Mijn man heeft soms dat zijn ogen een beetje ondeugend twinkelen. En dan samen met een klein scheef lachje. Ik denk dan: 'O jee, wat heeft hij nu weer bedacht..' Meestal oppert hij het dan hardop en kunnen we eerst overleggen. Eigenlijk is het dan vaak een kwestie van: ik rem hem af. Ik heb namelijk meestal allerlei bezwaren waarom iets niet handig is. Dit weekend een vermoeiend familiebezoek en dito lange autorit? Is dat wel handig, want maandag heeft zoonlief zijn boekenbeurt... Naar een gigantisch groot pretpark vol uitdagingen waar we nog niet zijn geweest? Laten we het eerst nog maar rustig houden, het kan altijd nog als ze wat ouder zijn...
Soms voel ik me daardoor wel een soort spelbreker die altijd veel bezwaren heeft. Ik wil alles meer in de hand houden, wil het veilig houden. Het liefst heb ik ook rustige weekenden thuis of wil ik uitstapjes dichtbij huis. Ik geniet als ik omringd ben met mijn eigen spulletjes en een beetje kan rondscharrelen. Het liefst met een lekker zonnetje buiten zodat ik als een spinnende kat me kan oprollen en heerlijk loom kan genieten. Maar toegegeven, het verveelt me ook wel weer snel, dat rustig thuis blijven. Ik houd het wel even vol, maar al snel komen er allerlei ideeën in mijn hoofd op. Dingen die ik wil doen, die we als gezin kunnen doen. Uitstapjes die we kunnen maken of zo. Dan wil ik toch weer weg. En dan ben ik degene die met een ondeugende twinkeling in de ogen met een plan kom aanzetten. En dan kan mijn man met allerlei argumenten komen. Of in het ergste geval, als we er helemáál niet uitkomen, zwijgen we er allebei over en voeren we het niet uit. Dat hebben we na jaren samenzijn wel geleerd: het is in een relatie geven en nemen, en soms dingen gewoon even laten rusten.
Je begrijpt elkaar met minder woorden heel goed. Toen we elkaar nog niet zo lang kenden en mijn man vroeg of ik iets al had gedaan, wilde ik hem heel snel antwoorden. Ik zei heel snel: "Is al!" Eigenlijk bedoelde ik te zeggen iets in de trant van: Dat heb ik al gedaan, hoor schat, dus jij hoeft het niet meer te doen.
We gebruiken dat 'Is al!' nog regelmatig. En daarna lachen we altijd samen, beiden met een ondeugende twinkeling in onze ogen. Soms hebben we dat allebei op hetzelfde moment!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten