Een paar weken geleden is mijn zoon twee dagen naar Parijs geweest. Hij zit in de tweede klas van de middelbare school en dan hoort dat er bij. Hij vond het spannend om te gaan. Ik weet nog goed dat ik vroeger ook twee dagen met de bus naar Parijs ging. Het was leuk, spannend om als kind te gaan en ik herinner het me nog steeds. Ik was toen nog nooit in Parijs geweest. Hij is er al twee of drie keer geweest. En toch was het voor hem deze keer anders: hij ging zonder zijn ouders en zusje. En het was vooral spannend voor mij als moeder. Gek ook, om aan de andere kant te staan, om als ouder je kind uit te zwaaien en te zien vertrekken. Nu voel ik wat mijn eigen moeder moet hebben gevoeld toen ik naar Parijs ging.
Ik heb niet staan huilen bij het afscheid, omdat hij met een klasgenootje mee kon rijden op die vroege maandagochtend en ook omdat mijn man die ochtend vroeg opstond en hem wakker maakte. Daardoor bleef ik er best cool onder. En toch, dacht ik cool te zijn, lag ik twee nachten heel lang wakker! Onbewust was ik er dus toch mee bezig. Gelukkig duren die twee dagen niet zo heel lang, maar twee dagen, wat is dat nou eigenlijk. En kon ik hem aan het eind van die twee dagen alweer omhelzen, want ik bleef natuurlijk die avond wel voor hem op. Op dat moment was ik alleen maar blij hem weer te zien en hem te horen vertellen over de reis.
Ik ben nu alleen maar blij dat er nog geen sprake is van een reis van, zeg maar, drie maanden naar Australië of zo. Ik hoop dat dat nog eventjes op zich laat wachten, want dat kan ik nu nog niet aan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten