Ik zit buiten wat naar de lucht te staren, hopend op wat inspiratie. Ik zie witte wolkjes voorbij drijven in blauwe lucht met lichte zonnestralen beschenen. De wolkjes blijven drijven, maar er komt geen inspiratie. Dus besluit ik wat ik zie maar op te schrijven, kijken of er dan wel inspiratie gaat komen.
Meestal werkt het anders, zit ik bijvoorbeeld in de krant te bladeren en dan kan me zomaar ineens een onderwerp te binnen schieten. Het werkt wel raar: het komt zomaar, op momenten dat je het niet verwacht, dan is het er zomaar.
Ik heb net een dik boek gelezen dat een hele geschiedenis beschrijft met aan het eind nog wat verrassende dingen waaruit blijkt dat de geschiedenis zich herhaald. Heerlijk om een dik boek te lezen, ik kan er helemaal in verdwijnen. Maar ik denk ook heel vaak bij het lezen van mooie zinnen of moeilijke woorden: zo kan ik niet schrijven! En dan voel ik me maar een beginneling die wil schrijven en dat niet echt kan. Ja, voorzichtig een maandelijkse column schrijven kan ik wel, maar niet meer dan dat. Geen hele roman of thriller. En dan werpt zich weer die eeuwige vraag zich op die steeds terugkomt als een boemerang: wat wil ik, wat kan ik, waar wil ik naar toe, waar wordt ik warm van? Maar ik heb geen roeping of een groot talent, dat duidelijk is. Ik kan van alles een beetje en niet meer dan dat. Niet iets om een beroep van te maken. Het blijft moeilijk om een duidelijke weg te kiezen. Ik voel me er vaak onzeker over, maak fouten en wordt nog onzekerder. Help, wat moet ik toch?! Misschien als ik er niet aan denk weet ik het ineens wel, komt het net als inspiratie zomaar onverwachts naar me toe.
Ik blijf gewoon nog even in de lucht staren, wie weet wat er dan komt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten