Dochter mag als ze uit school komt, op de computer. Zoon komt even later ook thuis uit school met het idee om ook op de computer te gaan. Hij staat paf als hij haar ziet zitten en roept boos: 'Zit ze nu alwéér op een kastje?' 'Nou-oouuh!' roept dochter, maar ze gaat rustig door met haar spelletje. Zoon probeert na twee minuten of hij nu ook even op de computer mag, maar dochter wil er op blijven. Na nog eens vijf minuten probeert zoon het nog eens: 'Als ik nu erop mag, dan gaan we straks samen iets doen.' 'Nee-eeh!' roept dochter. 'Oooh, jij ook altijd. Je verpest mijn hele leven!' schreeuwt zoon en hij gaat luid stampend naar zijn kamer. Hij is totaal doof voor eventuele moederlijke opvoedingsadviezen zoals: rustig blijven, los het samen op of loop niet weg, dus houd ik me even afzijdig.
Na tien minuten is zijn boosheid gezakt en probeert hij nogmaals bij zijn zusje of hij erop mag en wonder boven wonder stemt zij er nu wel mee in! Conflict opgelost. Ik zucht, maar weet in mijn hart dat het niet lang rustig zal blijven.
Maar nu zoon ineens op de computer zit heeft dochter niets meer te doen. 'Mam, ik verveel me!' zegt ze tegen mij. De ideeën die ik opper (spelen met de poppen, het keukentje, poppenhuis of een puzzel) worden allemaal van tafel geveegd. 'Kun je niks leúks bedenken, mam,' klaagt ze luidkeels. 'Nee, ik kan niks meer bedenken,' zeg ik. 'Oooh, jij bent de stómste mama. Dit is de stomste dag van mijn leven!' roept ze uit. Ik noem toch nog een laatste idee die ergens van ver komt: 'Zullen we samen een boekje gaan lezen?'
'Jaaaahh! roept ze uit en haar hele gezichtje klaart op en straalt geluk uit. Al snel zitten we samen op de bank om de beurt een bladzijde te lezen, haar warme lijfje tegen me aangedrukt. Ik ben heel gelukkig op dit moment, besef ik. Mijn dochter blijkbaar ook, want ik krijg een knuffel en ze zegt: 'Mama, je bent de allerliefste mama! Dit is de leukste dag van mijn leven!' Tja, ook kinderen kennen ups en downs, maar dan wel in achtbaantempo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten