Elk jaar keert die ene dag weer terug: Moederdag. En elk jaar is het weer een verrassing wat mijn kind heeft gemaakt. Mijn oudste heeft nu al voor het tweede jaar geen knutselwerkje gemaakt op school en hij verontschuldigd zich er zelfs voor. Maar gelukkig heb ik nog mijn jongste kind dat nog wel wat maakt. Ik vind het een leuk gegeven dat je kind in de klas tijd krijgt om iets voor je te maken, daar heel veel geduld in legt en dan stiekem het ingepakte knutselwerkje verstopt op een plek waar jij niet mag kijken.
Het geheimzinnige dat daaraan voorafgaat is vertederend. Op een dag vraag mijn dochter om 'een glazen potje' voor school. Wat ze ermee gaan doen weet ze nog niet. Samen kijken we in de kast waar we een aantal glazen potjes hebben staan. Deze zijn meer bedoeld om even iets in te bewaren, een restje verf of zoiets. Mijn dochter kiest voor een ferme pot met bruin deksel en een etiket van pindakaas. Later die week vertelt ze trots dat zij de enige was die een pindakaas-pot had meegenomen. Ik vraag of ze de pot heeft geverfd, maar krijg niet een duidelijk antwoord. Ik voel al aan dat het misschien wel voor Moederdag zal zijn en vraag niet verder.
Op de ochtend van Moederdag krijg ik wel het antwoord. De pot pindakaas is veranderd in een pot vol liefde! Op het potje is een kleine taart-onderlegger geplakt met daarop een rood hart van karton. Op het deksel van het potje zit een lief stofje met een elastiekje er omheen. Ik mag het potje openmaken om te kijken wat erin zit. Ik zie een aantal kleine en grote hartjes van gekleurd papier en een langwerpig papiertje waarop staat: 'een pot vol liefde voor mama'. Ik ben vertederd. Mijn dochter heeft de hartjes uit het papier gestanst, heel netjes, en het potje versierd. En dat helemaal voor mij alleen. Ik verheug me nu alweer op volgend jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten