Ik geef het meteen toe: ik ben niet zo'n goede bakster. Koken heeft zin, want zonder eten gaan mijn gezinsleden klagen en slecht slapen en groeien. Dagelijks heb je toch 3 maaltijden nodig en een daarvan is minstens een warme. Dus koken doe ik graag. Maar bakken een stuk minder. Omdat dat om de extraatjes gaat, de lekkernijen voor erbij en dat hebben we niet echt nodig. Oké, het is lekker, maar noodzakelijk is het niet.
Vorig jaar heb ik in de zomer een groot aantal keren appeltaart gebakken. Ik had de smaak echt te pakken, want ons appelboompje gaf die zomer 80 appels. Ja, we hebben ze geteld, want daar was ik wel heel benieuwd naar. Ook omdat het leuk is om te kunnen vertellen: 'Ons appelboompje had 80 appels.' En vooral kleine kinderen die een groot getal willen noemen zeggen dan ook vaak 80. Een prachtig woord voor iets heel groots. Toen de boom leeg was was het ook gedaan met mijn bak-activiteiten. De noodzaak om iets met de verse appels in de tuin te doen was duidelijk een stok achter de deur om te gaan bakken. Zonder eigen appels geen appeltaart, terwijl er in de supermarkt natuurlijk ook het hele jaar door appels te koop zijn. Maar dat maakt het bakken minder speciaal dan met appels uit eigen tuin.
Dus wachtte ik gewoon weer op een nieuw jaar met nieuwe appels aan de boom. Hoewel de boom goed heeft gebloeid ging er door een periode met harde wind toch het een en ander mis. En door een groep bladluizen die ik te laat zag. Zij hadden zich toen al lang tegoed gedaan aan de boom. Helaas bleef er uiteindelijk maar 1 appel aan het boompje zitten! En van die ene appel kun je geen appeltaart bakken...
Ik zit toch te denken om dan toch maar appels uit de supermarkt te gaan halen, want ik heb best weer zin in zelfgemaakte appeltaart. Of houd ik het deze herfst en winter bij cake? Daar houden wij thuis ook wel van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten