Donderdag had ik een baaldag. Ik was de hele dag in een mineurstemming, vond alles en iedereen stom en voelde me heel erg boos. Gewoon een dagje boos. Ik had het gevoel of ik iedereen wel uit kon schelden en boos reageren op iedereen. Heel boos. Zomaar. Waarom wist ik niet. Ik baalde dat ik zo boos was, zei dat het maar een dagje zou duren en dat het morgen vast weer over zou zijn. Hoopte ik althans, maar dat zei ik er niet bij.
Het leek wel alsof alles tegenzat. Ik had al twee nachten daarvoor heel onrustig geslapen. Ik maakte fanatiek het huis schoon. Het was ook nog eens volle maan. Dingen liepen niet zoals ik hoopte. Mijn auto moest bijvoorbeeld APK gekeurd worden, maar moest nog een dag langer bij de garage blijven (tegenvaller 1). Daardoor moest ik fietsend naar het werk en in de ochtend opschieten om dochter naar school te brengen en op tijd te komen (tegenvaller 2). Maar het was lekker weer en dus best lekker om te fietsen. Maar ik had die week al veel gefietst met mijn dochter, omdat zij een nieuwe fiets heeft gekregen. Dat kind wil fietsen op haar glimmende (bijna) nieuwe fiets. Geef haar eens ongelijk.
Of kwam het gewoon omdat ik de dag ervoor gezellig met een vriendin heb gekletst bij koffie met taart bij Van der Valk A1 en toen uitgebreid met haar over het overlijden van mijn vader heb gesproken? Was de baaldag daar een reactie op? Het is duidelijk dat het me even teveel werd. Vandaar die baaldag.
Eigenlijk is boos zijn helemaal niet handig, je hebt er alleen jezelf mee. Je krijgt de boosheid namelijk als een soort boemerang terug. Iedereen lijkt ook lastiger en bozer dan normaal. Het versterkt elkaar alleen maar. Terwijl je vrolijkheid ook terugkrijgt en dan gaat alles ook nog eens gemakkelijker.
Op vrijdag was het weer over, was ik weer vrolijk als altijd. Ach ja, ik ben ook maar een mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten