Ik heb weer beweging in mijn leven gebracht door een steentje in het water te gooien. Het water was helderblauw en stil en toen gooide ik het steentje erin, zo ver als ik kon en durfde. Een spannend moment. Het steentje zweefde door de lucht en kwam in het water terecht. Nadat het het water raakte vormde zich een kringetje om de steen heen en nog een en nog een, steeds wijder in omtrek. In stille gespannenheid wacht ik af wat er verder gaat gebeuren. Ik blijf kijken, wachten en hopen, vol spanning wat er gaat gebeuren. Maar voor mijn gevoel gebeurt er niets. Het blijft stil!
Ik zou wel golven in het water willen maken om de boel in beweging te brengen, maar ik doe het niet want ik weet dat dat de beweging van het steentje teniet doet. Afwachten moet ik, gedachten die vol zitten met allerlei rampscenario's moet ik stopzetten. Loslaten moet ik en geduldig afwachten. En laat ik dat nou eens heel slecht kunnen!
Vroeger had ik al niet zoveel geduld om een puzzel met mijn ouders en zus te maken, zo'n puzzel met 10.000 stukjes of meer die op een plaat hout onder de bank werd geschoven als we moesten eten of naar bed moesten. Liever las ik een spannend boek, dan gebeurde er tenminste iets!
Nu vind ik het ook niet echt leuk om te moeten afwachten op het effect van het gooien van een steentje.Een lesje nederigheid en geduld is dit en soms kan dat wel eens goed zijn. De waardering achteraf zal dan groter zijn. En ja, nu achteraf kan ik zeggen dat het geduld het waard is geweest. Het steentje was het opsturen van het manuscript van mijn gedichten naar een uitgever. Na het afwachten is er een mooi boek uitgekomen. Het was het wachten zeker waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten