Bij het grof vuil stond eens een grote houten lantaarn. Wat zou ik die graag willen hebben, maar pakken durf ik hem niet, dat lijkt in mijn ogen op stelen. Want stel je voor dat de mensen die de lantaarn buiten hebben gezet, er nog spijt van krijgen en hem terug willen halen. Mijn man durft dat wel en hij zou de lantaarn zo in onze tuin gezet hebben.
De lantaarn is groot, van hout en er kan een grote kaars of meerdere kleine kaarsen in branden. Ik kan het hout nog verven en dan is 'ie weer als nieuw. Wat zal dat een mooi gezicht zijn op een zwoele zomeravond of op een mooie avond in de vroege herfst als het al wat eerder donker is.
Lantaarn, je kunt mij bijlichten op mijn levenspad. Ik zie zelf nog niet zo goed welke kant de weg opgaat. Moet ik na deze bocht links of rechtsaf? En wat komt er na die bocht? Dat boezemt me best wel wat angst in en ik wordt er licht zenuwachtig van. Maar onderweg maak ik ook leuke dingen mee en daar geniet ik van. Een gedichtenbundel, een weblog, een cursus, vrijwilligerswerk in een museum en ik kook veel. Allemaal leuke dingen doe ik. Daarnaast is mijn gezin belangrijk. Dit is dus best een gelukkige fase.
Ik wens mijzelf een gelukkig en ontspannen leven toe waarin dagelijkse gewone dingen belangrijk zijn. Een rustig voortkabbelend beekje met af en toe een stroomversnelling, want anders wordt het snel wat saai. Maar toch ook niet teveel deining of afgronden, want daar kan ik niet tegen, daar word ik te onrustig van. Ik durf bijvoorbeeld niet in de achtbaan, maar gelukkig gaat mijn man met mijn kinderen mee. Zij durven alle drie wel. Ik maak dan wel een foto van ze, dat vind ik wild genoeg.
Toch deed ik kort geleden, toen we in Euro Disney Parijs waren, nietsvermoedend mee aan een wilde actie. We stonden in de rij en ik was nog lacherig, wist echt niet wat er ging komen of wat voor attractie het was. Ik wist alleen dat we een tochtje gingen maken in een piratenboot. Toen we bijna aan het einde van de wachtrij waren en we echt niet meer terug konden, werd er omgeroepen dat we kans liepen om nat te worden. We konden niet meer terug en stapten in. Al snel na vertrek ging het bootje omhoog. En ja, zoals mijn man toen meteen lachend tegen mij zei: "Als 'ie omhoog gaat, moet 'ie ook weer naar beneden!" Gelukkig ging het bootje in twee keer naar beneden en werden we niet nat, dus het viel allemaal best mee. Toch durfde ik wel in de autootjes van Cars waarin je naar alle kanten in het rond wordt geslingerd en daarbij de andere autootjes nét niet raakt. Uit die attractie kwam mijn man nogal bleekjes tevoorschijn...
Bij de piratenboot liet ik het allemaal op me afkomen, had geen enkele verwachting of angst. Ik moet dus gewoon wat meer vertrouwen hebben en niet van te voren allerlei doemscenario's hebben. Gedachten zoals: 'Het gaat toch niet lukken.' Nee, denken in de trant van: 'Ik wil het, dus ga ik het doen.' Gewoon proberen en kijken waar het piratenschip strandt. De tocht zal vast wel meevallen en als je iets hebt overwonnen is de waardering achteraf ook groter. Je kunt altijd nog je ogen stijf dicht houden of je vingers in je oren stoppen, zoals mijn kinderen doen. Dan lijkt het allemaal wat minder eng of het geluid wat minder hard. Dus: minder uitgaan van mogelijke rampen. Niet proberen te voorspellen wat er gaat gebeuren, want - net als het weer - komt een voorspelling vaak niet uit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten