Ik mag graag 's avonds als het donker wordt de gordijnen open houden. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik opgesloten zit. Gelukkig is het in de zomer laat donker, dus dan ben ik blij met die open gordijnen. Mijn man vindt het maar niets, die open ramen. Hij wil geen inkijk en wil het liefst overal gordijnen hebben. Mij doet dat teveel aan vroeger denken.
Mijn ouders hadden een vrijstaand huis met voor- en zijramen en het huis stond dicht aan de straat. Zodra het donker begon te worden sloten ze de gordijnen goed dicht. Het was zware stof van plafond tot aan de vloer en er kon niemand naar binnen kijken. Maar er kon ook niemand naar buiten kijken. Verder dan de gordijnen ging je blik niet. Je keek alleen naar de kamer en de televisie.
En daar ligt denk ik mijn pijnpunt: ik wil verder kijken. Net als in de uitdrukking: verder kijken dan je neus lang is. Daarom voor mij luchtige gordijnen die doorschijnend zijn. Dat staat gezellig, iedereen kan kijken en toch heb je het gevoel dat de gordijnen dicht zijn. Ideaal. Gelukkig wonen wij niet aan een doorgaande weg en is de woonkamer niet loodrecht op het hek aan de achterkant van de tuin.
Wat mij betreft houden we het zo. Scheelt ook weer geld. Of zal ik een grote struik in de tuin zetten, op de zichtlijn van straat naar kamer, zodat ik me daar achter kan verstoppen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten