Bij het woord verlangen krijg ik een soort warm gevoel in mijn hart/borst en een lichte tinteling in mijn buik. Ik wil het zo graag, zingt het rond in mijn hoofd. Ik krijg het warm en denk: Oh, als het écht zou kunnen, dan...
Maar dan stopt het vaak, ik denk dat het toch niet gaat lukken, dat het niet haalbaar is, wat zullen andere mensen er wel niet van vinden of zeggen, ik zie allerlei beren op de weg en obstakels. En die eeuwige twijfel van: het gaat met toch niet lukken. Ik beleef dit altijd in mijn hoofd, de hele dag door en ook vaak als ik wakker lig in mijn bed. Er komt veel twijfel bij kijken, twijfel aan mijn eigen kunnen. Soms lijkt het 's nachts allemaal heel helder en duidelijk en heb ik een opwindend gevoel vol goede voornemens, te ondernemen acties en wilde plannen.
Maar als ik de volgende dag wakker wordt (maar niet zo fit, omdat ik wakker heb gelegen) zie ik het weer veel somberder in, lukt het niet om die wilde plannen echt om te zetten in actie. Ik ga weer twijfelen en stel ik het af met het idee: het was toch een raar en onhaalbaar plan. En dan ben ik dus weer terug bij af, moet ik weer opnieuw iets bedenken.
Toch merk ik de laatste tijd dat overleggen met mijn man helpt. Dat mensen graag iets voor je willen doen. En dan komt een droom of verlangen vanzelf wat gemakkelijker dichterbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten