Ik ben een aantal dagen op reis geweest naar Malaga, Zuid-Spanje, http://www.ranchodelingles.com/. In het vorige stukje schreef ik verwachtingsvol over het op ontdekkingsreis gaan. En dat was het inderdaad!
Ik ging met zeven andere vrouwen yoga doen en schrijven. Beide onderdelen werden gegeven door twee enthousiaste vrouwen http://www.schrijvenopjeyogamatje.nl/. We verbleven op een terrein met een wit Spaans huis en bijgebouwen. De tuin was prachtig aangelegd. Er waren allerlei hoekjes, hoogteverschillen en veel verschillende struiken, bloemen en bomen met sinaasappels en citroenen. Verse citroenen werden dagelijks verwerkt in gerechten. En we aten ook veel verse avocado's, ook zo van de boom op het bord.
Mijn favoriete terras zag ik meteen bij aankomst al: eenvoudig lichtrode tegels, bruine houten pilaren met een strooien dak en omrand met open gemetselde platte stenen in kruisvorm. Het terras was open met een prachtig uitzicht op het nabijgelegen dorp en erachter de bergen. Door het dak en de pilaren was het beschut en veilig. De loungebanken en -stoelen waren heerlijk om in te relaxen. Tijdens een bewust gepland stiltemoment - niemand van de groep zei iets gedurende een uur - trok ik me hier terug om stil te zijn en om te kijken. Alleen maar kijken in de verte.
Door de yoga-oefeningen ben je met mijn lichaam bezig, zowel inspannend als ontspannend. Met schrijven ben je meer met je hoofd bezig, met je herinneringen en wat je nu bezighoudt. Dit klinkt als een rustige vakantie, maar eigenlijk is het hard werken, werken met jezelf en aan jezelf. Ik wil niet zweverig klinken, daar houd ik helemaal niet van. Maar tijdens deze reis ging er bij mij ergens een luikje open waardoor er verdriet en woede uitkwam. Normaal schuif ik dat soort zaken gewoon opzij: 'nu is het klaar, aan de kant zetten en doorgaan'. Toch is het goed om het te doorleven en er dan echt klaar mee te zijn. Ik vond dat altijd erg moeilijk. Als ik als kind moest huilen dan voelde ik me zo klein worden en ook schaamde ik mij dan een beetje voor mijn zwakheid. Dus zette ik dingen gewoon opzij, maar dan dacht ik er toch vaak aan terug. Maar nu weet ik dat het erbij hoort en dat de aandacht die je dan van anderen krijgt, je kunnen sterken, je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Anderen zien je menselijke kant en dat schept een band.
Ik zat niet alleen te snotteren, het leek op die tweede middag wel alsof de hele groep moest huilen! We voelden ons vertrouwd met elkaar, er werd niet geoordeeld en we troosten elkaar. Knuffels werden gegeven en we voelden ons als zussen! Door ervaringen en herinneringen na het opschrijven hardop voor te lezen in de groep zonder dat iemand er positief of negatief op reageert, voel je je verbonden met de ander. Zoiets.
Tijdens het schrijven doe je dan allerlei ontdekkingen. Een vorige schrijfcursus gaf de ontdekking van te moeten loslaten. Nu kwam inspiratie in beeld en daarna vooral verlichting. Wat ik hierboven al noemde: je hoeft het niet alleen te doen, uit en deel je emoties, dan kun je daarna beginnen aan je reis.
Tussen yoga en schrijven door was er ook nog tijd om naar het strand te gaan, te zwemmen in het zwembad of een bergwandeling te maken. Toch ook een beetje vakantie.
Nu ben ik weer terug en blij dat ik weer thuis ben. Maar ik zal deze reis nooit vergeten. Het zal altijd een symbool blijven van het bewust afsluiten van een nare periode en het begin van een nieuwe periode. Ik ga verder met mijn reis en onderweg ga ik genieten van de dingen die ik dan tegenkom. Vrijuit genieten omdat ik oud verdriet en woede heb afgeschud. Toch op ontdekkingsreis dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten