In een dagboek schrijven vind ik altijd moeilijk om vol te houden. Als kind kon ik het al niet en nu nog steeds niet. Al snel wordt het dagboek bij mijn ingekort tot lijstjes met korte zinnen of woorden wat ik die dag heb gedaan. Het wordt een soort opsomming, vaak van dingen waar ik blij mee ben. Elke dag heeft namelijk wel een gouden randje. Dat is een oude tegeltjeswijsheid, maar het is elke dag weer waar. Elke dag is er zeker wel één heel klein lichtpuntje te noemen. Ik doe dat 's avonds net voor het slapengaan in bed, even terugdenken aan de dag die net is afgelopen. Even stilstaan en dankbaar zijn, even danken en bidden.
Vaak lig ik dan toch 's nachts weer wakker en maak ik me alweer druk over een afspraak die ik de volgende dag heb of kleine zorgen over bijvoorbeeld de kinderen of het leven in het algemeen.
Als ik zo terugkijk op mijn lijstjes dan zie ik daaraan dat ik lekker bezig ben met dingen die ik leuk vind. Dingen dichtbij huis, in mijn eigen omgeving. Een zonnestraal, een leuk liedje op de radio, een leuke folder, mijn auto, een knuffel van mijn kind, een zoen van mijn lief. Normale rustige gewone dingen. Kleine alledaagse dingen waar je een beetje vrolijker van wordt. Je moet er wel oog voor hebben, want ze zijn soms maar klein.
Minder leuke dingen staan niet op mijn lijstje. Toch wil ik bijvoorbeeld wel leren hoe ik bepaalde opmerkingen van anderen niet teveel binnen laat komen. Want sommige opmerkingen van mensen om me heen kunnen aanvoelen als giftige pijlen. Pas veel later weet ik wat ik als reactie had moeten zeggen.
Heel soms ben ik wel gevat en knal ik er spontaan iets uit. Dan sta ik soms van mezelf te kijken. Dat ik dat zeg! Ik kan dat alleen maar als ik bij mensen ben die ik vertrouw, in een veilige omgeving. Mijn lichaam voelt zich dan waarschijnlijk ook heel veilig en onbewust laat ik dan de rem los en schiet er iets los.
Ik zou dat wel vaker willen hebben, iets spontaner in het leven staan. Maar vaak ga ik licht stotteren of struikel ik over mijn woorden. Ik doe dan misschien te krampachtig mijn best en dan komt het er niet goed uit. Loslaten is het advies. Net zo doen als een man: je de dingen niet zo aantrekken, maar het van je af laten glijden, je er niet over opwinden. Ik moet meer de complimenten verzamelen en bewaren en koesteren, maar de nare dingen weggooien, er niets mee doen.
Dus neem ik me steeds opnieuw weer voor om nare dingen af te laten glijden en de leuke dingen te koesteren. Er van blijven nagenieten. Toch maar door blijven gaan met de dankbaarheidslijstjes dus, want elke dag is er wel iets om dankbaar voor te zijn. Zoals die tegeltjeswijsheid, die zin van vroeger: Elke dag heeft wel een gouden randje. Geluksmomentjes, hoe klein ook, zijn er elke dag weer. Je moet er alleen wel oog voor hebben!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten