Jaren geleden vroegen mijn kinderen eens aan mij: "Mama, wat is joúw lievelingsdier?" Daar moest ik toen eerst even over nadenken. Ik dacht weer terug aan een rondreis door Kenia die ik had gemaakt. Daar is mijn liefde voor dieren pas echt ontstaan, voor de wilde dieren dan. Ik kijk nu pas graag naar natuurfilms op tv, omdat ik de wilde dieren in het echt heb gezien. Ik hoor nog de gnoe's en ik zie de leeuwen nog lui in de zon liggen.
Maar welk dier is dan mijn lievelingsdier? Ineens zei ik: de zebra! En wonderlijk genoeg lijkt het er op dat de zebra steeds meer mijn lievelingsdier wordt nu ik het hardop heb gezegd, want ik kom hem ook vaak tegen in reclames en tijdschriften. En nu mijn kinderen het weten wijzen zij mij er ook op. "Kijk mama, de zebra, je lievelingsdier." En hij blijkt ook nog eens goed bij mij te passen! Hij ziet er eenvoudig uit (alleen zwart-witte strepen), hij gaat vaak met zijn rug naar zijn uitzicht staan maar kijkt ondertussen toch wel achterom. Hij wil afstand nemen maar het toch ook wel zien.
Zo voel ik mij ook vaak: ik blijf vaak aan de zijkant staan, maar wil stiekem toch wel zien wat er gebeurd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten