Toen wij in ons huidige huis kwamen wonen lagen er al plavuizen op de benedenverdieping. Ze waren niet echt naar mijn zin. De kleur was terra, de voegen waren breed en grijs. De plavuizen lagen diagonaal en de randen waren recht gelegd en daardoor oogde het als een vloerkleed. De bovenkant van de tegels waren gebutst en in de kleine kuiltjes bleef grijs stof achter. Kortom, niet mijn smaak. Toch hebben we de vloer een aantal jaren laten liggen, want we hadden plannen om de benedenverdieping uit te bouwen.
Eindelijk waren we zover en werd de uitbouw gerealiseerd. Nu ligt er op de hele benedenverdieping dezelfde vloer: middel-grijze grote tegels van 60 x 60 cm., matglanzend met een vlakke bovenkant. Ik vond ze meteen prachtig toen ik ze bij de tegelhandel zag liggen. Ik zag ze en dacht meteen: 'dit zijn ze, die moet ik hebben'. Daarna kon er geen enkele andere tegel meer aan tippen. Deze moesten het worden, deze zouden er komen. Gelukkig vond mijn man ze ook mooi, of hij had in ieder geval geen goed alternatief! En ik moet zeggen dat de vloer inderdaad prachtig is geworden, helemaal zoals ik van te voren in mijn gedachten had. De tegels liggen mooi recht en de hele verdieping heeft dezelfde vloer. Ik ben er heel gelukkig mee.
Toch heb ik een haat-liefdeverhouding met mijn mooie plavuizen. Ik houd van ze, maar af en toe toch ook niet. Ik ben namelijk niet zo'n poetserig type! Stofzuigen doe ik niet vaak genoeg en dan zie ik al snel de stofpluizen ronddansen in de woonkamer en de keuken. Ze verschijnen altijd in dezelfde hoeken of onder dezelfde stoel. En als ik steeds weer buk om pluisjes en kruimels op te rapen dan is het weer de hoogste tijd. Om niet een hernia op te lopen pak ik toch maar zuchtend de stofzuiger. En als ik dan toch af en toe stofzuig lijkt het op het eerste oog schoon, maar dan zitten er toch nog afdrukjes op van (blote) kindervoetjes of handjes, want mijn kinderen spelen veel op de grond.
Ik weet dat ik mijn plavuizen echt aandacht moet geven, ze schreeuwen er af en toe gewoon om. En als dank zien ze er na het dweilen weer heel mooi en duur uit. Ze zeggen op die manier "dank je wel" en ook mijn huisgenoten valt het op. Maar dit schone moment duurt meestal maar heel kort, net als met alles in het huishouden. Voor je het weet is het weer vies. Of het nou de vloer is, of de was of afwas. Gelukkig ben ik met meer dingen bezig dan alleen het huishouden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten