Duiken

Mijn dochter moest kort geleden afzwemmen voor het zwemdiploma A. Ze is zo'n stoere meid: ze heeft de basisbeginselen van het zwemmen geleerd tijdens een vijf-maandencursus. Dat betekende twee uur achter elkaar op woensdagmiddag les met tussendoor een korte pauze. Heel intensief, maar ze kon het aan. Er deed maar een kleine groep kinderen mee aan het afzwemmen. Het badpersoneel had daarom ter opleuking iets origineels bedacht: één van de ouders van elk kind mocht mee afzwemmen. In ons gezin was ik na enig overleg de gelukkige.

De kinderen en de vaders en moeders stonden die middag in zwemkleding met daarover heen een t-shirt met korte mouw en een korte broek klaar aan de rand van het zwembad. De ouders waren nog zenuwachtiger dan de kinderen. Aan het begin van het gebeuren werd er al gezegd dat de kinderen hun zwemdiploma vorige keer bij het proefzwemmen eigenlijk al hadden gehaald. Nu zou het de beurt aan de ouders zijn om te laten zien wat zij konden. Voor de grap werd tijdens het afzwemmen het 'gat' waar doorheen moest worden gezwommen, voor de ouders op zo'n 16 meter afstand van de kant in het water neergelegd. Enkele fanatieke vaders haalden dit, maar zij vlogen dan ook in een lange duikvlucht van enkele tientallen meters van het startblok in het water. En dat scheelt enorm.

Nou heb ik zelf het duiken nooit geleerd. Als kind kreeg ik wel zwemles en moest ik ook leren duiken, maar zelfs bijlessen hielpen niet. Hoe vaak ik het ook probeerde en bleef herhalen onder allerlei opmerkingen, adviezen en bevelen van badmeester Zwart (zo heette hij), ik blééf maar plat neerkomen op het water. En dat doet zeer. Hij zag gelukkig zelf ook dat ik het nooit zou leren en dus gaf zelfs hij het op. Eigenlijk voelde ik me best wel een kneusje, maar was ook blij dat ik het niet meer hoefde te oefenen. Dus heb ik het na het behalen van mijn A en B zwemdiploma nooit meer gedaan.

Jaren geleden heb ik wel een keer gedoken tijdens een vakantie, maar dan met een duikpak aan, een loodriem om (echt loodzwaar) en een zuurstoffles op de rug. Na wat oefenen ontdek je dat je rustig en diep moet inademen en dan krijg je zuurstof uit de zuurstoffles naar binnen. Toen ik doorkreeg hoe het moest gaf me dat op dat moment een enorme kick. Verder was het niet echt spectaculair. We waren van het strand enkele meters het water ingelopen en daar was het water nog maar zo'n twee meter diep. En er was geen plantje of visje te zien, alleen maar lichtgeel zand op de bodem. Maar ik heb wel een mooie onderwaterfoto van mezelf in een duikpak met bril en zuurstoffles. Ik lach en steek mijn duim in de lucht, want het was een te gekke ervaring. Lang daarna heb ik gedroomd van duiken op grote diepte, een zee met prachtige planten en duizenden vissen. Of het er ooit van zal komen weet ik niet. Maar het was een ervaring om nooit meer te vergeten.

En ach, duiken in een zwembad is minder interessant. Ik geniet van het zwemmen en ik geniet ervan dat mijn kinderen goed kunnen zwemmen en plezier hebben in het water. Ik hoef niet zo nodig de mooiste of hoogste zweefduik te maken of heel ver onder water kunnen zwemmen. Zo streberig ben ik niet. Want als ik duik en onder water zwem, dan loopt mijn mascara alleen maar uit!

En die dochter van mij haalt na nog eens drie zwemlessen meteen ook haar B-diploma! Helaas hoefden deze keer geen ouders mee te zwemmen bij het afzwemmen. Wat jammer voor mijn man!!