Ik ging weer, na een hele lange tijd, een dagje met de trein. Dankzij een grote drogisterij was het treinkaartje extra voordelig. Het eerste stukje van de reis was me bekend. Een aantal jaren geleden deed ik deze route drie keer per week, omdat ik in die grote stad werkte. Maar deze keer was mijn eindbestemming een stuk verder. Na een overstap in Den Haag ging ik door naar Leiden en met de bus naar Leiderdorp. Zonder vertraging ging het, precies volgens het boekje.
Mijn bestemming was het gebouw van de LOI. Ik volg een schrijfcursus en ik kon meedoen aan de jaarlijkse schrijversdag. Natuurlijk zijn wij cursisten amateur schrijvers, maar we zijn heel leergierig. Dus hingen we in de ochtend aan de lippen van onze docenten. In de middag luisterden we naar de ingehuurde beroemde beroepsschrijver Ronald Giphart. We hoorden zijn met humor doorspekte verhaal, we zagen hem heen en weer lopen, weer gaan zitten, op het white board schrijven. We waren vooral blij dat we onze vragen op hem af konden vuren. Hij beantwoordde ze uitgebreid. Een aantal malen vroeg hij ietwat bezorgd of we het wel interessant vonden, zijn verhaal. Nou en of we dat vonden. We wilden alles leren van een beroepsschrijver. We hingen aan zijn lippen en waren er stil van. Maar vaker moesten we lachen om zijn humoristische uitleg. We hebben zelfs het manuscript (de derde versie) van zijn nieuwe boek gezien. Nou ja, op tafel zien liggen. Uit de verte. We mochten er natuurlijk niet in lezen.
Een treinreis is altijd boeiend. Er zijn mensen die op hun smartphone of laptop zitten te kijken en te tikken. Gezinnen gaan een dagje uit. Jongeren, ouderen. En altijd weer een groepje van drie of vier vrouwen die een dagje uit zijn en luid met elkaar praten. Meestal hoor je er een stem bovenuit. Die heeft het uitgebreid over haar werk of haar kinderen. En ze hebben hetzelfde Twentse, Friese of zuidelijke accent. Reizen per trein is lekker ontspannen als je op je plekje zit, naar buiten kijkt en wat leest of droomt. Als je je goed voorbereid dan ik het overstappen ook geen probleem.
Af en toe moet je improviseren. In mijn geval was er een bovenleiding kapot en reden er minder treinen (maar ik kreeg daardoor wel een gratis cappuccino!). En het hek van de onbemande maar met camera's bewaakte fietsenstalling ging niet open zodat ik niet naar buiten kon. Gelukkig was er wel een noodknop en kon ik met iemand praten die een ander hek voor mij kon openen. Ik wil de meneer die op het knopje drukte heel hartelijk bedanken. Hij bleef koel terwijl ik bijna in paniek was. Zo wordt het reizen wel spannend, want ik heb me de hele reis zitten afvragen of ik wel weer bij mijn fiets kon komen om naar huis te gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten