Toen ik aan het begin van mijn werkende leven een baan zocht dan keek ik naar vacatures in de zaterdagkrant. Die stond vol met banen. Het lijkt lang geleden en als iets uit een hele andere tijd. En dat was eigenlijk ook zo. Je schreef een sollicitatiebrief met de hand of wat later typte je er een en je zette er je handtekening onder. Je schreef de envelop en plakte er een postzegel op. En die verstuurde je gewoon met de post. Daarna kwam solliciteren per e-mail.
Mijn huidige baan heb ik via-via gekregen, via netwerken dus. Terwijl ik altijd denk dat netwerken moeilijk is en ik het niet kan, heb ik het wel op die manier gevonden. Een contact van mij van LinkedIn hoorde tijdens een netwerkbijeenkomst over een vacature en dacht daarbij meteen aan mij. Hoewel we niet lang hebben samengewerkt en het alweer een aantal jaren geleden is, hadden we toen wel een klik. Ook al hebben we via LinkedIn niet veel contact meer gehad, ze dacht wel meteen aan mij. Ze lijkt wel een matchmaker, want in een klein bedrijf als deze moet het wel goed klikken. En ze had gelijk: het klikte en na een kennismaking met koffie (het voelde niet eens als een sollicitatiegesprek) kreeg ik de baan! Lang leve internet en lang leve LinkedIn.
De laatste tijd valt me op dat er de krant een pagina is waarop vacatures kunnen worden geplaatst. En er wordt zelfs geadverteerd om ze te plaatsen. De ene keer vind je er drie en soms zelfs zes of zeven. Net als vroeger in de bijlage van de zaterdagkrant. Er lijkt bijna niets veranderd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten