Gewoon: ik pak mijn koffer in en ik kan vertrekken.
Hoera, ik ga op ontdekkingsreis!! Ik heb er zin in!

Plavuizen

Toen wij in ons huidige huis kwamen wonen lagen er al plavuizen op de benedenverdieping. Ze waren niet echt naar mijn zin. De kleur was terra, de voegen waren breed en grijs. De plavuizen lagen diagonaal en de randen waren recht gelegd en daardoor oogde het als een vloerkleed. De bovenkant van de tegels waren gebutst en in de kleine kuiltjes bleef grijs stof achter. Kortom, niet mijn smaak. Toch hebben we de vloer een aantal jaren laten liggen, want we hadden plannen om de benedenverdieping uit te bouwen.

Eindelijk waren we zover en werd de uitbouw gerealiseerd. Nu ligt er op de hele benedenverdieping dezelfde vloer: middel-grijze grote tegels van 60 x 60 cm., matglanzend met een vlakke bovenkant. Ik vond ze meteen prachtig toen ik ze bij de tegelhandel zag liggen. Ik zag ze en dacht meteen: 'dit zijn ze, die moet ik hebben'. Daarna kon er geen enkele andere tegel meer aan tippen. Deze moesten het worden, deze zouden er komen. Gelukkig vond mijn man ze ook mooi, of hij had in ieder geval geen goed alternatief! En ik moet zeggen dat de vloer inderdaad prachtig is geworden, helemaal zoals ik van te voren in mijn gedachten had. De tegels liggen mooi recht en de hele verdieping heeft dezelfde vloer. Ik ben er heel gelukkig mee.

Toch heb ik een haat-liefdeverhouding met mijn mooie plavuizen. Ik houd van ze, maar af en toe toch ook niet. Ik ben namelijk niet zo'n poetserig type! Stofzuigen doe ik niet vaak genoeg en dan zie ik al snel de stofpluizen ronddansen in de woonkamer en de keuken. Ze verschijnen altijd in dezelfde hoeken of onder dezelfde stoel. En als ik steeds weer buk om pluisjes en kruimels op te rapen dan is het weer de hoogste tijd. Om niet een hernia op te lopen pak ik toch maar zuchtend de stofzuiger. En als ik dan toch af en toe stofzuig lijkt het op het eerste oog schoon, maar dan zitten er toch nog afdrukjes op van (blote) kindervoetjes of handjes, want mijn kinderen spelen veel op de grond.

Ik weet dat ik mijn plavuizen echt aandacht moet geven, ze schreeuwen er af en toe gewoon om. En als dank  zien ze er na het dweilen weer heel mooi en duur uit. Ze zeggen op die manier "dank je wel" en ook mijn huisgenoten valt het op. Maar dit schone moment duurt meestal maar heel kort, net als met alles in het huishouden. Voor je het weet is het weer vies. Of het nou de vloer is, of de was of afwas. Gelukkig ben ik met meer dingen bezig dan alleen het huishouden!

Mijn Ford Ka

Ik heb nog helemaal niets geschreven over mijn Ford Ka, terwijl ik er zo ontzettend blij mee ben!

Ik heb al lang mijn rijbewijs, maar ik had na het behalen van het toen nog roze papiertje, niet meteen een eigen auto. Ik reed af en toe in de auto van mijn ouders, maar ik voelde me elke keer weer onzeker als ik er in ging rijden. Net alsof het elke keer weer de eerste rijles was. en het begon al direct na het instappen met een moeilijkheid: recht achteruit rijden over de oprit (oprijlaan is een te groot woord) en dan niet in het gras terechtkomen. Het lukte mij maar niet niet om recht achteruit te rijden. En daarna moest ik ook nog achteruit een drukke doorgaande weg oprijden! Het was voor mij net allemaal te moeilijk. Voor mij vormden deze bijzaken al een grote belemmering om te gaan rijden. En toen nam ik ook nog een keer een bocht te krap bij een brug, waardoor ik de auto beschadigde. Mijn vader werd niet boos, de krassen op de auto werden hersteld, maar ik was er nog tijden stuk van.

Jarenlang reed ik niet meer. Een vriendje probeerde me nog eens achter het stuur te krijgen en ik nam nog eens een paar autorijlessen ter opfrissing. Maar het hielp allemaal niet echt: ik durfde nog steeds niet. Soms reed ik wel eens, met mijn man naast me. Dat voelde vertrouwd, als ik in paniek zou raken dan zat hij naast mij. Maar hij gaf naast tips ook wel eens wat commentaar. En dat vond ik toch wat minder plezierig.

Maar nu mijn kinderen vervoerd moeten worden naar allerlei clubjes en sporten is het handig als ik zelf ook kan rijden. Dus wilde ik mijn eigen auto hebben. over het model hoefde ik niet lang na te denken: een Ford Ka. Toen de Ka net op de markt kwam vond ik het een wat vreemd ontwerp. Maar toen we in een vakantie een auto gingen huren en toen voor het eerst in een Ka stapten was ik helemaal verkocht. Er zat een enorme ruimte in en hij reed lekker pittig. En toen vond ik het model ineens ook mooi. Vanaf dat moment wist ik het: ooit zou ik zelf ook een Ford Ka bezitten! Het was nu mijn droomauto.

Ik wilde me deze keer goed voorbereiden en nam nog een aantal rijlessen. Deze rijinstructeur gaf mij zelfvertrouwen en tips die ik nodig had ("goed vooruit kijken en op de borden letten"). En toen was ik er (eindelijk) klaar voor. De zoektocht naar een Ford Ka kon beginnen. Al snel vond ik mijn eigen droomauto: een zilvergrijze Ka. De dag dat ik de sleutels kreeg en er zelf in mocht wegrijden zal ik nooit meer vergeten. Als een kind zo blij voelde ik me en verrassend zeker en vol zelfvertrouwen reed ik weg in mijn eigen auto. Ik heb er bijna geen woorden voor, maar het voelt heerlijk om er in weg te rijden. Ik heb er vrijheid door gekregen en zelfvertrouwen.

Van mijn zoon kreeg ik een groot compliment. Hij zei: "Mama, jij reed vroeger niet vaak, maar nu rij je best wel goed, hoor!"

Een jong vogeltje in de tuin

Gisteren, vlak voor het avondeten, zien mijn man en ik het in onze tuin: er hipt een jong vogeltje over het pad in onze tuin! En dat in een woonwijk. Vorig jaar rond deze tijd hadden we ook jonge vogeltjes in de tuin, in de klimop hadden ze een nestje gemaakt. Wij hadden er nooit iets van gemerkt, van het bouwen van het nestje of van het broeden op de eieren. En nu is dat dus weer net zo stiekem gebeurd als vorig jaar!

Ik blijf nog wat langer kijken naar het jonge vogeltje en zie hoe een andere grotere vogel (waarschijnlijk een van zijn ouders) het jong een hapje eten geeft. Het snaveltje dat aan de binnenkant rood is, gaat open en 'hop' het eten gaat er snel in. Het kleintje hipt nog wat verder in onze tuin, over het pad en in het gras. Ik maak een paar foto's omdat ik het prachtig vind en wanneer zie je zoiets nou in je eigen tuin? Ik krijg zelfs nog de ouder met het jong op de foto. Ik moet me echt bij het raam wegtrekken als we moeten eten.

Na het eten heeft zich in onze tuin ineens een groot drama voltrokken: een grote zwart/witte vogel pikt aan het kleine vogeltje in het gras!! Ik wil het beest wegjagen, mijn man doet z'n schoenen al aan om een waterpistool of zoiets te pakken, maar het is al te laat. Het kleintje is al dood! Het doet zeer dat dat gebeurt in onze tuin, zo dichtbij. Eigenlijk onder onze ogen, als we niet waren gaan eten hadden we misschien...

De natuur is wreed. Ik ben in Kenia geweest in de jaren negentig en heb daar met eigen ogen, live gezien hoe een gier in een kadaver van een ander beest zich tegoed doet aan het lekkere vlees. Andere dieren hebben er dan ook al van gegeten. Zo gaat dat in de voedselketen. Maar als je in Kenia bent lijkt het er wat bij te horen. In je eigen achtertuin moet alles perfect zijn en kun je je niet voorstellen dat zoiets kan gebeuren. Ik voel me boos en ook een beetje hulpeloos. Had ik maar kunnen helpen.

Gelukkig heb ik nog wel drie foto's van het jong!!!

Geuren

Zacht
als satijn,
en lekker geurend.
Wasmiddel? Nee, mijn knuffelend
kind.



Geurig
en zacht,
een warm kacheltje.
Heerlijk zo'n kind op
schoot.

Geluk

Geluk
zit in
je alledaagse dingen.
Rijg zelf je eigen
geluksketting.



Geluk
krijg je.
Als je kijkt
wordt het alleen maar
groter.



Geluk
gaat groeien.
Als je echt
goed kijkt wordt het
groter.

Moederdag

Kinderen
fluisteren geheimzinnig.
Juffen en vaders
weten er van: bijna
moederdag!



Weet
je hoeveel
cadeaus je krijgt?
vraagt zoonlief. Niet jarig,
moederdag!

Lente

Lente
brengt me
in de war.
Winterkleding, zomerkleding? Wat wordt
het?



Eindelijk
bloeien mijn
twee pruimenboompjes weer!
Het is nu echt
lente!



Lente
en herfst
lijken op elkaar:
regen, wind. Niet de
blaadjes.



Zon
geeft energie.
Alles wordt groen,
groeit, bloeit. Een mooie
lentedag.

Dansen

In ben nooit zo super sportief geweest. Een bal vangen vond ik moeilijk, ik zat er vaak nét naast. Bij gym werd ik meestal ook als één van de laatsten gekozen. Dansen is altijd wel aanwezig geweest in mijn leven en dat vind ik ook leuk. Lekker bewegen op muziek en het ritme voelen is heerlijk.

Mijn eerste kennismaking met dans was door jazzballet. In een buurthuis in een klein nabijgelegen dorp. Ons eerste dansje was op Rolling on the river van Ike en Tina Turner. Is was rond de 18 jaar toen. Die dans had een hele mooie choreografie, we gingen door de hele zaal. En aan het eind van het seizoen een uitvoering in het buurthuis. Nog steeds denk ik daaraan als ik het nummer weer hoor.

Daarna ging ik met een vriendin op stijldansen, maar allebei hadden we geen danspartner. Gelukkig waren er twee jongens alleen gekomen. Helaas bleken ze allebei niet zoveel ritmegevoel te hebben.
de danspartner van mijn vriendin bleef maar afstand houden en naar zijn voeten kijken. Dit was rond mijn 24ste.

Met een andere vriendin ging ik een aantal jaren later iets nieuws proberen. Ik was gestopt met jazzballet en wilde wat anders en zij wilde weer gaan bewegen. Het was heerlijk om in rijen heel relaxt te dansen op country muziek. Duimen in de lussen van je spijkerbroek en met zijn allen synchroon dansen. En toen kwam er een leuke jongen binnen, niet meer dan leuk dacht ik eerst. Eén dans was onze favoriet, een parendans op een nummer van The Mavericks. We draaien soms de cd nog weleens en dan wil ik eigenlijk het liefst die dans weer doen, vooral die draai van de dame aan het eind van het nummer. Een half jaar na onze eerste ontmoeting wist ik dat ik verliefd was. En nu ben ik met hem getrouwd en hebben we twee kinderen!

Doordat mijn dochter op peuterdans ging bij een dansschool in de buurt hoorde ik daar over zumba. Ik deed een open avond mee en merkte dat er wel wat bewegingen van jazzballet in zaten. En ook dat die vertrouwde passen nog steeds ergens opgeslagen in mijn geheugen lagen en dat ik ze nog niet kwijt was. Nu doe ik dat alweer bijna twee jaar en ik geniet er nog steeds van. Van de muziek wordt ik altijd vrolijk.

Dansen blijft voor mij een heerlijke manier van bewegen.

Verlangen

Bij het woord verlangen krijg ik een soort warm gevoel in mijn hart/borst en een lichte tinteling in mijn buik. Ik wil het zo graag, zingt het rond in mijn hoofd. Ik krijg het warm en denk: Oh, als het écht zou kunnen, dan...

Maar dan stopt het vaak, ik denk dat het toch niet gaat lukken, dat het niet haalbaar is, wat zullen andere mensen er wel niet van vinden of zeggen, ik zie allerlei beren op de weg en obstakels. En die eeuwige twijfel van: het gaat met toch niet lukken. Ik beleef dit altijd in mijn hoofd, de hele dag door en ook vaak als ik wakker lig in mijn bed. Er komt veel twijfel bij kijken, twijfel aan mijn eigen kunnen. Soms lijkt het 's nachts allemaal heel helder en duidelijk en heb ik een opwindend gevoel vol goede voornemens, te ondernemen acties en wilde plannen.

Maar als ik de volgende dag wakker wordt (maar niet zo fit, omdat ik wakker heb gelegen) zie ik het weer veel somberder in, lukt het niet om die wilde plannen echt om te zetten in actie. Ik ga weer twijfelen en stel ik het af met het idee: het was toch een raar en onhaalbaar plan. En dan ben ik dus weer terug bij af, moet ik weer opnieuw iets bedenken.

Toch merk ik de laatste tijd dat overleggen met mijn man helpt. Dat mensen graag iets voor je willen doen. En dan komt een droom of verlangen vanzelf wat gemakkelijker dichterbij.

Een steentje in het water

Ik heb weer beweging in mijn leven gebracht door een steentje in het water te gooien. Het water was helderblauw en stil en toen gooide ik het steentje erin, zo ver als ik kon en durfde. Een spannend moment. Het steentje zweefde door de lucht en kwam in het water terecht. Nadat het het water raakte vormde zich een kringetje om de steen heen en nog een en nog een, steeds wijder in omtrek. In stille gespannenheid wacht ik af wat er verder gaat gebeuren. Ik blijf kijken, wachten en hopen, vol spanning wat er gaat gebeuren. Maar voor mijn gevoel gebeurt er niets. Het blijft stil!

Ik zou wel golven in het water willen maken om de boel in beweging te brengen, maar ik doe het niet want ik weet dat dat de beweging van het steentje teniet doet. Afwachten moet ik, gedachten die vol zitten met allerlei rampscenario's moet ik stopzetten. Loslaten moet ik en geduldig afwachten. En laat ik dat nou eens heel slecht kunnen!

Vroeger had ik al niet zoveel geduld om een puzzel met mijn ouders en zus te maken, zo'n puzzel met 10.000 stukjes of meer die op een plaat hout onder de bank werd geschoven als we moesten eten of naar bed moesten. Liever las ik een spannend boek, dan gebeurde er tenminste iets!

Nu vind ik het ook niet echt leuk om te moeten afwachten op het effect van het gooien van een steentje.Een lesje nederigheid en geduld is dit en soms kan dat wel eens goed zijn. De waardering achteraf zal dan groter zijn. En ja, nu achteraf kan ik zeggen dat het geduld het waard is geweest. Het steentje was het opsturen van het manuscript van mijn gedichten naar een uitgever. Na het afwachten is er een mooi boek uitgekomen. Het was het wachten zeker waard!