Dit jaar zijn er heel veel eikels gevallen en ze vliegen me om de oren als ik onder de bomen fiets. Ze vallen vlak naast me met een harde knal, nét naast me, bijna op mijn hoofd.
Eikenbomen waren er ook genoeg in het dorp in Drenthe waar ik ben opgegroeid. Een langgerekt veendorp met twee hoofdstraten die kilometers lang doorgingen en waar een ontelbaar aantal eikenbomen stond. Hoe oud ze waren weet ik niet. Misschien net zo oud als het dorp zelf, zo'n 150 jaar. Het fietspad lag dicht langs de bomen. Iedere herfst reed ik stuiterend over de ronde eikels die pas daarvoor waren gevallen of door de restjes van de geplette, platgereden en door regen moesig geworden eikels. Bladeren, takjes en de hulsjes van de eikels lagen overal, het fietspad lag er bezaaid mee. Zeker na een herfststorm was dat het geval. Na verloop van tijd werd het een vieze smeerboel. Ook daar was er het gevaar van vallende eikels.
De Amersfoortse eikels doen me denken aan mijn jeugd. Ik ben ouder geworden en de bomen ook, maar de eikels zijn elk jaar weer jong en nieuw. Ik voel me vertrouwd bij deze bomen, ik ken ze ook alweer jaren. En al jaren ben ik blij dat er nog nooit eentje precies op mijn hoofd is beland. Ik ken ze, die eikels. Daarom raken ze me waarschijnlijk nooit: ze durven niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten