Ontdekkingsreis

We gaan op ontdekkingsreis! Bij deze zin voel ik een kriebel in mijn buik, ik vind het meteen spannend.

Soms voelt schrijven ook als een ontdekkingsreis. Alles wat ik dan nodig heb is pen en papier. En het klinkt zo gemakkelijk, zo zonder obstakels, zonder 'als, dan' of  'ja, maar'. Deze ontdekkingsreis aan de keukentafel of bureau (de beste plek om te schrijven moet ik nog vinden) is een veilige haven van waaruit ik vertrek en waarin ik ook veilig weer terugkom. Ik wou dat alle ontdekkingsreizen zo gemakkelijk gingen. Dat je zo gemakkelijk alles los kon laten en kon gaan! Kijk eens hoe gemakkelijk ik met het schrijven van deze bladzijde al op weg ben. Ik begin gewoon zonder me af te vragen of het wel mogelijk is. Ik begin gewoon en zie: ik schrijf heel erg lekker nu.

Echte reizen heb ik ook wel gemaakt. Toen ik zo eind 20/begin 30 jaar was had ik een baan en geld (ik ben een spaarderig type en had geen hoge huurkosten) en geen relatie; alle vrijheid dus om te gaan reizen. Met groepsreizen ben ik naar Thailand, Kenia, Vietnam en China geweest. Van een collegaatje had ik foto's van Thailand gezien en toen ik al die kleuren zag dacht ik: 'Daar wil ik ook naar toe'. En inderdaad, het is een prachtig land. Daar is ook mijn voorliefde voor Azië ontstaan. De aardige mensen, de mooie kleuren, de rijstvelden, de geuren, de tempels, de hitte ook. Ik zoog het allemaal op. Wat zou ik graag nog eens terug willen naar China! Nog eens weer een treinreis maken en een gesprek in het Engels proberen te voeren met jonge chinezen, maar wel met een chinees woordenboekje erbij. En dan een chinese thermoskan heet water krijgen zodat je in de trein thee of noedelsoep kunt maken. De plakboeken met foto's en knipsels staan onderin mijn boekenkast. Het is een waardevol bezit. Toch pak ik de boeken er niet vaak uit, de herinneringen zitten in mijn hoofd en hart. Zelfs mijn man heeft alle plakboeken nog niet gezien. Misschien komt het omdat het bij een soort van 'oude tijd' hoort en ik misschien ook wel bang ben dat ik me niet alles meer herinner van die reizen. Dat als hij er iets over vraagt, ik dan niet alle details meer weet...

Die oude tijd komt nu ineens weer terug: ik ga eind van deze week weer eens echt alleen op reis! Alle omstandigheden zijn ineens gunstig en ik kan gaan, ik mag gaan. Eerst kon ik het niet echt geloven: ik, moeder van twee kinderen, ga in mijn eentje met negen andere vrouwen 4 nachten naar Zuid-Spanje. Meestal zie ik allerlei bezwaren waarom het niet kan, waarom het onmogelijk is. Mijn kinderen, mijn man, de buitenwereld, andere mensen. Maar wat hebben andere mensen daar mee te maken. Alle omstandigheden zijn goed, dus ik kan gaan. Hoe geweldig is dat! Ik voel weer een lichte kriebel in mijn buik, een gevoel van opwinding. Spannend is het toch wel, ook al ben ik een doorgewinterde reiziger (hmhm). Hoe moeten de echte ontdekkingsreizigers zich vroeger dan gevoeld hebben? Zij wisten niet echt waar ze naar toe gingen, wat ze op hun reis tegen zouden komen, of ze wel aan zouden komen. Dat was nog eens spannend! Maar ze hebben het wel aangedurfd en hebben daardoor van alles ontdekt.

Dus, ik ga. Gewoon: ik pak mijn koffer in en ik kan vertrekken.
Hoera, ik ga op ontdekkingsreis!! Ik heb er zin in!