In de herfst moet er altijd gesnoeid worden en als het een mooie dag is ga ik de tuin in. Op een droge dag begon ik met de twee pruimenbomen achter in mijn tuin.
De eerste dunne takjes heb ik er zo af, maar sommige dikkere takken zitten midden in de kroon en die zijn moeilijk te bereiken. De takkenschaar die te verlengen is zodat je erbij kunt is zwaar. Ik rek om er toch bij te kunnen en raak zelf bijna verstrikt in de takken. Ik loop rondjes om de boom en kijk vanaf welke kant ik de takken het beste kan bereiken. Aan het eind van de snoeibeurt blijven er nog een vijftal lange uitschieters over, maar hoe ik ook mijn best doe, het lukt me niet om erbij te komen. Als ik op een trapje sta zitten ze te ver weg en via de onderkant kan ik er door de andere takken net niet bij. Dan heb ik er genoeg van. Ik heb mijn best gedaan. Misschien kan mijn zoon die laatste takken er nog voor me uithalen. Hij is met zijn zeventien jaar best lang.
Dan hoor ik een vogeltje vrolijk fluiten. Ik kijk rond, maar zie niet waar hij zit. Het gefluit blijft aanhouden. In welke boom zit 'ie nou? En dan zie ik hem zitten, vlakbij mij, op de rand van de schutting. Hij draait zijn kopje en blijft fluiten. Het is een roodborstje. 'O, daar zit je,' fluiter ik. Hij kijkt naar mij en fluit, pfiepfie. 'Ik had je eerst niet gezien.' Pfiepfie. We hebben een echt gesprekje samen. Hij blijft met zijn kopje draaien en kijkt mij af en toe aan. Dan is er een geluid waar hij van schrikt en weg is hij. Wat jammer dat ik geen foto heb kunnen maken van hem.
De volgende snoeidag die ik plan is op een zonnige dag. Nu zijn de peren- en appelboom aan de beurt. Op de appelboom die langs de schutting wordt geleid zit een hele familie lieveheersbeestjes. Ze worden wakker als er rondom hen takjes worden afgeknipt. Ik hoor geen geluid van ze. Ze lopen wel rondjes op hun tak, alsof ze willen zeggen: mogen wij hier blijven zitten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten